έκτακτο παράρτημααααααααα

'Ερωτας από Διαδικτύου



Ο Χοιροβοσκός και το θείον Τραγί



τό... κάνανε!



'Οχι, θ' αφήνανε.



-----
Υ.Γ. Στο ζητούμενο εδωδά link http://xoirovoskos. blogspot.com/2005/10/blog-post_13.html, το οποίο σήμερα, 1 Ιουλίου 2010, δεν υφίσταται, είχε αναρτηθεί στις 13 Οκτωβρίου 2005 (και ώρα 00:12) το κάτωθι post συνοδευόμενο από τρία σχόλια, όπου και παρέπεμπα τότε. Το αντιγράφω σήμερα εδωδά για να γίνει κατανοητή η πρώτη μου αναφορά. Ο ίδιος.


To Θείο τραγί – Γιάννης Σκαρίμπας

Ως ανύποπτος καθόμαν, ήρθαν όλα μι' αντάρα
οι ήρωές-μου κι οι στίχοι-μου — φιόρα-μου όλα πλατύφυλλα —,
κάθε μια της ζωής-μου ήταν — κει — στραβομάρα,
κάθε γκάφα-μου ή τύφ-λα...

Ο Γιάννης Σκαρίμπας κάνει την πρώτη επίσημη εμφάνισή του στα πνευματικά πράγματα το 1929, με τη συμμετοχή και βράβευσή του σε διαγωνισμό διηγήματος που προκήρυξε το περιοδικό Ελληνικά Γράμματα.

Το Θείο Τραγί εκδίδεται το 1932 και είναι το πρώτο μυθιστόρημα του Σκαρίμπα. Πρόκειται για ένα έργο που χαρακτηρίζεται από το στοιχείο της ανατροπής, της αντισυμβατικότητας και της αντιηρωικής διάθεσης. Έχει προηγηθεί η συλλογή διηγημάτων του με τίτλο Καημοί στο Γριπονήσι, που εκδόθηκε το 1930. Ο ήρωας του μυθιστορήματος Το Θείο Τραγί ονομάζεται Γιάννης, όπως και ο συγγραφέας. Είναι ένας αστός που διάλεξε να είναι περιπλανώμενος αλήτης, έχοντας διακόψει κάθε δεσμό με το οικογενειακό του περιβάλλον. Αρνείται την κοινωνία και τους θεσμούς της, ενώ παράλληλα, έχει γνώση της ιδιαιτερότητάς του, με αποτέλεσμα να μην αποδέχεται τους άλλους αλλά ούτε και αυτοί εκείνον. Η μόνη λύση που του απομένει είναι η φυγή.

Κάποια στιγμή στη διάρκεια της περιπλάνησής του φτάνει σε ένα μύλο και τον φιλοξενεί ο μυλωνάς, ο οποίος τον ρωτάει διάφορα πράγματα για τη ζωή του, αλλά λαμβάνει αόριστες απαντήσεις από μέρους του. Φεύγοντας απ’ το μύλο και καθώς περιπλανιέται στην ανοιξιάτικη φύση, συναντά κάποιους χωρικούς, οι οποίοι τον ρωτούν αν ξέρει που βρίσκεται το τσιφλίκι του Μάλωση και εκείνος τους δίνει εσκεμμένα λανθασμένες πληροφορίες, για να χάσουν το δρόμο τους και να ταλαιπωρηθούν.

Καθώς πέφτει το σούρουπο, ο Γιάννης φτάνει στο σπίτι του Μάλωση, που έχει ιδιόρρυθμο σχέδιο και θυμίζει μεσαιωνικό πύργο. Εκεί συναντά έναν υπηρέτη, που προσφέρεται να τον φιλοξενήσει στην κάμαρά του. Ο υπηρέτης προσφέρει φαγητό στο Γιάννη και τον πληροφορεί σχετικά με τη ζωή των ιδιοκτητών του σπιτιού. Τού λέει ότι τα μοναδικά προβλήματα που τους απασχολούν είναι η διανομή της γης που ζητάει η κυβέρνηση, και το γεγονός ότι δεν μπορούν να κάνουν παιδιά. Παράλληλα, μαθαίνουμε ότι η γυναίκα του Μάλωση υπήρξε παλιά ερωμένη του Γιάννη.

Έπειτα, ο Μάλωσης προσλαμβάνει τον ήρωα ως ιπποκόμο του, κι αυτός αναλαμβάνει την περιποίηση των ζώων του στάβλου. Ανταποκρίνεται με συνέπεια και γνώση στα καθήκοντά του, κερδίζοντας την εμπιστοσύνη του αφεντικού του. Ταυτόχρονα, συναντά τη γυναίκα του Μάλωση, καθώς έχει αναλάβει την φροντίδα του αλόγου, που εκείνη ιππεύει.
Κάποια μέρα ο Γιάννης επιχειρεί να βοηθήσει την Μάλωση να κατέβει απ’ το άλογό της, κι εκείνη τον αποδιώχνει και τού φέρεται με άσχημο τρόπο κρίνοντας τη στάση του προσβλητική γι’ αυτήν. Στη συνέχεια ο Μάλωσης καλεί τον ήρωα στο γραφείο του ζητώντας του εξηγήσεις σχετικά με το τι είχε συμβεί ανάμεσα σε κείνον και τη γυναίκα του. Λίγο αργότερα κυκλοφορούν φήμες στον «πύργο» ότι ο αφέντης κάνει έντονες σκηνές ζηλοτυπίας στη γυναίκα του. Ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, ένα βράδυ ο ήρωας ανεβαίνει απ’ το μπαλκόνι στο δωμάτιο της Μάλωση και συνευρίσκεται ερωτικά μαζί της.

Κείνες τις μέρες μια φοράδα του στάβλου γεννά ένα πουλάρι κι ο Γιάννης αφήνει να εννοηθεί ότι η πατρότητά του ανήκει στον Μάλωση, λόγω της εξωτερικής, όπως ισχυρίζεται, ομοιότητας του πουλαριού με τον αφέντη του «πύργου». Ταυτόχρονα, για να διασκεδάσει κάθε υποψία του αφεντικού του απέναντί του, αρχίζει να προσποιείται τον θεοσεβούμενο και ενάρετο άνθρωπο. Τούτο έχει ως αποτέλεσμα να πεισθεί ο Μάλωσης ότι έχει να κάνει με έναν άγιο άνθρωπο.

Προς το τέλος του μυθιστορήματος, η Μάλωση, που δεν μπορούσε να κάνει παιδιά, έχει μείνει έγκυος ενώ παράλληλα, η σχέση της με τον άντρα της ομαλοποιείται. Ο Γιάννης αισθανόμενος ότι έχει ολοκληρώσει το έργο του φεύγει απ’ τον «πύργο». Ως δικαιολογία προβάλλει το ότι πρέπει να κάνει κάποια εγχείρηση, γιατί έχει πρόβλημα στα γεννητικά του όργανα, πράγμα που τον εμποδίζει να παντρευτεί την κοπέλα που αγαπάει. Ο Μάλωσης τον συμπονάει και συγκινημένος τον αφήνει να φύγει δίνοντάς του ένα χρηματικό ποσό για την εγχείρηση.

Ο Mario Vitti, μας πληροφορεί ότι «Το μυθιστόρημα Το Θείο Τραγί είναι γραμμένο πριν εφαρμοστούν στην Ελλάδα εκφραστικοί τρόποι που έχουν για στόχο την ανατροπή της παραδοσιακής διατύπωσης, και σ’ ένα διάστημα όπου ο υπερρεαλισμός δεν έχει παραγάγει τη συνειρμική σύνθεση του λόγου». Ο ίδιος συμπληρώνει ότι «Ο ήρωας στο Θείο Τραγί είναι ένας «αρνητικός» ήρωας, με την έννοια ότι για να τον πλάσει ο Γιάννης Σκαρίμπας ανέτρεψε ορισμένα συμβατικά αστικά προσόντα».

Επιπλέον, στο Θείο Τραγί απαντάται παρωδιακή χρήση του εκκλησιαστικού λόγου. Ο λόγος για τον οποίο ο συγγραφέας επιλέγει να παρωδήσει τα χριστιανικά κείμενα, αφορά στο ιδεαλιστικό και πνευματικό τους περιεχόμενο, που τα τοποθετεί -όμοια όπως και το ρομαντισμό- στο χώρο του «υψηλού». Τη σχέση, άλλωστε, ανάμεσα στο χριστιανισμό και το ρομαντισμό επισημαίνουν αρκετοί από τους οπαδούς του ρομαντισμού.
Ειδικότερα, η παρωδία του εκκλησιαστικού λόγου εμφανίζεται κυρίως προς το τέλος του μυθιστορήματος, όταν ο Γιάννης αποφασίζει να προσποιηθεί τον θεοσεβούμενο. Έτσι, παρωδείται η εκκλησιαστική γλώσσα, καθώς και αποσπάσματα από εκκλησιαστικά κείμενα. Η ειρωνική χρήση του χριστιανικού λόγου από μέρους του ήρωα, καθώς και τα νέα συμφραζόμενα που συνοδεύουν τα συγκεκριμένα αποσπάσματα, συμβάλλουν στη σατιρική λειτουργία της παρωδίας στα σημεία αυτά.

Πιο συγκεκριμένα, στην αρχή του Ζ' κεφαλαίου παρωδείται ένα κείμενο των εξορκισμών. Ο ήρωας αποφασίζει να εξορκίσει το Σατανά από τη ζωή του με τον ακόλουθο τρόπο:
«Ξόρκιζα με τον απήγανο, και σταύρωνα με το αλάτι, έλεγα: “εξορκίζω σε τον αρχέκακον της βλασφημίας, τον αρχηγόν της ανταρσίας και αυτουργόν της πονηρίας” και λιβάνιζα, “εξορκίζω σε τον εκριφθέντα εκ της άνω φωτοφορίας και σκότει βυθού κατενεχθέντα δια την έπαρσιν” κ’ έφτυνα, “ορκίζω σε πνεύμα ακάθαρτον κατά θεού Σαβαώθ και πάσης στρατιάς αγγέλων θεού, Αδωνάι, Ελωί, έξελθε και αποχώρησον από του σταύλου μας τούτου” και τράβαγα τη μύξα μου απάνω του, “φοβήθητι, φύγε, δραπέτευσον, αναχώρησον, δαιμόνιον ακάθαρτον και εναγές, καταχθόνιον, βύθιον, απατηλόν, άμορφον” και γύριζα και τον έκλανα.»

Υ.Γ. Και αν με ρωτήσετε που το βρήκα θα σας απαντήσω ότι και ο Δ. Καμπούρογλου στον Κ.Θ. Δημαρά, «Πριτς Δημαρά», «έκανα τριάντα χρόνια για να το βρω. Να κάνεις κι εσύ άλλα τόσα». Είπαμε η σχέση είναι τέχνη...


3 Σχόλια :

το θείο τραγί 16:22
Εντάξει το ομολογώ: με λένε Γιάννη και έκλανα.

Το καλλιτεχνικό μου είναι milon mallon (κάτι σα να φέρνει του Μυλωνά).

Δεν με αποκαλύψατε τώρα, αλλά ήδη κατ' εκείνον τον καιρό όταν κάμνατε την καταχώρηση εκείνη ότι τάχατες είχατε τσακωθεί με την αδελφή σας. Βέβαια, το κοινό μας, ανίδεο, μάς παρακολουθεί από κάμποσα μίλια και μιλιά δε βγάζει. (Αφού παίρνουν φτυχία χωρίς να σπουδάζουν, εμείς φταίμε;)

Η επόμενή μου καταχώρηση (και αφού ερμήνευσα το λογοποιόν περί των λέξεων που συνυπογράφουν τα postάκια μου) θα ήταν το σχετικό χωρίο με την οικοδέσποινα στον πύργο... του αυθεντικού τράγου! (σήμερα από τις εκδόσεις Νεφέλη, επιμελεία Κ.Κώστιου, 1993, σσ. 81-83).

Το θείο τραγί, όπως και σείς το ζορίσατε το πράμα, εμπαίζει τον κόσμο δίκην σαλού (εκείνου που εορτάζει την 21η Ιουλίου εκάστου έτους, του Συμεώνος, λέω, παρέα με τον κολλητό του, τον Ιωάννη) του 4ου πάνω-κάτω μ.Χ. αιώνος.

Παίρνετε, ξέρετε, καλόν βαθμό αν και δεν προχωρήσατε στο να αποκαλύψετε στην έντρομη μπλογκαρία -που χέστηκε να μάς παρακολουθεί- ότι (-ναί, ναί-) εγώ είμαι και η Greek Gay Lolita. Αυτή που συνάπτει και πούτσους σπαργανωμένους. 'Oπως μόνον η/o thalassa είχε την ευρύτητα (πνεύματος) να συμπεράνει.

Φυσικά, για ευνόητους λόγους, το χειρισθήκατε εξαίσια το θέμα, αφού τρέπετε την μπλογκαρία σε ανοιχτή πίστη στο περί μετεμψυχώσεως μύθευμα, και όχι στο να δεί το πασίδηλον: ότι το θείον τραγί είστε εσείς ο ίδιος!!! (-ναί, ναί, βέβαια, εσείς ο ίδιος. Γιατί να το κρύβουμε, άλλωστε;-).

Η τιμωρία σας, (όπως και ο ανώνυμος, ο εσχάτως λαλήσας στο παρελθόν σας post, μάς προκατέλαβε, ορεγόμενος την αάπη... άνευ γού) θα είναι... να απαλείφω στο εξής το "αγαπητέ" πρό του "Γεώργιε". Τούδε και εις το εξής αγαπημένον μου σάς ονομάζω.

Ούουουουφ, εραστή γύρευα, εραστή βρήκα. Από διαδικτύου.

Σαν ανώμαλα ρήματα αιστάνομαν ν' αλλάζουν ύφος και όψες οι σκέψεις! (του ιδίου).

Υ.Γ. Ετοιμάζω ταξείδι για την ‘Εφεσο. Πάμε;

Πρόοοοσχωμεν! Σεβντάς και μαντζόρε...

Υ.Γ.2 Μού άρεσε το: νεανίας. Και αφού το ρομαντικός ερμηνεύσατε, ρωτώ: Για μένα το λέτε; Μάλλον για εσάς τον ίδιο.

Χοιροβοσκός 19:20
Θείε Τραγί, γνωρίζετε την συμπάθεια και την εκτίμηση την οποία
τρέφω προς το προσωπό σας, εξάλλου λίγη σαλότητα δεν βλάπτει την πραγματικά σαλεμένη κατάσταση (διότι αν όλα ήσαν καλώς λίαν, η σαλότητα θα λεγόταν φυσικότητα).

Κάνετε πάρα πολύ καλά που κλάνετε, τουλάχιστον σείς και κάποιοι άλλοι δεν αρνούμαστε τις σχέσεις μας με τις μεθυλομερκαπτάνες και τις μεθυλοσουλ - φόλες.

Για τα φτυχία δεν ξέρω τι να σας πώ, έχω γνωρίσει καθηγητή Πανεπιστημίου ο οποίος εμέμφετο το Βυζάντιο ως Ελληνικό μεσαίωνα και τα λοιπά γνωστά περί σκοταδισμού, ενώ έφερε το επίθετον Παπαδόπουλος ( το οποίον είναι ότι πιο Βυζαντινό διατηρούμε στην Ελληνική κοινωνία, εις δόξαν των Βυζαντινών, όπως και το Ξανθόπουλος και εν γένει τα είς -όπουλος, θυμάστε τους ησυχαστές αδελφούς και δη τον Κάλλιστο Ξανθόπουλο) συνεπώς δε γνωρίζω από πού θα έπρεπε να αρχίσουμε να πετάμε καρύδια και πέτρες στα καμπαναριά...ή στα κεφάλια.

Το λοιπόν τα ονόματα ασκούν μια γοητεία επάνω μου, το παραδέχομαι, και αν με κάτι θάπρεπε να τρομάζει η μπλογκαρία είναι τα ονόματα τα οποία φέρει, άντε τώρα να εξηγήσεις στον άλλονε, τι έγραψε η Ρόζα Ιμβριώτη για τους πορνοβοσκούς και την Θεοδώρα του Ιουστινιανού.

Το θείο τραγί είμαι εγώ, ελάτε τώρα ...θείο τραγί είναι προσδιορισμός πλήθους, το οποίο όμως διάγει κατά μόνας, γι’ αυτό και ο Προφήτης παρεπονείτο εις τον Κύριο ότι είναι μόνος, όταν του απεκαλύφθη ότι υπήρχαν επτά χιλιάδες σαν και του λόγου του.
(Σημειώστε δε ότι την εποχή εκείνη με τους υπολογισμούς του Μπρωντέλ περίπου 20 εκατομμύρια ήταν ο πληθυσμός της Μεσογείου και του γνωστού κόσμου, φανταστείτε λοιπόν τι γένται σήμερα).

Ταξείδι στην Έφεσο; δεν ξέρετε τι ξυπνάτε μέσα μου…Μποντρούμ, Μποζμπορούν, Κετσί Μποκού, Γεσίλοβα, Ντάτσα, σεκέρ παρέ, ντονέρ,…

Είστε και νεανίας και ρομαντικός ότι και να λένε οι άλλοι (βλ. ο/η thalassa), μεταξύ
μας τι μας κόφτει, διότι όπως λέει και η λαική παροιμία... αν δε σ’ ήξερα κυρά thalassa…

Σας ασπάζομαι καλογέρικα, Ευ -λογείτε (να μιλάτε καλά όπως πάντοτε κάνετε).

Γεώργιος Νοταροκοραής

το θείο τραγί 21:39
Ολομόναχοι μαζί... μία άσκηση στους κινηματογράφους.
Ιωάννης Κάπο ντ' 'Ιστρια διά Γεώργιον σαλός.

Με την αγάπη μου (μεταξύ μοναχών επιδεινώνεται).