ποιό το κριτήριο;

του Thas, φυσικά.

ΜΑΚΑΡΙΟΣ όποιος δίνει με το βλέμμα στα πράγματα μιλιά: Φέρνει στον κόσμο το φώς του Θεού, ανεβάζει τον κόσμο στον Δημιουργό του. *

Αυτόν τον μακαρισμό απέδωσε ο πολύς Ράμφος στον Μανουήλ Πανσέληνο πρό ετών, όπως αναφέρω εδωδά. Αυτόν και αποδίδω στην χαριτωμένη (πλήρη χάριτος) γραφή του Thas, που κατάφερε παρακάμπτοντας σκοπέλους, διαβόλους και τριβόλους (ο διάβολος έχει πολλά ποδάρια) να διασώσει με τις λεξούλες του την προσωπική περιπέτεια της ελευθερίας καθενός μας, στην δύσβατη πορεία μας προς το θαύμα. Εν πολλοίς ανέντιμη.

Το θέμα δεν είναι να «νομίζεις» πώς έχουν τα πράγματα, και χάριν ηλιθιότητος να μαζεύεις κουκιά, λες και μετράει εδώ η γνώμη του ενός και του άλλου. (Ανθρώπων, μάλιστα, που κατάλαβαν ή, δεν κατάλαβαν). Το θέμα είναι αν μ’ αυτά που ισχυρίζεσαι σώζεται ακέραιος - σύμπας ο άνθρωπος (και η προσωπική του περιπέτεια). Η θολολογία (τά 'χουμε ξαναπεί) στα χέρια μη πνευματικών ανθρώπων καταντά διαβολικό επιχείρημα.

Αν σωθεί ο άνθρωπος, θα σωθεί για να είναι ελεύθερος, πλήρης χάριτος. 'Οχι δούλος. 'Ο,τι δουλώνει το ελεύθερο φρόνημα δεν είναι εκ Θεού και: Θεολογεί ακριβώς (με ακρίβεια, δηλαδή) μόνον ο προσευχόμενος, ο έχων μιάν κάποια σχέση με τον θεό του, οι άλλοι απλώς εικάζουν. Απλώς γνωμοδοτούν. 'Η, μεταφέρουν εντυπώσεις. (Αυτό λειτουργεί και αντίστροφα: εκείνος που εκφράζει με διαφάνεια-ακρίβεια και διασώζει την προσωπική μας περιπέτεια, αυτός και είναι άνθρωπος του Θεού. Τό 'πε κι ο Ράμφος).

Το ζητούμενο είναι η άσφαλτος. Η άσφαλτος γνώσις, εννοώ. Η γνώμη του ενός και του άλλου μ’ αφήνει παγερά αδιάφορον. Ζητώ την άριστη γνώση, προϊόν βαθειάς εμπειρίας και όχι ευκαιριακού λόγου. Εδώ εμφανίζονται άνθρωποι της δήθεν εκκλησίας να συνταγογραφούν μ’ έναν στείρο δογματισμό, έναν λόγο απελέκητο (χωρίς την υγρασία του βιώματος, δηλαδή), που κοιτά πώς να δεσμεύσει τον άνθρωπο, τον πλήρη άνθρωπο, στα εδώ. (: τα «δήθεν» θαύματα. Αυτά της θλίψεως, λέω). Με αφορισμούς του μηδενός. Ποιό το κριτήριο; Ποιός θα μάς σώσει από τα πνευματικά της πονηρίας; Ο κόσμος ανησυχεί.

Μακάριος είσαι, Thas, γιατί «έφερες στον κόσμο το φώς του Θεού, γιατί ανέβασες τον κόσμο στον Δημιουργό του». Ξέρω, ακόμη, πως δεν θα δεχτείς τον έπαινο, γιατί είσαι τίμιος με τα ανθρώπινα.

Σ’ ευχαριστώ.

Και σε φιλώ (στά χείλη, φυσικά).



----------

* Ερουρέμ, (Περιοδικό ποικίλης ύλης), τεύχος 2, Σεπτ. 1995, σ.5. Κατόπιν στον τόμο: Στέλιου Ράμφου, Χρονικό ενός καινούργιου χρόνου, 'Ινδικτος 1996, σσ.147-190. (Αξίζει να μελετηθεί κι αυτό το κείμενο για την πνευματική μας συγκρότηση).

** για το βλέμμα κι εδώ, (όχι από άλλη, αλλά την ίδια σκοπιά).