[απόσπασμα από άρθρο: 3. Το ουσιαστικό έργο της Εκκλησίας
Η Εκκλησία έχει την ζωή της, την θεολογία της, την προοπτική της και δεν χρειάζεται τα συνθήματα, τις ατάκες, τις παρεμβάσεις και τις κοινωνικές κατοχυρώσεις, γιατί διαφορετικά εκφράζει την αδυναμία της και την εκκοσμίκευσή της. Η Εκκλησία έχει την δυνατότητα να προσφέρη νόημα και ζωή στους ανθρώπους που ανήκουν σε όλους τους πολιτικούς και κοινωνικούς χώρους, ή ακόμη να δέχεται τους απογοητευμένους και πονεμένους ανθρώπους, από οπουδήποτε κι αν προέρχονται και αυτό της δίνει μια μεγάλη δυναμικότητα και προοπτική. Ας αφήσουμε τους επιτελείς των Κομμάτων να καθορίζουν τον αγώνα τους και να σχεδιάζουν τα προγράμματά τους, χωρίς να υπολογίζουν την Εκκλησία. Αυτό δεν είναι υποτιμητικό για την Εκκλησία, αλλά πλεονέκτημα, γιατί έτσι δέχεται τον σεβασμό όλων.
Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος λέγει κάπου ότι ο Χριστός «επεθύμησε πόρνης», δηλαδή με την ενανθρώπησή του προσέλαβε την εκπορνευθείσα ανθρώπινη φύση και την κατέστησε «γυναίκα» του, την προσέλαβε επάνω του και της έδωσε πληρότητα και ζωή. Αυτό είναι το έργο της Εκκλησίας και μια τέτοια προοπτική δεν βρίσκεται ποτέ στο περιθώριο, αλλά στην ουσία των πραγμάτων και των ανθρωπίνων αναζητήσεων.
Οι Κληρικοί, ιδιαιτέρως οι Επίσκοποι, πρέπει να ενεργούν διαχρονικά και να μη παρασύρονται από την εικονική και προσωρινή επικαιρότητα. Να βλέπουν τον άνθρωπο στις εσωτερικές του υπαρξιακές αναζητήσεις και όχι στις πολιτικές και ατομικές του επιλογές. Όταν συμπεριφέρονται κατ’ αυτόν τον τρόπο, τότε βρίσκονται πάντοτε στην επικαιρότητα και ποτέ στο περιθώριο. Άλλωστε, το να βρίσκεται κανείς καθημερινά στην επικαιρότητα δεν σημαίνει ότι είναι και σύγχρονος. Σύγχρονος και αποδοτικός είναι αυτός που ξέρει να ξεπερνά τον χρόνο και την περιστασιακή επικαιρότητα και να αντιμετωπίζη τα υπαρξιακά προβλήματα των ανθρώπων. Πράγματι, άλλο είναι ο άνθρωπος ως πολίτης και άλλο ως μέλος της Εκκλησίας. Δεν μπορεί κανείς να ταυτίζη απόλυτα αυτές τις πραγματικότητες.
Οι Κληρικοί και οι υπεύθυνοι άνθρωποι στην Εκκλησία που γνωρίζουν από θεολογία και εκκλησιολογία προτιμούν να βρίσκονται από πλευράς πολιτικής στο δυναμικό περιθώριο, γιατί έτσι μπορούν να επηρεάζουν το κοινωνικό γίγνεσθαι και να εμπνέουν πνευματικά και πολιτιστικά τους ανθρώπους που απογοητεύονται από την εναλλασσόμενη επικαιρότητα. Υπάρχουν όντως «περιθωριακοί» που αναδεικνύονται ηγέτες σε πολλά επίπεδα, υπάρχουν μη φαινόμενα, που νοηματοδοτούν τα φαινόμενα.-]
γράφει ο Ιερόθεος Ναυπάκτου, μία καθ' όλα σεβασμία μορφή (εφημερ. Εκκλ. Παρέμβαση Οκτ.2007).