ο Θεός Χριστός είναι και η μητέρα μας

'Ετσι, ο Ιησούς Χριστός, ο οποίος ενέργησε το αγαθό ενάντια στο κακό, είναι η αληθινή μας μητέρα: από Αυτόν προέρχεται το Είναι μας –εκεί όπου ετέθη το θεμέλιο της μητρότητας- μαζί με όλη τη γλυκιά θαλπωρή της αγάπης που ασταμάτητα ακολούθησε.

'Οσο αληθινά ο Θεός είναι ο πατέρας μας, άλλο τόσο αληθινά είναι και η μητέρα μας∙ κι αυτό το έδειξε Εκείνος με τα πάντα, και ειδικά με τα εξής γλυκά λόγια που είπε: «Εγώ αυτό είμαι».

Τουτέστιν: «Εγώ αυτό είμαι, η δύναμη και η αγαθότητα της πατρότητας∙ εγώ αυτό είμαι, η σοφία της μητρότητας∙ εγώ αυτό είμαι, το φως και χάρη, που είναι η υπερευλογημένη αγάπη. Εγώ αυτό είμαι, η Τριάδα∙ εγώ αυτό είμαι, η ενότητα [...]».

Julian of Norwich, Αποκαλύψεις θείου έρωτος (μτφρ. Β. Αδραχτάς, έκδ. Γαβριηλίδης, Αθήνα 2002, σσ.122-125).

ήκω Διός παις...

Ημείς εκ πορνείας ου γεγεννήμεθα∙ ένα πατέρα έχομεν, τον Θεόν. Είπεν ουν αυτοίς ο Ιησούς∙ Ει ο Θεός πατήρ υμών ηγαπάτε αν εμέ∙ εγώ γαρ εκ του Θεού εξήλθον, και ήκω.

Εκ του κατά Ιωάννην, τω Σαββάτω της Δ΄ από του Πάσχα εβδομάδος (η΄ 41-42) του Πεντακοσταρίου. Ο τίτλος, όμως, εκ του πρώτου στίχου των Βακχών του Ευριπίδη. Ο ίδιος.

κεκραγάριο

Στο κήρυγμά του ο Σεβασμιώτατος μίλησε για την προσωπικότητα του ιερού Αυγουστίνου, τον οποίο χαρακτήρισε υιό δακρύων της αγίας μητέρας του Μόνικας, και τον συνέκρινε με τον εορταζόμενο επίσης όσιο Ιερώνυμο, αναφερόμενος στα πολλά χαρίσματά του και στους ιστορικούς παράγοντες που διαμόρφωσαν την θεολογική του έκφραση. Επίσης μίλησε για την αξία της εορτής των αγίων Πάντων, την οποία η Εκκλησία μας θέσπισε να τελήται μετά την Πεντηκοστή, ως το τέλος της μακράς προπαρασκευαστικής περιόδου που άρχισε από την Μεγάλη Τεσσαρακοστή με την έξοδο του Αδάμ από τον Παράδεισο, συνεχίσθηκε με την σάρκωση, τον Σταυρό, την Ταφή, την Ανάσταση και την Ανάληψη του Νέου και Έσχατου Αδάμ, του Χριστού, τελείωσε με την κάθοδο του Αγίου Πνεύματος που έκανε τους Μαθητές μέλη του Σώματος του Χριστού, μέλη της Εκκλησίας, και καρποί αυτής της σωστικής περιόδου είναι οι άγιοι Πάντες. Έκανε λόγο για τα κοινά σημεία των αγίων που είναι η ορθόδοξη γνωσιολογία, η ορθόδοξη μεθοδολογία και η ορθόδοξη ομολογία. Ο Σεβασμιώτατος [κ. Ιερόθεος] επισφράγισε το κήρυγμά του με δύο χαρακτηριστικούς λόγους του ιερού Αυγουστίνου από το Κεκραγάριό του, για τον πόθο και την αγάπη του Χριστού που καθαρίζει τελείως τον άνθρωπο από τα πάθη και για τον θείο έρωτα.

Απόσπασμα από περιοδικό επαρχιακό τύπο (περισσότερα βλ. εδωδά).

αποκαλύψεις θείου έρωτος

Τούτα τα οράματα αποκαλύφθηκαν σ' ένα πλάσμα απλοϊκό, που δεν γνώριζε τίποτε από γραφή κι ανάγνωση∙ τού δόθηκαν κατά το έτος Κυρίου 1373, την εβδόμη μέρα του Μάη. Και το πλάσμα ετούτο επιθυμούσε από καιρό τρεις δωρεές από τον Θεό:

η πρώτη ήταν η θέα του πάθους Του,

η δεύτερη μια αρρώστια της σάρκας στα τριάντα,

ενώ η τρίτη τρεις πληγές από τον ίδιο τον Θεό.

'Οσον αφορά την πρώτη, σκεφτόμουν πως είχα κάποια αίσθηση του πάθους του Χριστού, μα επιθυμούσα πιότερο τη χάρη του Θεού. Σκεφτόμουν πως εκείνη την ώρα θα έπρεπε να ήμουν με τη Μαρία τη Μαγδαληνή και με τους άλλους εραστές του Χριστού, και γι' αυτό επιθυμούσα ένα όραμα σωματικό, έτσι ώστε να μπορώ να λάβω μεγαλύτερη γνώση των σωματικών πόνων του σωτήρα μας, καθώς και του μαρτυρίου της δέσποινάς μας και όλων των αληθινών εραστών Του, που είχαν δεί τότε τους πόνους Του∙ έτσι θα βρισκόμουν ανάμεσά τους και θα έπασχα μαζί Του.

'Αλλο όραμα ή αποκάλυψη του Θεού δεν θέλησα να έχω, μέχρις ότου η ψυχή μου θα έφευγε από το σώμα. Ο λόγος ετούτης της παράκλησής μου ήταν πως μετά την αποκάλυψη θα είχα καλύτερη γνώση για το πάθος του Χριστού.

Julian of Norwich, Αποκαλύψεις θείου έρωτος (μτφρ. Β. Αδραχτάς, έκδ. Γαβριηλίδης, Αθήνα 2002, σσ.20-23).

και για την αμαρτία

Λέγει τοις μονασταίς η σαργάνη·

προσέχετε,

ου μόνον υμάς ανάγω από γης εις το όρος,

αλλά και εις ουράνια. *

[στην ερώτηση] γιατί γίνεται κάποιος μοναχός, αφού μπορεί να προσφέρει (και τα λοιπά γνωστά και συνηθισμένα) [...] ανέφερα το παράδειγμα του ερωτευμένου που προσπαθούν να τον απομακρύνουν από την κοπέλλα που ερωτεύτηκε.

Πέρασε η ώρα και με ρώτησε ο ίδιος κάτι για την αμαρτία. Είπα πως η Εκκλησία είναι ένας χορός. Κάποιος αφήνει τα χέρια που ήταν πιασμένος και φεύγει –να αμαρτήσει, δηλαδή. 'Υστερα προσπαθεί να ξαναπιαστεί. 'Η πάλι, πες πως ένα τρένο τρέχει με ταχύτητα. 'Ενα βαγόνι ξεκόβεται και βγαίνει. Τί θα γίνει; 'Ετσι περίπου είναι η αμαρτία.

Πορφύριος ηγούμενος, «γιαυτό κλαίω κι εγώ...» (έκδ. Εν πλώ, Αθήνα 2010, σσ. 69-70).



----- 
* Υμνολογικό σχόλιο στην μετεωριτική μοναστική πολιτεία, όπως παραδίδεται στο: Σοφιανού, Δ.Ζ, Μετέωρα. Οδοιπορικό (έκδ. Ιερά Μονή Μεγάλου Μετεώρου, 1990, σ.11).

και για τους λογισμούς το ύστερον

Φωτός χωρίον του Θεού *

Ο παπά-Εφραίμ [ο Κατουνακιώτης] είπε στον παπά-Ηλία∙ εμείς εδώ μαζεύουμε τους λογισμούς μας. Και ο πατήρ-Ηλίας είπε εμείς αυτό δεν μπορούμε να το κάνουμε.

Το εμείς του παπα-Εφραίμ είναι οι Αγιορείτες. Το εμείς του πατρός Ηλία είναι οι άγαμοι στον κόσμο. Με τις εξαιρέσεις τους.

Πορφύριος ηγούμενος, «γιαυτό κλαίω κι εγώ...» (έκδ. Εν πλώ, Αθήνα 2010, σ. 75).


----- 
* Στο motto αρκτικές λεξούλες από απολυτίκιο τροπάριο για τον όσιο Πορφύριο τον Καυσοκαλυβίτη του εορτάζοντος το δεύτερον σήμερον, ποιηθέν υπό Μαντώς Πιπεράκι - Καβάγια.