Ο ένας νιώθει φως και γαλήνη που δεν είναι αυτού του κόσμου, ο άλλος γνωρίζει την κόλαση του πάντα ανικανοποίητου πόθου. Η καράφα ήταν άδεια. Ο Ρουσάνωφ ήταν άδειος. Κι ήταν γεμάτος πόθο γιατί ήταν άνθρωπος. Η κόλαση δεν είναι ίσως τίποτ' άλλο απ' αυτήν την αντιμετώπιση του πόθου και του κενού. Ο άνθρωπος πίνει το ίδιο του το κενό και καίγεται όλο περισσότερο:
«Η αγάπη ενεργεί με δυο διαφορετικούς τρόπους: Γίνεται οδύνη για τους καταδικασμένους και χαρά για τους πανευτυχείς» ('Αγιος Ισαάκ ο Σύρος: Πνευματικαί ομιλίαι ΙΙ, 1).
Olivier Clement, Το πνεύμα του Σολζενίτσυν (μτφρ. Ελ. Δαλαμπίρα, έκδ. Εστία, Αθήνα χ.χ., σ. 63).
3 σχόλια:
Θυμάμαι ένα στίχο του Μιχάλη Γκανά : "...του πόθου τ' αγρίμι, δεν τρώει δεν πίνει, δεν ξαποσταίνει..."
Ο πόθος λοιπόν. Αδηφάγος, αδησώπητος, αλύπητος.
Δεν θέλω ούτε μπορώ να πιστέψω πως είναι - σε άντρες και γυναίκες - αυτό το σύνορο της χαράς μας...
Σοφία
Ax του πόθου τ' αγρίμι, Σοφία.
Κι ο Γιανναράς κάπου γράφει για τον πίθο των Δαναΐδων που δεν είχε πυθμένα (ενν. τον πόθο).
Τι τραβατε κι εσεις οι διανοούμενοι...
Δημοσίευση σχολίου
πάρε και συ κόκκινο μελάνι και σχολίασε τούτο το κείμενο...