"τόση γνώσις και βάφονται τα φρένα μας γαλάζια"... *
Με γαλανό σήμερα τον ουρανό βοσκάω. Μεις, τραγιά, που κάποτε-κάποτε κατεβαίνουμε αγρίμια από τα βουνά γύρω τούτης της πόλης...
Για το άστυ, λοιπόν, μ’ έναν γοργό μές στο χαμόγελο δρασκελισμό. Απόγιομα αργίας και στις στάσεις, στα λεωφορεία μέσα, μόνον οικονομικοί μετανάστες πάνε-έρχονται. Μετανάστες μόνο κι εγώ. Η πόλις μάς υποδέχεται με γλυκείς φωτισμούς ενός ήλιου απογευματινού, λοξά διευθετημένου. Η χάρις της εποχής που είναι. (:δεν τονίζεται, άρα αναφορικό το που είναι).
Το πατρώο βουνό απλώνεται στο πολύ του μάκρος. Πιότερο πράσινο βιάζει της μνήμης την εντύπωση που ξαναγεννιέται στους χρωματισμούς του δειλινού φωτός. 'Ητανε κάποια νέφη που ήρθαν από την άλλη και σκέπασαν γλυκά την μακρά του την κορφή, -προχθές θυμάμαι εκείνα. Σήμερα λάμπει. Κάθε του ρεματιά που ξέρω. Αγρίμι. Στάθηκα να περιμένω το λεωφορείο για να απολαύσω τούτο το φώς του αττικού ουρανού. Δεν κατέβηκα κάτω στο metro. Διάφανος ο ορίζοντας της εθνικής άμυνας.
Πέρα και πάνω από το δάσος της Σωτηρίας προβάλλουν τα υψώματα των δυό νησιών που φράζουν το θαλάσσιο άνοιγμα τούτης της λεκάνης. Η Σαλαμίνα και η Αίγινα, μιά της μυτερή κορφή. Σαρωνικόν τον είπανε τον κόλπο, στην μνήμη του μυθικού βασιλιά (Σάρων :Stone;) κείνων των ακτών, που πνίγηκε στο κολύμπι ακολουθώντας, αλαφροΐσκιωτος κι αυτός, ένα… δελφίνι.
«Ζω ανάμεσα σε θαμπές και διάφανες μορφές
που ακόμα δεν έχουν γίνει απόλυτο σκοτάδι». **
Με του γέρου τα λόγια κατά νού αντικρύζω στο βάθος-βάθος του αττικού ορίζοντα το αργολικό βουνό, το ιερό Αραχναίο. Απομαντεύω πίσωθέ του κρυμμένο το επιδαύριο κοίλον. Κάπως δεξιότερα απ' αυτό, ήδη βλέπω -με τα μάτια της ψυχής- τους τρείς μυτερούς λοφίσκους που προστάτευαν και προστατεύουν τα νώτα των μηκυναϊκών ανακτόρων, στου αργολικού πια κάμπου μιάν εσοχή. 'Ολα, ιδού! στα πόδια μου. Μές σε ένα βαθύ και ευθύ κοίταγμα, πέταμα (:και χωρίς γου) του νού πάνω από τούτη την πόλη. Μιά σταλιά είναι όλη κι όλη τούτη η γή. Η γή μας. 'Ενα γύρω με βλέμμα τραγίσιο φέτες την κόβω. Ηδονικά ρουθουνίζω. Τί μέλλει γενέσθαι;
Λίγο αργότερα από την Ιπποκράτους, ψηλά, τα χρώματα επικάθονται σ’ όλο το δειλινό τους εύρος, σ’ όσον ορίζοντα αφήνουν ακάλυπτο οι πολυκατοικίες. Ααβόρα. Το βραδάκι πέφτει αργά και σκέπει την πόλη μ’ ό,τι μαζί της ακολουθεί…
«ΤΑ γερατειά (όπως τ’ αποκαλούν οι άλλοι)
μπορεί και νά 'ναι ο καιρός της ευτυχίας μας.
Το ζώο έχει πια πεθάνει ή πεθαίνει όπου νά 'ναι.
Απομένει μονάχα ο άνθρωπος κι η ψυχή του». **
(Το είδα το Keane. Όνειρο ενός... [:γελοίου, για να θυμηθώ την ασκητική του Ντοστογιέφσκυ]. Είδα και την συνέχειά του, ανάμεσα στη δεύτερη και την τρίτη ταφή του Μελκιάδες Εστράδα).
- Θέ μου! τί μπούρδες κάθομαι και γράφω για ένα δειλινό. Κάτι ξέρανε οι αρχαίοι που το αποστρέφονταν.
--------------------------------
* Β.Ν. Μπόνος, άσσιστα.
** Χόρχε Λούϊς Μπόρχες, Το εγκώμιο της σκιάς, (μτφρ. Δημ.Καλοκύρης, έκδ. Ύψιλον/βιβλία 1985, σ.62).
19 σχόλια:
Με αιχμαλωτησες με τον γαλανο ουρανο, τους γλυκεις φωτισμους του απογευματινου ηλιου, η οικεια θωρια της Αιγινας και την Σαλαμινας, και με την ιστορια του Σαρωνα που πνιγηκε ακολουθωντας ενα δελφινι....
Καλη Χρονια και τους χαιρετισμους μου. :-)
Καλή πρόοδο σε μάνα και γιό να ευχηθώ και να γείρω ν' αποκοιμηθώ.
Νά 'σαι καλά Vista. Καλή χρονιά, ναί, εκεί στην ξένη!
Καλή χρονιά:)
σας διηγηθώ μία σύντομη ιστορία. προκειμένου να λάβω το βαθμό του δόκιμου εφέδρου αξιωματικού, εκεί στην αγαπημένη κρήτη, έπρεπε να ασκηθούμε επί δέκα ημέρες και δέκα νύχτες στα αφιλόξενα βουνά, όπως θωρείς την χερσόνησο, απέναντι. εκεί, λοιπόν, και περί την έκτην προς έβδομην ημέραν, κάνοντας το γερμανικό, ήμουν μάρτυς ενός θαύματος : μια τραγού, του ευγενούς αυτού είδους στο οποίο ανήκετε τε και εσείς, θεώρησε πως είχε έρθει η ώρα της να φέρει το διάδοχο στον κόσμο, εκεί, μπροστά σε μια αόρατη σκοπιά, αλλά και στον σκοπό τον ίδιο. παρακολουθούσα ακίνητος και αμίλητος το θαύμα, τα πονεμένα μπε, τα υγρά από τον πόνο μάτια, το σα γροθιά σφιγμένη τραγάκι -ποτισμένο ακόμα στον αμνιακό σάκο του να ξεπροβάλει στο λυκόφως, τα σάλια της τράγαινας έπειτα για να το στεγνώσει και να το κάνει να σταθεί. αυτό μου θυμίζετε, τραγί μου. ένα αγριμάκι που φωνάζει για όσα τον πονούν και τα φωνάζει στη γλώσσα του. καλή χρονιά.
Θάμα! Θάμα! Καλέ σείς, καλέ σείς, είστε ένας κεχρισμένος.
Αν έτσι σέ ευλόγησεν η φύσις Πολύβιε, μ' ένα τέτοιο θάμα, τότε έχεις -εύχομαι το έχεις- το καλή χρονιά να έχεις.
Πραγματικά σε κάτι τέτοια νούμερα (γερμανικά) ξεδιψάει κανείς μές στη δροσιά του νού του. Δηλώνω λάτρης της νυχτερινής μόνο σκοπιάς, και αυτών μόνο των πορειών από τη θητεία στο στρατό, μόνο. Τίποτε άλλο.
Αντεύχομαι και σε σέ Ξωθιά. Και καλώς όρισες!
Λολίτα... ;-)
Δεν υπάρχουν αφιλόξενα βουνά στην Κρήτη, Πολύβιε.
Καλή χρονιά, Θείο Τραγί.
Μα ναί δεν υπάρχουν! ('Ομως ήταν φανταράκι ο Πολύβιος και τό 'νοιωσε αλλιώς το πράμα). Από προσωπική εμπειρία χαμένος ποτε μέσα σ' αυτά τί βρήκα; Σε κάτι κορφές στα Συνιανά (-έτσι τα λέγανε;) στρωμένο τραπέζι και φαγητό -ψητά κοψίδια, τσικουδιές κλ... Παραλίγο να με παντρέψουν κιόλας.
(Χρειάστηκε να επιδείξω ταυτότητα γιατί ομιλούσα σπαστά τα ελληνικά. Με είχανε για γάλλον. Ποιός πατά κείνα τα βουνά αναζητώντας τί να βρεί;!).
Τέτοια φιλοξενία μού επεφύλλασαν τα βουνά τση Κρήτης κι οι χαράδρες...
Καλή σου ώρα Thrass. Καλήν πρόοδο να ευχηθώ σε όλα σου.
ΤΑ γερατειά (όπως τ’ αποκαλούν οι άλλοι)
μπορεί και νά 'ναι ο καιρός της ευτυχίας μας.
Πολύ μου αρέσει! Το υιοθετώ -εν όψει-και ψάχνω για το βιβλίο! Όπως μ'αρέσει η "διδαχή" σας και η ήσυχη βόλτα σας!
-Πολύβιε, με την ευκαιρία, τι ωραία η ιστορία σου! Καλά σχολίασα τότε στην τελευταία καταχώρησή σου!
At sea on a ship in a thunderstorm
on the very night the Christ was born
a sailor heard from overhead
a mighty voice cry "Pan is Dead!"
So follow Christ as best you can
Pan is dead - Long live Pan !
Σας εύχομαι, ότι ποθείτε για το 2006 μΧ!
Παν ο μέγας τέθνηκε! φωνές ακούγονταν πολλές...
ες αρκαδίην πολυπίδακα, μητέρα μήλων!!!
Μά τί είστε εσείς, qarcq και λακ και κουάκ και κουάρκ και σμπαρεκουάκ (:κάπου γράφτηκε κι αυτό).
Ανταποδίδω τις ευχές και στους δυό σας, μόνο Κατερίνα, το διδαχή διαγράψτε. Δεν το παίζω. Δεν μού πάει. Την ήσυχη βόλτα βαστώ. Βάζω τα παπούτσια μου και σάς κυνηγώ!
(Πάν ο μέγας τέθνηκε... 'Εγραψε γι' αυτό το θέμα και ο Θεοδωρόπουλος, ο Τάκης).
δόξα τω Θεώ! να κι ένας που με προσφώνησε σε πεζά (θ.-τ.) δεν απέχω πολύ από το να σάς αγαπώ όλους παιδιά. τί καλά! προς το παρόν φιλιά για το 06. είθε νά 'ναι καλό mister.
Κοιτάζοντας την Παλατιανή Ανθολογία για κάτι άλλο βρήκα αυτό το ποίημα του 3ου αι που μιλάει για ένα τραγί λιγότερο θείο. Θα σας αρέσει.Γράφω τη μετάφραση, το πρωτότυπο είναι υπέροχο αλλά θα κουτσουρευτεί με μονοτονικό.Θα το στείλω στον Καλλίμαχο να μου το φτιάξει Η Μετάφραση δική μου, δηλαδή ατελής.
"Κάποτε σ'εναν αμπελώνα,της αίγας ο βαρβάτος σύζυγος με την ωραία γενειάδα ( ίξαλος ευπώγων αιγός )κατέφαγε όλα τα τρυφερά κλωνιά της κληματίδας.Μέσα από αυτήν λοιπόν ακούστηκαν τα λόγια ¨" Κλάδευε,κάθαρμα,( Κείρε κάκιστε)με τα σαγόνια σου το κλήμα μου που τρέφει τα σταφύλια. Η ρίζα μένει βαθιά μέσα στο χώμα κ ξανα θα αναβλύσει νέκταρ γλυκό για τη σπονδή που πάνω σου θα γίνει όταν θα σε θυσιάζουν τράγε στο βωμό!"
Τί λέει ο ποιητής, σκέφτηκα. Δεν έχει γνωρίσει το θείο τραγί(--->) με πεζά κ απλά τεκμηριώνει ότι στις ξηροθερμικές περιοχές τα κλήματα ήταν χαμηλά κ συχνά γινόντουσαν βορά στα τραγιά.
Χμμμμμ. Και ο Αίσωπος; Γιατί θέλει την αλεπού να κάνει τα σταφύλια κρεμαστάρια; Λιγότερο έξυπνη η αλεπού από το τραγί;Η αλεπού από το τραγί;
Όχι. Απλά πρέπει να έχει να κάνει με το γεγονός ότι οι μύθοι του Αισώπου κατάγονται από τη Φρυγία, περιοχή με άφθονα νερά όπου τα αμπέλια για να ζήσουν δεν είχαν την ανάγκη να σέρνονται στο χώμα κ να πέφτουν στα σαγόνια Ευπώγων αιγών, αλλά ψήλωναν, αγκάλιαζαν τα δέντρα σχηματίζοντας τις αναδενδράδες... Ίσως λοιπόν στη Φρυγία να παρεπιδημούν τα Θεία Τραγιά.
Κάποιοι ισχυρίζονται ότι τα αμπέλια εκεί ανέβαιναν ψηλά για να μη βλέπουν τα καμώματα του Πανός με τις μηλιάδες νύμφες. Πώς είναι δυνατόν να πέθανε κάποιος που τρυγούσε νύμφες ( έστω κ μηλιάδες γιατί μια προβατίλα θα την ανέδυαν,sans doute) έκανε τα αμπέλια να σκαρφαλώνουν ψηλά κ υπέτασσε ως εκ τούτου τα τραγιά;
Ε;
Θείο Τραγί μου εσείς που μας κάνετε να βγάζουμε οινικές θεωρίες από τα στομάχια μας για το χατήρι σας εν τω μέσω τη νυκτός... :-)
Υ.Γ. Τα επιμέρους στοιχεία πραγματικά, η θεωρία δική μου βάσει των ελάχιστων οινολογικών γνώσεων που έχω δηλαδή τη ρίχνετε χαλαρά στον κάλαθο...
Κείρε, κάλλιστε φίλε μετανάστη (μετ-ανίσταμαι)και ξαναστήσου
στο φώς του δειλινού μιας παραλίας ώς Τραγί Ιλαρόν.
Αλίμονο, είμαι πολύ πεζός για να συλλάβω τέτοιες ευαισθησίες!
Aθήναιε, πολύ καλό, πολύ-πολύ καλό το της Παλατινής, λέω. Πολύ μ' αρέσει. Πολύ-πολύ μ' αρέσει. Χαρά μού έδωσες.
Χλατσώνεται λοιπόν, κι' αυτό στον... κάλαθο. Ναί! ναί! Στον κάλαθο!!!
οοΟχι αυτόν που έρχεται πρώτος στον νού, αλλά αυτόν που περιγράφηκε κάπου εδώ μέσα απ' αφορμή έναν του Lefty ήχο.
'Ηξερα όμως κι εγώ [-από τον Παυσανία (περ. 110 μ.Χ)-] για κείνον πάλε τον γάϊδαρο, που τον εσέβονταν πολλά οι μυθικοί ζηλωτές της αργολικής γαίας, επειδή, ακριβώς, όπως αναφέρει στο περιηγητικό του κείμενο, έφαγε το κλήμα, αποφέροντας τον επόμενο χρόνο διπλόν καρπό!!! ...διδάσκοντας ουσιαστικά στους ανίδεους μέχρι τότε γεωργούς, (-ποιός; ένας γάϊδαρος-), το κορφολόγημα της αμπέλου.
Το της Παλατινής, όμως, δίνοντας επιπέον ΦΩΝΗ στην άμπελο φέρνει τα πάνω κάτω, αφού μάς επιστρέφει στο κέντρο του... θυσιαστηρίου, και στον τρόπο που αυτό μάς ενώνει.
Ο Qarcq νωρίτερα, ανέφερε το γνωστό και από τον Πολύβιο [αρκάς αυτός] χωρίο της μεγάλης φωνής: ότι Παν ο μέγας τέθνηκε, αμά τη γεννήσει του νέου Διόνυσου, του γλυκύ πόντου: Jesus, του οίνοπος. Κι έτσι νομίζω απαντήθηκε και το της θανής του τραγοπόδαρου θεού "πώς είναι δυνατόν" σου.
Πουφ, τραγίλα! mmm... δε λές τίποτα! Mmee... Mmeeee!
(Δυστυχώς αυτόν τον Καλλίμαχο εγώ δεν μπορώ να τον διαβάσω στην οθόνη μου. Δεν ξέρω γιατί και πώς).
Αμερικάνε καλή χρονιά, ναί, σού εύχομαι και από εδώ καλή χρονιά και ό,τι επιθυμείς. Σε φιλώ. Εύχομαι με το καλό και "όταν" καλήν την επάνοδο.
Χοιροβοσκέ μου, έβαλες κάθε λέξη στην θέση της. Γιαυτό εγώ σ' αγαπώ. (Πώ πώ! το Χοιροβοσκέ μ' αρέσει περισσότερο από κάθε σου όνομα. Στην παραλία του, λοιπόν, Ιλαρός.
Θείο Τραγί, όταν ήμουν πολυ μικρός στο Ισραήλ, είχα για "κατοικίδιο" ένα μικρό κατσίκι,ολοδικό μου. Το λάτρευα. Δεν με άφηνε η γιαγιά μου να το παίρνω μαζί μου στο κρεβάτι κ έτσι κρυφά έβγαινα να κοιμάμαι στον κήπο. Μ'εβρισκε η γιαγιά μου το πρωί, μπλε μαρέν ο Αθήναιος.Άλλες φορές μας έβρισκε μαζί στην κουζίνα, μπροστά στο ανοιχτό ψυγείο να μασουλάμε παρέα διάφορα. Τέτοια έκανα κ το χασα το κατσίκι κ ακόμη τα κάνω όχι με κατσίκια αλλά με ανθρώπους. Όταν βρίσκω ψυχή ζώσα που μου αρέσει πέφτω με τα μούτρα κ ας λένε όλα τα συνταγολόγια ότι πρέπει να κρατιόμαστε κ να δείχνουμε λίγο χαρακτήρα!! Γαμά τα, θείο τραγί μου( --->με πεζά γιατί βωμολοχώ).
Σου έχω αδυναμία λοιπόν κ σου παρέθεσα κ την εξήγηση.
Άκου κ τί άλλο βρήκα για σένα ο μάγειρας σχετικό με το Παλατιανό.
Εντάξει, ο Εύηνος κ η Παλατιανή. Βρίσκεται όμως ο Χανς Κρίστιαν Άντερσεν στην Αθήνα, στις 6 Μαρτίου του 1841, όπου εορτάζεται η Επέτειος της Ανεξαρτησίας ( με το παλιό). Την περιγράφει ως λαμπρή, ηλιόλουστη μέρα, χαρά Θεού! Παρελάσεις, Δοξολογία, πέρασε τη μέρα του περπατώντας στην πόλη. Κατά το δείλι, που το περιγράφει όπως ακριβώς κ εσύ, παρατηρεί ένα αναρτημένο πανώ που γράφει τον this very στίχο του Ευήνου κ από κάτω τη γερμανική του μετάφραση!!! Και σχολιάζει: " Ο στίχος, μου φάνηκε ωραίος κ ταίριαζε πολύ καλά με τους Τούρκους,που κάτω από το ζυγό τους στέναζε άλλοτε ο λαός. Μερικοί Βαυαροί που συνάντησα όμως, το εξήγησαν εντελώς διαφορετικά,πίστευαν ότι αφορούσε αυτούς!Πραγματικά, φαίνεται πως οι Έλληνες δεν συμπαθούν κ πολύ αυτούς τους ξένους..."
;-)
Χανς Κρίστιαν Άντερσεν,Οδοιπορικό στην Ελλάδα.
Καλά όλα αυτά Αθήναιε, αλλά πώς να το πώ, δέ μού μαγειρεύεις κιόλας;
Τρώγωντας αλλιώς τα λένε δυό ψυχές ανάπαλες.
(Ο στίχος ο this έμεινε ξεδείς).
Φιλιά και σε καληνυχτώ.
(Τί να συμπαθήσουν από τους συγκεκριμένους ξένους που θέλησαν να ξεπατώσουν συθέμελα το ρωμέηκο σε τούτον εδώ τον τόπο;).
Σας είχα " κόψει" για Δειπνοσοφιστή, Θείο Τραγί... :-)
Πάντως για σκεφτείτε, τότε στην εποχή του Όθωνος, εξέφραζαν την πολιτική δυσαρέσκεια μ'ενα επίγραμμα από την Παλατιανή Ανθολογία. Σκεφτείτε σήμερα να αναρτούσαμε στη 13 το επίγραμμα με το Τραγί για να εκφράσουμε τη δυσαρέσκειά μας στον Μαλεζάνι.
Θα μου πείτε. Ποιος σε εμποδίζει Αθήναιε να το κάνεις;
Αθήναιε, παιδί μου, 13 εννοείτε την γνωστή θύρα; η την άνθηση του 13άρη;
Τη γνωστή Θύρα βέβαια. Όσοι με ξέρουν από παιδί παραπονιούνται ότι γεννήθηκα 40ρης. Υπομονή, πέντε χρόνια ακόμη για να ανθίσω. :-)
Δημοσίευση σχολίου