μωρή μουνάρα

'Οταν περπατούσα εκεί [στο Καπάνι], γινότανε χαμός, καρντάση. Και μάγκικα μιλούσανε, και τούρκικα μιλούσανε. [...] Πονηρά. Ακούγονταν σφυρίγματα από μακριά. Από κοντά, «ίσα, μωρό μου», «γειά σου τσολιά μου», «αχ, καϊνάρα μου», «θα μάς πεθάνεις εσύ», «άσε να σε ακουμπήσω ρε παίδαρε», «θα σε φάω ολόκληρη, θα σε φάω». Δεν έπεφτα σε τέτοια κολλήματα. Προπαντός σιχαινόμουνα τα βρομόλογα. Μια φορά ένα γκαρσόνι, ωραίο παιδί, με σταμάτησε και με είπε στα ίσια: -Μωρή μουνάρα, νά 'γλειφα τον πούτσο που σε γαμεί! Ακούς καρντάση; Προσπέρασα κι εγώ χαμογελώντας. 'Ε, τέτοιο κοπλιμέντο!

Θωμάς Κοροβίνης, Ο γύρος του θανάτου (έκδ. 'Αγρα, Αθήνα 2010, σ. 188, από το κεφ. «10. Η αμαρτία έχει χρώμα λαϊκό. Μια [νταρντάνα σαλονικιά] τραγουδίστρια [εξομολογείται] για την γνωριμία της με τον Αρίστο [Παγκρατίδη]»).

μακρινή μουσική

πιπιλογατούλης *

Ο Γκάμπριελ δεν είχε κατέβει στην πόρτα με τους άλλους. Στεκόταν σε μια σκοτεινή γωνιά του χωλ και κοίταζε καταπάνω στη σκάλα. Μια γυναίκα στεκόταν κοντά στο πρώτο πλατύσκαλο, κρυμμένη επίσης στο σκοτάδι. Δεν μπορούσε να δεί το πρόσωπό της, αλλά διέκρινε τα καφετιά και ροζ φύλλα της φούστα της που το σκοτάδι τα έκανε να φαίνονται μαύρα κι άσπρα. 'Ηταν η γυναίκα του. Ακουμπούσε στο κάγκελο κι έδειχνε ν' αφουγκράζεται κάτι προσεχτικά. Τού φάνηκε περίεργη η ακινησία της και τέντωσε κι αυτός τ' αυτί του. Αλλά δεν μπορούσε ν' ακούσει και τίποτα, μόνο τα γέλια και τις φωνές απ' το κατώφλι, και λίγες νότες του πιάνου και μιάς αντρικής φωνής που τραγουδούσε.
Στεκόταν ακίνητος στο σκοτάδι, προσπαθώντας να πιάσει το σκοπό του τραγουδιού και κοιτάζοντας ψηλά τη γυναίκα του. Υπήρχε χάρη και μυστήριο στη στάση της, σαν να συμβόλιζε κάτι. Αναρωτήθηκε τί νά 'ναι μια γυναίκα που στέκεται ψηλά στη σκάλα στο σκοτάδι, κι ακούει μια μακρινή μουσική – είναι σύμβολο του...; Αν ήταν ζωγράφος, θα την ζωγράφιζε σ' αυτή τη στάση. Το μπλε τσόχινο καπέλο της θα τόνιζε τα κοκκινόξανθα μαλλιά της και τα σκούρα φύλλα της φούστα της θα τόνιζαν τ' ανοιχτά. Μακρινή Μουσική θα ονόμαζε τον πίνακα, αν ήταν ζωγράφος.

Τζέημς Τζόϋς, Οι νεκροί [The Dead, 1906-1907, έκδ.1914] (μτφρ. 'Αρης Μπερλής, έκδ. Κρύσταλλο, Αθήνα 1984, σσ. 68-69).



-----
* Στα καλιαρντά ο τρυφερός εραστής. Εκ του Θωμάς Κοροβίνης, Ο γύρος του θανάτου (έκδ. 'Αγρα, Αθήνα 2010, σ. 171 σημ.2).

διόλου παράδοξον

"υπ' όψη μου"

"Το έχω υπόψη μου και θάρθω,
το βράδυ μιας ημέρας απ' αυτές"
έτσι λένε τώρα καθως φαίνεται
το "Σε θέλω"
τ' άλλοτε "δίχως άλλο
θά 'ρθω οπωσδήποτε
ο κόσμος να χαλάσει, απόψε, θά 'ρθω"

"Το έχω υπ' όψη μου"
λες κι ο άλλος είναι δέμα
γράμμα με δυσανάγνωστη διεύθυνση
που κάποιος ταχυδρομικός
το βρήκε στ' ανεπίδοτα,
υπέθεσε πως ήτανε για σένα
και πράγματι -ω του θαύματος -
......................εσύ 'σουνα
σ' το μήνυσαν,
κι έχεις υπ' όψη σου μια μέρα
να 'ρθεις και να το πάρεις.

Βαβούρης, ο ποιητής των υποθετικών λόγων.

θάνατος στον έρωτα

Κι αν πέσει
ο σύντροφός σας θύμα
μιας υψηλής αισθητικής
και κάποτε υποκύψει πια
στη βίαιη διακοπή
της αμαρτίας που έγινε ρουτίνα;

Ναι, φανταστείτε τον, κυρία, νεκρόν
επάνω στην προσπάθεια.
Μην τον αφήσετε γυμνό και ξεχυθείτε
σαν τρελή στους δρόμους
ή μην τηλεφωνήσετε
και προπαντός μην κινηθείτε:
μείνετ' εκεί
για πολύ λίγο
με καρφωμένο το κορμί του
στο κορμί σας
ώσπου να νιώσετε
αργά και μαλακά
πώς είναι
να γεννάς
τον πεθαμένο.

Γιάννης Βαρβέρης

-----
Δημοσιευμένο στο περ. Εντευκτήριο (τ. 20, Σεπτ. 1992, σ. 13).

πρακτικά

- Καθόμουν στην ταβέρνα του Αποστόλη στο Καπάνι. Ο Παγκρατίδης με πλησίασε και μού ζήτησε ένα πιάτο φαγητό να φάει. Πράγματι παρήγγειλα μία φασολάδα και φάγαμε μαζί. Μετά κοιμηθήκαμε μαζί.
- Πού πήγατε;
- Σε ένα αποχωρητήριο.
- Δεν τον πλήρωσες;
- Ξανά να τον πληρώσω; Μα τον φίλεψα...

Κωνσταντίνος Μαρίνου, 65 ετών, εργάτης – μάρτυρας στη δίκη

*

Οι γυναίκες θέλουν λεφτά. Κι εγώ δεν είχα. Βέβαια, όταν έβρισκα καμιά που με ήθελε, πήγαινα μαζί της. Το ίδιο μου άρεσε να κάνω την πράξη αυτή με γυναίκα ή άντρα. Δεν αισθανόμουν όμως καμιά ευχαρίστηση όταν μού έκαναν εμένα άλλοι άντρες τη δουλειά. Αλλά με είχε πάρει ο κατήφορος κι όταν δεν είχα πώς αλλιώς να βγάλω λεπτά και τα νοσοκομεία δεν μού έπαιρναν αίμα γιατί μ' έβρισκαν αδύνατο, πήγαινα σ' αυτούς που μού 'διναν δέκα-είκοσι δραχμές για να κοιμηθούν μαζί μου.

Από την απολογία του κατηγορουμένου

Θωμάς Κοροβίνης, Ο γύρος του θανάτου (έκδ. 'Αγρα, Αθήνα 2010, σσ. 22, 27-28). Στο ίδιο και σχετική βιβλιογραφία με τα πρακτικά της δίκης.

πώς θέλετε ν’ αγαπάτε τη ζωή;

Στην αρχή δεν απάντησε, συλλογίστηκε μερικά δευτερόλεπτα, κατόπιν με ρώτησε:
«Πότε είχατε την τελευταία σεξουαλική επαφή σας;»
«Πάνε δυό χρόνια, ίσως λίγο περισσότερο».
«Α!», αναφώνησε σχεδόν θριαμβευτικά, «Το βλέπετε! Υπ' αυτές τις συνθήκες, πώς θέλετε ν' αγαπάτε τη ζωή;...»
«Θα δεχόσασταν, λοιπόν, να κάνετε έρωτα μαζί μου;»
'Ενιωσε αμήχανα, νομίζω μάλιστα πως κοκκίνισε λιγάκι. 'Ηταν καμιά σαρανταριά, αδύνατη κι αρκετά σπασμένη. 'Ομως εκείνο το πρωί μού φαινόταν στ' αλήθεια...

Μισέλ Ουελμπέκ, Η επέκταση του πεδίου της πάλης [1994] (μτφρ. Α. Εμμανουήλ, έκδ. Εστία, Αθήνα 1999, σ. 192).

*

Θνήσκων Φώτιος, «ου ταράττομαι», λέγει,
Προς την τελευτήν ων προητοιμασμένος.

Εκ του Συναξαριστού μηνός Φεβρουαρίου (ημέρα ΣΤ΄) του αγίου Νικοδήμου του αγιορείτου. Ο ίδιος.

το πρόβλημα της μετανεωτερικότητας

Το πραγματικό πρόβλημα της μετανεωτερικότητας είναι πράγματι πως δεν είναι τόσο μετανεωτερική όσο νομίζει. Και τούτο διότι αφενός οι κατακτήσεις της (τα περίφημα «μετανεωτερικά κεκτημένα» των εκσυγχρονιστών μας) είναι απολύτως εγγεγραμμένα στη δυναμική των παραδόσεων που μοιάζουν να εγκαταλείπονται, και ειδικά μάλιστα του Χριστιανισμού: τα δικαιώματα του ανθρώπου, η ελευθερία της συνείδησης, η κατάργηση της δουλείας, η ισότητα των φυλών και των φύλων, η αποθεοποίηση της εξουσίας και του κράτους κ.λ.π., αναδύονται καταρχήν από το Ευαγγέλιο. Αφετέρου, τα προβλήματά της είναι επίσης απότοκα μιας μακράς φιλοσοφικοθεολογικής εξέλιξης, η οποία σώζει κάποια κοινά χαρακτηριστικά, από τον Αυγουστίνο μέχρι τον Derrida.

π. Νικόλαος Λουδοβίκος, Οι τρόμοι του προσώπου και τα βάσανα του έρωτα. Κριτικοί στοχασμοί για μια μετανεωτερική θεολογική οντολογία (έκδ. Αρμός, Αθήνα 2009, σσ. 145-146).