...Υποσχόταν προσωπική πίστη κι έδινε μόνο το εφήμερο παιχνίδι της ηδονής – χωρίς ενδοιασμούς αφού η γυναίκα δεν είναι πλήρες ον, αφού είναι φύση τόσο γοητευτική που δεν έχει ανάγκη να είναι πρόσωπο...

Olivier Clement, Το πνεύμα του Σολζενίτσυν (μτφρ. Ελ. Δαλαμπίρα, έκδ. Εστία, Αθήνα χ.χ., σσ. 60-61).


Το σχόλιο αφορά τον Εφρέμ Ποντούιεφ, ήρωα από το Περίπτερο καρκινοπαθών, του ρώσου νομπελίστα. Ο πολύς και πρόσφατα χαμένος Ολιβιέ Κλεμάν το σημειώνει στο δεύτερο μέρος του ως άνω παλαιού δοκιμίου του, που φέρει τον χαρακτηριστικό τίτλο "Προς την πνευματική συνείδηση". Πάνυ αφοπλιστικός όμως ο αφορισμός.

Χάρισμα στον προχθεσινό ανώνυμο.

Δια της πολλής αυτής τέχνης απεπλάνησεν αυτόν· (νέον ενδεή φρενών).
δια της κολακείας των χειλέων αυτής είλκυσεν αυτόν...

Παροιμίαι, κεφ. Ζ’ 21, 7 κ.εξ.

brigitte bardot

Ο ξαφνικός φυσικός πόθος είναι εύκολος. Αλλά ο πόθος παράλληλα με την τρυφερότητα απαιτεί χρόνο. Πρέπει να διασχίσεις ολόκληρη την ερωτική χώρα πριν βρείς τη φλόγα του πόθου.
'Αραγε γι' αυτό κανείς ποθεί, στην αρχή, τόσο δύσκολα ό,τι αγαπά;

Αλμπέρ Καμύ, Σημειωματάρια [Νοέμβριος '42].

Ωδή εις μεταμεσονύχτια πορνοστάρ της τηλεόρασης

Λάμπεις στο σκότος ως το φως
Και σε βατεύει ιππέας αγλαός
Στη σχισμή σου φλόγα ανάβει
Τον μίσχο που μεγέθυνες εντός
Σπαθί 'ναι λάμπει σαν πετράδι
Ο πόθος λιώνει το κορμί σου
Να ξάφνου χύνεται ποτάμι
Και λάβα ποτίζει το μουνί σου

'Oμως ξάφνου το πρόγραμμα αλλάζει
'Eχει τελειώσει η ώρα του πορνό
Και η ωδή αυτή δεν σου ταιριάζει.

Ιωσήφ Βεντούρας

Πηγή: poeticanet.com,την 22 Σεπτέμβριος, 2006 και ώρα 11:44

Δες εδωδά.

για την ωραιότητα

Ως πραγματικός 'Ελληνας, ο Ψελλός ήταν φυσικό να γοητευτεί από την ωραιότητα της μορφής. "Οι περισσότεροι από όσους έχουν αρθεί στα ανώτατα ύψη της φιλοσοφίας, λέει, αδιαφορούν εντελώς για την ωραιότητα του σώματος. Εγώ πιστεύω ότι η ωραιότητα της ψυχής είναι ο λόγος της σωματικής ωραιότητας· οπωσδήποτε όμως, αν βρισκόμουν μπροστά σε δύο πρόσωπα ίδιας ψυχικής ωραιότητας από τα οποία το ένα θα ήταν άσχημο και το άλλο ωραίο, θα διάλεγα το δεύτερο".

Β. Ν. Τατάκης, Η βυζαντινή φιλοσοφία [1949], (μτφρ. Ε. Καλπουρτζή, έκδ. Σχολή Μωραΐτη, Αθήνα 1977, σ. 200).

γιατί όμως μάς συνεπαίρνει ο έρωτας;

Γιατί όμως μάς συνεπαίρνει ο έρωτας; Τί είναι ο έρωτας; 'Ενα οποιοδήποτε αντικείμενο, όσο όμορφο κι αν είναι, αρκεί για να εξηγήσει τον έρωτα που εμπνέει; Πράγματι, μέσα στον παραμικρό έρωτα υπάρχει η προαίσθηση του απείρου, του υπερβαίνοντος κάθε μορφή, δηλαδή του απολύτου Αγαθού:

Περί αυτού δίνει μαρτυρία και το αίσθημα των εραστών. Στον βαθμό που κάποιος μένει στην αισθητή μορφή, δεν αισθάνεται ακόμη τον έρωτα. Οταν όμως από εκείνη την αισθητή μορφή γεννήσει δι’ εαυτόν μια μορφή μη αισθητή στο αδιαίρετο μέρος της ψυχής του, τότε φυτρώνει ο έρωτας. Κι αν ο εραστής επιθυμεί να βλέπει τον ερώμενο, είναι απλά για να ποτίσει αυτή την μη αισθητή μορφή που μαραίνεται. Αν όμως συνειδητοποιούσε πως πρέπει να μεταβαίνει διαρκώς προς το «αμορφότερο», τότε θα επιθυμούσε το ίδιο το Αγαθό. Γιατί αυτό που ένιωσε εξ αρχής είναι έρωτας φωτός μεγάλου που ξεκίνησε από ένα σέλας αμυδρόφωτο. (Εννεάδες VI 7, 33, 22).

Ερωτευόμαστε γιατί κάτι απροσδιόριστο προστίθεται στην ομορφιά: κίνηση, ζωή, λάμψη που την κάνουν ποθητή, και χωρίς αυτές η ομορφιά μένει ψυχρή και αδρανής:

Ακόμη κι εδώ κάτω, η ομορφιά υπάρχει περισσότερο στο φως που ακτινοβολεί στην συμμετρία παρά στην ίδια την συμμετρία. Αυτό την κάνει να θέλγει. Γιατί, στ’ αλήθεια, πάνω σε ένα ζωντανό πρόσωπο η ομορφιά είναι απαστράπτουσα, ενώ το νεκρό πρόσωπο δεν διατηρεί απ’ αυτήν παρά ένα ίχνος, ακόμη και αν η σάρκα του και η συμμετρία του δεν έχουν ακόμη φθαρεί;... Ακόμη και η ασχήμια ενός ζωντανού ανθρώπου δεν είναι ομορφότερη από το άγαλμα ενός όμορφου; (Εννεάδες VI 7, 22, 24).

Pierre Hadot, Πλωτίνος ή η απλότητα του βλέμματος (μτφρ. Ευδ. Δελλή, έκδ. Αρμός, Αθήνα 2007, σσ. 175-176).

ερωτικό, της Αχερουσίας

Γιάννης Δάλλας, Το τίμημα

Έτσι όπως ανεπαίσθητα περνάς από τη μια εποχή στην άλλη κι όλα ειν' ακαθόριστα καθώς το φως το χρώμα κ' οι φωνές της μιας γίνονται αισθήματα και χύνονται μέσα στην άλλη Όμοια κ' εγώ ταξίδευα κάτω απ' τα δέντρα αυτού του γέρου ποταμού κ' είχα την αχερούσια γυναίκα που άλλαζε μορφές στην αγκαλιά μου Μαστοί της γης πλόκαμοι ιτιάς μάτια και δέρμα σκίρτημα βυθών και κάτω η γύμνια της ατέλειωτη μες στο κουπί μου Και στη στροφή που βράδιαζε γυρίζω και τη βλέπω που κιτρίνιζε σαν ν' άρπαξε ο μισός Αχέροντας φωτιά κι αυτή στη μέση τρίζοντας να καμπουριάζει Κ' εγώ που 'χα το σώμα της αγάπης κ' έτρεμε γεμίζοντας τις χούφτες πήγαινα βουλιάζοντας από τη μια στην άλλη μου ηλικία Μ' ένα λαγήνι στάχτη πέρασα στον Άδη

Από τον ιστοτόπο του καθηγητή Γιάννη Δάλλα, εδωδά, αλλά και μόνιμα, στον κολοφώνα του παρόντος.

του εν Χώναις θαύματος

Χώναι διότι χωνεύεται εκεί το νερόν [του ποταμού] με παράδοξον τρόπον.

Τω αυτώ μηνί ς' μνήμην του εν Κολοσσαίς της Φρυγίας γενομένου θαύματος παρά του Αρχιστρατήγου Μιχαήλ.

.Ώφθης Μιχαήλ, Νώε σώι ναώι νέος,
Χώνηι ποταμών τον κατακλυσμών λύων,
Ρουν Μιχαήλ ποταμών χώνευσε Νόων άγος έκτη.