Κυριακή 29 Οκτωβρίου 2006

['44 απόσπασμα]


Βραδάκι Κυριακής στο γραφείο μου. Στο ραδιόφωνο ακόμη δίνουν και παίρνουν τα επετειακά τραγούδια με τη Βέμπω και τον μικρό μας ήρωα, τον Γιώργο Θαλάσση. Ας μην αφήσουμε να φύγουν αυτές οι στιγμές χωρίς να στρέψουμε τη ματιά μας σε ένα επετειακό(;) κείμενο που αναρτήθηκε από άλλη αφορμή εδώ και κανά-δυό μήνες στο προσωπικό site του Μισέλ Φάϊς. Θα το βρεί ο φιλαναγνώστης τούτων των απαλών ωρών στο πολύτροπο εκείνο κι όλο υποσχόμενο πορφυρό δωμάτιο του μικρού μας φιλοξενείου, κι είναι του σπαρτιάτη συγγραφέα Δημήτρη Πετσετίδη...

*

Καλαζάρ του '44

Καλοκαίρι του ΄44, τεσσάρων ετών, κατάξανθος, στο προαύλιο του Γυμνασίου Αρρένων Σπάρτης. Είναι κατειλημμένο από τα στρατεύματα Κατοχής και ένας Γερμανός... [η συνέχεια, όμως, εδωδά]

*



2. Φωτογραφίες από αυτή την εποχή μάς άφησε η Βούλα Παπαϊωάννου. Πρόσφατο άρθρο για αυτήν από την Παπαρούνα με αφορμή την έκθεση του έργου της στο Νέο Μουσείο Μπενάκη. Διάβασέ την. Για την ίδια φωτογράφο κι ο Old Boy, πριν κανά μήνα, εδωδά θα τό βρεις.


3. Δική της είναι και κείνη η κορασιά που ανάρτησα αρχάς Σεπτεμβρίου με τον υποβρύχιο στο Δώμα του 'Ασημου γραφέα. Την κοπιάρισα ετούτη τη δροσερά καθάρια κορασιά από το καλοκαιρινό πρόγραμμα της παράστασης της Αντιγόνης του Βογιατζή, παιγμένη στην Επίδαυρο. Χαρείτε την ξανά στα δώματά μου στο εν λόγω φιλοξενείο...

*

4. Μιλώντας για εκθέσεις και δη φωτογραφίας, ο Μισέλ Φάϊς διατρέχει και τούτη την βδομάδα στον Χώρο ΤΕΧΝΗΣ 24, στη Σπευσίππου, τις καλοκαιρινές του διαδρομές, παρέα με δυό άλλους καλλιτέχνες-ζωγράφους (Τάσος Μαντζαβίνος και Κώστας Παπανικολάου).

Τραβάτε κατά κεί. Κείνο το πρόσωπο που σε υποδέχεται - καθρέπτης (έργο φωτογραφικό), θα τού το έκλεβα. Τ' ομολογώ. Μόνο για να μού λέει καλημέρα. Τί σού λέω τώρα, αν δεν το δείς και μόνος σου... να σε κοιτά, να σού μιλά, να λέει.


----------
Δυστυχώς υπάρχει πάντα το πρόβλημα με την δυσκολία σε ακριβείς παραπομπές στην ιστοσελίδα του Μισέλ. Πρέπει κανείς να ρολάρει για να βρεί το ζητούμενο.


Πέμπτη 26 Οκτωβρίου 2006

e*γκλημα στο EL fun


a banner made in magicasland



27-10-2006: Το κουβάρι ξετυλίγεται αρχικά εδώ και κατόπιν εδωδά. Παιδιά, σάς ευχαριστούμε.


Τρίτη 24 Οκτωβρίου 2006

[...]


photo Claudio Corrivetti


Το θείο τραγί σε νέα αποκαλυπτική φωτογραφία, όπως το φωτογράφισε προσφάτως ένας Ιταλός...

----------
Κάνε ΚΛΙΚ πάνω στην φωτογραφία για να δείς όλες τις λεπτομέρειες...

Σάββατο 14 Οκτωβρίου 2006

MAPIANNA KOPOMHΛA, εν τω σταδίω


Στα σχόλια που παραθέτουν οι ακροατές της Μαριάννας Κορομηλά στο radiofono.gr, υπάρχει και η προσωπική μαρτυρία μιάς ακροάτριας από τον Βόλο, που μάς ανακοινώνει πως η Μ. Κορομηλά δεν έχει πλέον καμμία επαφή με την ΕΡΑ. Μιάν ΕΡΑ που έπαψε πια να βάζει τα σποτάκια εκείνα-ανακοινώσεις με τα οποία μάς γνωστοποιούσε την επιστροφή της ιστορικού-παραγωγού, δήθεν, τον Οκτώβριο στην γνωστή της συχνότητα.

Θα ταίριαζε, λοιπόν, τίτλος στο παρόν postάκι και το «εν καμίνω». Δίνουμε, ωστόσο, το «
εν τω σταδίω», μιάς και πρόκειται για τον τίτλο ενός από τα τελευταία μελετήματα της Μαριάννας Κορομηλά (εκδ. Αγρα 2004, την εποχή της Ολυμπιάδας στην Αθήνα). Διαβάζω από το οπισθόφυλλο:

Η Μαριάννα Κορομηλά προσπαθεί να αποκαταστήσει ένα μέρος του χαμένου χρόνου και του λησμονημένου χώρου, από την εποχή των Διαδόχων του Μεγάλου Αλεξάνδρου έως τον καιρό του Ιουστινιανού. ... Επισκέπτεται γυμνάσια και στάδια, παλαίστρες, αμφιθέατρα, ιπποδρόμια και λουτρά, και εισδύει στα αποδυτήρια και τους στάβλους αλλά και στα υπόγεια, όπου διέμεναν τα θηρία, πριν ανέβουν στον στίβο, για να αντιπαραθέσει το υλικό της ιστορίας στα ιστορικοφανή μυθεύματα που επικρατούν. Ασχολείται με τα θέματα της ιδεολογίας, που συνδέονται άμεσα με τον κόσμο των αθλημάτων, και θέτει μερικά καίρια ερωτήματα γύρω από κρίσιμα ζητήματα της ιστορίας.

[...]

Κύριος άξονας της αφήγησης είναι η πολιτική εκμετάλλευση των αθλητικών εκδηλώσεων, που οργανώνονταν για να δοξάσουν τον μονάρχη και την εξουσία, δίνοντας ταυτόχρονα την ευκαιρία στα πλήθη να ψυχαγωγηθούν, να διασκεδάσουν και να εκτονωθούν.

Στα γήπεδα σφυρηλατούνταν τα πατριωτικά αισθήματα κι αναβαπτίζονταν οι δεσμοί με το κράτος. Νικητής ήταν πάντα ο ηγεμόνας. Γι' αυτό και ο ζηλωτής Μέγας
Θεοδόσιος, ο οποίος γνώριζε πολύ καλά τη χρησιμότητα των αγώνων, δεν εξέδωσε ποτέ κανέναν νόμο που να απαγορεύει την τέλεσή τους, παρά τα όσα πιστεύουμε.

Η κραυγή, «
εσύ νικάς, Αύγουστε» εξακολούθησε να συνοδεύει τις εμφανίσεις του αυτοκράτορα στον Ιππόδρομο της Κωνσταντινουπόλεως μέχρι τη βασιλεία των τελευταίων Κομνηνών.

Στο βιβλίο αυτό, μελέτημα μοναδικό, με πλούσιο οπτικό υλικό, εικόνες, φωτογραφίες και σχεδιαγράμματα αρχαιολογικών χώρων που επισκέφθηκε η ερευνήτρια, ξεδιπλώνεται ο στοχασμός της όλος απ' αφορμή μιάν μόνο παρένθεση (μιάν φράση γραμμένη παρενθετικά από τον Προκόπιο (6ος μ.Χ. αι) στο Περί Κτισμάτων βιβλίο του). Γράφει η ίδια στη σ. 19:

Ο ξενώνας χτίστηκε κοντά στη θάλασσα, λέει ο Προκόπιος, σε έναν τόπον «που καλείται Στάδιον (ίσως, γιατί, καθώς πιστεύω, θα γίνονταν εδώ τον παλαιό καιρό κάποιου είδους αγώνες)» [I, XI 27]. Αυτή η δευτερεύουσα επεξηγηματική φράση, τοποθετημένη μάλιστα σε παρένθεση, με ταλαιπώρησε πάρα πολύ. Χαλάλι της όμως. Γιατί η αποκωδικοποίησή της –η προσπάθεια να ερμηνεύσω τον τρόπο με τον οποίο αντιμετώπιζε ο Βυζαντινός ιστορικός ένα αχρηστευμένο στάδιο και προσπαθούσε να εντοπίσει τη λειτουργική του χρήση- με βοήθησε να ξεπεράσω εντέλει τα θέσφατα και τις ιστορικοφανείς προκαταλήψεις.

Και στη σ.69 καταλήγει:

Με όλα όσα είπα έως τώρα, προσπάθησα να ανασκευάσω την εδραιωμένη άποψη ότι οι αθλητικές δραστηριότητες και οι αγωνιστικές εκδηλώσεις, τις οποίες εμείς θεωρούμε σαν αποκλειστική έκφραση της ειδωλολατρικής θρησκείας και της πολυθεϊστικής κοινωνίας, έπαψαν να υφίστανται όταν η Χριστιανική θρησκεία υιοθετείται από το κράτος (το 381), το οποίο ορίζεται ως χριστιανικό (το 391). Πιάστηκα από μιά φράση ενός συγγραφέα του 6ου αιώνα (εννοώ τον αγαπητό μου Προκόπιο), ο οποίος αναφέρεται σε ένα εγκαταλελειμένο Στάδιο της βυζαντινής πρωτεύουσας, για να δείξω ότι ο αγωνιστικός αυτός χώρος δεν εγκαταλείφθηκε όταν απαγορεύτηκε η ειδωλολατρία –όπως είχα σπεύσει να συμπεράνω-, γιατί απλούστατα οι νόμοι των Χριστιανών αυτοκρατόρων δεν συμπεριλαμβάνουν τα αθλήματα στο θρησκευτικό περιεχόμενο του πολυθεϊσμού.


Τέτοια μοναδική στο είδος της παραγωγό απέλυσε κατά τους καλοκαιρικούς μήνες η ΕΡΑ.
Και μείς συνεχίζουμε τον αγώνα μας για την επανένταξή της στα ερτζιανά.
Θέλουμε να ακούμε την φωνή της. Θέλουμε να ακούμε ό,τι έχει να μάς πεί αυτή η φωνή.

ΤΗΝ ΜΑΡΙΑΝΝΑ ΖΗΤΟΥΜΕ ΣΤΟ ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ ΞΑΝΑ


________
Kάνοντας google αναζήτηση στο διαδίκτυο θα βρείς και άλλες γραφές-παρουσιάσεις του έργου της Μαριάννας Κορομηλά στον ημερήσιο τύπο:

Κατημερτζή, "ελληνικότητα είναι να τα βρίσκεις με τους άλλους".

Μπακουνάκης, για την ανατολική Θράκη και τον Βιζυηνό.

Μπακουνάκης, για τους έλληνες στη Μαύρη Θάλασσα.


Πέμπτη 5 Οκτωβρίου 2006

επιφάνεια


'Επιασα να καθαρίσω τα ψάρια. Τον θυμόμουνα να γλείφει τα δάχτυλά του και να λέει: «πόσο νόστιμα τα ψένεις, εσύ!» Μού 'λεγε κι άλλα παράξενα και με άναβε, όπως: «καβλώνω, μανάρι μου, όταν μυρίζω στα ακροδάχτυλά σου κρεμμύδι και σκόρδο». Και δός του εγώ σκόρδο και κρεμμύδι και ντοματούλα από πάνω φετούλες, να μοσχομυρίσει το σπίτι. 'Οταν πρωτομαγείρεψα γι' αυτόνε, τού έφτιαξα ολόκληρο ταψί ψητά φιλετάκια με πατατούλες, εκεί στην εξορία που τον επισκεπτόμουνα. Με το που το τράβηξα από το φούρνο, τόν είδα που τού 'τρεξαν τα σάλια πάνω απ' το ταψί. Εργένης! Ποτέ δεν μαγείρεψε κάτι από μόνος του. Κι εκτίμησε την προθυμία μου. Την άλλη φορά μπροστά σε μιά ομελέτα χτυπημένη με ντοματούλα τόν πήρανε τα ζουμιά.

Μαγείρευα νόστιμα. Δεν χωράει αμφιβολία. Τού 'λεγα: «ό,τι θέλεις! οτιδήποτε θελήσεις, ζήτα το και 'γώ θα στο φτιάξω». Με είχε τραβήξει κοντά του με τα γράμματα που μού 'στελνε απ' όλο τον κόσμο. 'Ενα του σημείωμα από το 'Ααχεν, κάποτε, με είχε τρομάξει: «Οι άνθρωποι που διάλεξαν να ζήσουν μοναχικά, κι αυτό για να ικανοποιήσουν για μιάν ακόμη φορά τον εγωϊσμό που θεριεύει μέσα τους…». 'Ετσι, ακαταλαβίστικα μίλαγε. Φοβόμουνα και τη ματιά του ακόμη, όταν με κάρφωνε και με λίγωνε και δεν ήξερα πού να κρυφτώ. Πού να τού κρυφτώ.

Τον είχα ή, μάλλον, με είχε κάνει να τόν αγαπήσω. Με τα καμώματά του, που κατεβαίναμε καμαρωτά την Σταδίου και ξαφνικά τον έχανα πίσω μου, να κουτσαίνει έτσι, στα καλά καθούμενα. 'Α, πώς σε ξεγέλαγε για να παίξει. 'Οταν τελειώναμε το φαγητό με έπαιρνε στα γόνατά του, για χώνεμα και χαμούρεμα μαζί. Αλλιώς δε σηκωνότανε από το τραπέζι. Μού άρεσε.

Την τελευταία φορά που πλαγιάσαμε μαζί (το έβλεπα, θα με άφηνε' η αρρώστια αυγάταινε βαρβάτη' δεν ήθελε να «φτερουγίσει» στο πλάγι μου) έσκουξα: «Μωρό μου, μ' αγαπάς;» Χωρίς να ενοχληθεί καθόλου συνέχισε να με καλαφατίζει με το απαράμιλλο: «Σκάσε και τρώγε!…». Και νά 'μαι τώρα, να τόνε βλέπω μπροστά μου και τού λέω: «σκάω και τρώω, μωρό μου!».



[Πάνω σε μιά πρόταση του Μισέλ Φάις. Δημοσιεύτηκε στο Hotel memory, συνοδευόμενο από την άριστη επί του προκειμένου εικαστική παρέμβαση της ζωγράφου Μαριλίτσας Βλαχάκη.]