Το πραγματικό τίμημα της μοναξιάς είναι τα ακραία συναισθήματα. 'Οταν είσαι ευτυχισμένος είσαι πολύ ευτυχισμένος κι όταν είσαι δυστυχισμένος είσαι πολύ δυστυχισμένος.

("Κ" Καθημερινής, 7 Αυγ. 2005).

για το φόνο, τον συγγραφέα και τον 'Θεό'

«Τη δικαιοσύνη πρέπει να την παίρνουμε στα χέρια μας. Από εκεί κρίνεται η δύναμη και το διαμέτρημά μας. Στην ικανότητά μας να θέτουμε όρια. Το ανώτατο όριο της ζωής και του θανάτου το είχαμε παραχωρήσει στον 'Θεό', στο ακίνδυνο ομοίωμά του, τον συγγραφέα που εξοστρακίζει στο όνομα όλων μας το κακό από τη ζωή στη λογοτεχνία. Γιατί όλοι τρέμουν τον απόλυτα πρακτικό άνθρωπο, τον δήμιο, τον μοναδικό άνθρωπο με θεϊκές ιδιότητες. Ο δήμιος ξεχωρίζει παντού κι οι πάντες υποκλίνονται πάντοτε σ' αυτόν. 'Ολοι οι υπόλοιποι είναι μια ασήμαντη μάζα ψοφοδεών. Οι μεγάλοι άνδρες κρίνονται από την αποφασιστικότητά τους για διάκριση. 'Οταν είναι πραγματικά ισχυροί, τίποτε δεν μπορεί να σταθεί εμπόδιο σε αυτό», μού έλεγε ο Γολιάθ, κι εγώ τον άκουγα σαν υπνωτισμένος, πάνω από το ματωμένο πτώμα του δημάρχου, με το εργαλείο του φόνου ακόμα στο χέρι.

Ο πρωτοεμφανιζόμενος Σπύρος Γιανναράς από το διήγημα "Ο Φατσέας", στον τόμο Ο λοξίας (έκδ. 'Ινδικτος, Αθήνα 2008, σ. 68).

αφιερωμένο στο Λενάκι
που μού το δώρησε για την γιορτή μου στην αρχή του μήνα
και ρωτάει αν το διάβασα

εγκαύματα 20, 1

Στο τέλος μιάς γλυκείας γλυκόξινης φιλίας

ελεγεία................................................

Σταθμός Αγίων Θεοδώρων
Απέναντι πάντα η ίδια θέα
Αυτή του υψιτενούς ευκαλύπτου
ευκαλύπτου να επισκιάζει μέχρι και αυτά
.......................τα όνειρά μου
'Ονειρα εννοώ εσένα. Μόνον εσένα
Πρόσωπο υψηλό που αρμόζει
να κάθεται στα παγκάκια
των σταθμών και στις πλατείες.
Προσκολλημένος εκεί στον
....eucalyptus marginata* εγώ
εσύ να με μαλώνεις...
'Ολα τά 'χες προμελετημένα
Μ' άφησες άναυδο να μουρμουρίζω
τώρα στο πρωϊνό το τραίνο
οδεύοντας για την Αθήνα.

-----
* ευκάλυπτος η οφρυδωτή· δέον να σημειωθεί ότι δεν ευδοκιμεί στην Ελλάδα.-



[Γράφηκε τους πρώτους μήνες του 1995. - Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Οδός Πανός (2006). - Κατόπιν στον τόμο Τα ποιήματα του 2006 (επιμ. Γ. Ευσταθιάδης - Κ. Γ. Παπαγεωργίου, έκδ. Κοινωνία των (δε)κάτων, Αθήνα 2007). - Την φωτογραφία του σταθμού ανέσυρε από το διαδίκτυο η ουδέν. Με κλικ επάνω της μεγεθύνεται και τη βλέπεις καλύτερα. Ο σταθμός σήμερα έχει καταργηθεί. Ο προαστικός περνάει από τις παρυφές του χωριού, πλάι στην εθνική οδό].

μια υποψία

12. Υποψία; Σε όλη του τη ζωή έστηνε ένα μαρτύριο, έναν αγκαθερό δρόμο που έπρεπε να βαδίσει ξυπόλυτος, για να φτάσει στην αγιότητα (σε μία κάποια αγιότητα). Καταδικάστηκε σε θάνατο και βρέθηκε να περιμένει εκτέλεση, ουσιαστικά χωρίς λόγο, πέρασε τέσσερα χρόνια από τη ζωή του στο σπίτι των πεθαμένων, πλατσούρισε σε πολιτικές ντρόγκες αξιοθαύμαστης γκάμας. 'Ησαν ευάλωτος στην κολακεία όσο και κομπλεξικός, δημαγωγός γεμάτος στερεότυπα θεσμικού και εθιμικού τρόμου, γεμάτος με ιδεοληψίες αυτοοικτιρμού, νάρκισσος όσο και εγωπαθής, πολιτικά εκκρεμής όσο και μεσσιανικά σωτηριολόγος. Πιθανώς όλα αυτά να τα λογαριάσουμε για κρίκους στην αλυσίδα: φαντασιωνόταν αμαρτίες και μεταστροφές, όπως αυτή του Σαύλου στο δρόμο προς τη Δαμασκό. Στην καρδιά της παραφοράς του: η βία του ανθρώπου προς τον άνθρωπο – η βία μέχρι το τέλος. Δεν είχε σκοτώσει ποτέ του· μα αρκεί ο μπαλτάς του Ρασκόλνικοφ για να φανεί περίτρανα πως είχε ετούτον τον μπαλτά από καιρό κρυμμένο κάτω από την αμασχάλη του, πως ε ί χ ε αυτόν τον επικείμενο φόνο μέσα του. Και μετά τον Ρασκόλνικοφ δεν μπορούμε πια να κρυφτούμε: τον έ χ ο υ μ ε όλοι – και τον μπαλτά και τον φόνο. Οι μαρτυρίες του Στράχοφ και του Τουργκένιεφ είναι εμπαθείς: μα κι οι δυο τους αναφέρονται σε ένα κορίτσι που ο Ντοστογιέφσκι έλεγε (: ομολογούσε;) πως είχε βιάσει – δεν έχουμε τίποτε περισσότερο. Ο Σταβρόγκιν βιάζει, ο Στριβιγκαΐλοβ βιάζει, ο Σμερντιάκοφ βιάζει. Ποιός είναι ποιός;

Θανάσης Τριαρίδης, Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι. Τα γυμνά μάτια ή το πώς να ζεί κανείς με τον μπαλτά (έκδ. Σαιξπηρικόν, Θεσσαλονίκη 2008, σσ. 14-15). [Ολόκληρο κι εδωδά].

παγίδα της ύπαρξης

Είναι τρομερός ο θάνατος, οι κίνδυνοι μεγάλοι. Είμαστε παγιδευμένοι. Η γέννηση είναι παγίδα. Εντελώς αινιγματική παγίδα, γιατί όταν κανείς βγαίνει απ' το σώμα της μάνας του, προκαλεί ίσως η εικόνα αυτή εντύπωση απελευθέρωσης. Εντούτοις, όταν βγαίνει απ' το σώμα της μάνας του το παιδί, μπαίνει στην παγίδα. Στην τρομερή παγίδα της ύπαρξης.

Νίκος Καρούζος

Γ.Ι.Μ. Μπαίνει κιόλας στο παιχνίδι της ελπίδας.

Ν.Κ. Η ελπίδα είναι τάση να ξεχάσουμε την παγίδα.

Γ.Κ. Ο ποιητής δεν έχει σχέση μ' αυτή την κατάσταση της ελπίδας, γιατί η τραγωδία του είναι ότι τα 'χει τετρακόσια. Αυτή είναι η τραγωδία του ποιητή, ότι δεν πετάει στα σύννεφα, ότι έχει σώας τας φρένας του.

Ν.Κ. Αιθεροβάμονες είναι οι καθημερινοί άνθρωποι. Ο ποιητής δεν είναι.

Απόσπασμα από συνομιλία του Νίκου Καρούζου με τον Γιώργο-'Ικαρο Μπαμπασάκη και τον Γιώργο Κακουλίδη, στο περιοδικό Σχολιαστής, με τίτλο: "Η ζωή είναι ένα καθαρματικό φαινόμενο", κατόπιν στο Η μαύρη κούρσα του κυρίου Καρούζου (συλλογή υλικού-επιμέλεια Γιώργος Κακουλίδης, έκδ. Βιβλιοπωλείο των βιβλιοφίλων, Αθήνα 1999, σ. 37).

falling towers - η πράξη

(παύση)

Η πράξη.
Η πράξη μ' εκείνον, που έκανε και δημιούργησε κι η πράξη του αναπτύχθηκε, κι αυτός να 'χει ήδη φύγει, να 'χει φύγει με πάταγο. Με τον πάταγο που κάνουν τα αισθήματα όταν ξαφνικά προσγειώνονται.
Η ίδια η πράξη είναι τρομερή εξ ορισμού, εκείνες με τα σεντόνια και το πάλεμα, επιβλητικός, το εννοώ απόλυτα, επιβλητικός, αδύνατον να το συλλάβεις, πώς να συλλάβεις εκείνη τη στιγμή, εκείνη τη στιγμή που είσαι το φύλο σου, είσαι η φωλιά του που θα μπεί και θα σε τραντάξει και θα σε ταξιδέψει, η ίδια η πράξη είναι τρομερή, που πράξη δεν είναι, παρά μοιραία εξέλιξη, που μέσα της χάνεσαι και παρασύρεσαι και σπας και φεύγουν τα κομμάτια από τον εαυτό σου –σαν να αποφλοιώνεσαι, να ξεφλουδίζεις – και ολόκληρο το είναι σου είναι εκεί, τόσο πολύ εκεί, που πια δεν είναι, είναι, δεν είναι κάν εσύ, είναι κάτι πριν το εσύ και το είναι – κάτι που είναι τόσο εσύ και είναι που δεν είναι δικό σου πια, και είναι σχεδόν τρομακτικό. Κι όταν όλο αυτό τελειώνει, δεν είσαι πια ο παλιός σου εαυτός, είσαι μπολιασμένη από εκείνον, αλλά εκείνος έχει φύγει κι εσύ αναπολείς και προτιμάς όπως ήταν πριν, τότε που όλα ήταν τόσο αθώα, τόσο μελωδικά, τόσο ρυθμικά στη γλυκιά προσωρινότητά τους.

Αλέξης Σταμάτης, από τον «Καθρέφτη», το δεύτερο μονόπρακτο της Γένεσης (έκδ. Σοκόλη, Αθήνα 2009, σσ. 28-29) που παίζεται αυτόν τον καιρό στο Θέατρο Χώρα.

falling towers

Είχα εντολή να σε σκοτώσω. 'Ηταν εντολή εκείνων, των ανθρώπων που δεν σε κατάλαβαν. Χειρότεροι από τους δολοφόνους. 'Ησουν διαφορετικός, ήσουν «ασύμμετρος», παράπλευρος. 'Ησουν ελεύθερος.
Με περίμενες, το περίμενες. Το επεδίωκες, σχεδόν. Αυτό ήταν το μόνο τέλος. Με κόντραρες, με διεκδίκησες, με πολέμησες. 'Ηθελες να καταλάβω. 'Ηθελες ο άνθρωπος που θα σού χάριζε τη ζωή –για σένα πια αυτό ήταν ο θάνατος, ζωή-, ήθελες ο άνθρωπος αυτός να σε καταλάβει. Να σε αγαπήσει.
Το κατάφερες.

Αλέξης Σταμάτης, από το «Παιδί για τα θελήματα», το πρώτο μονόπρακτο της Γένεσης (έκδ. Σοκόλη, Αθήνα 2009, σ. 19) που παίζεται αυτόν τον καιρό στο Θέατρο Χώρα.


------
Στο τίτλο δυό λεξούλες - στίχος από την 'Ερημη Χώρα του 'Ελιοτ, απόσπασμα που ενσωματώνει στο έργο του ο Σταμάτης.

Είναι δυνατόν η αγάπη, που αποζητούμε, να συγχέεται με κάποια εγωκεντρική και επομένως συναισθηματική κίνηση προς κάποιον άλλο; Να βιώνεται γενικά ή αόριστα ως μια αναγκαία ή χρήσιμη επαφή με κάποιον; Είναι δυνατόν αγάπη -πόσο μάλλον η συζυγική- να μην είναι ένας συγκεκριμένος και επώδυνος τρόπος καθημερινής κι όμως ουράνιας ζωής; Κάτι, εν τέλει, τελείως άλλο από συναισθήματα και κουραφέξαλα...

Είπα σ' αγαπώ κι απομακρύνθηκα…