πoιά νά ΄ναι η άγρια χαρά;

Θέλω να γράψω κάτι για την Ρούλα Πατεράκη. Ιερό τέρας! Προχθές (9 Ιαν.) εξόδιος ημέρα για τον Μπαντή, ψυχή του Θεάτρου Εμπρός. Κι αυτή, με άκρα αυστηρότητα, άνοιξε, για μιάν ακόμη βραδυά, την παράσταση της Ελληνικής αϋπνίας, την βασισμένη στο κείμενο του κύριου Φαϊσίδη [ποιός είναι αυτός;] για τον Βιζυηνό και την τρέλλα του.

Βρεθήκαμε να καθόμαστε σχεδόν δίπλα-δίπλα. Βάλθηκα να ρουφήξω ως το μεδούλι τη δουλειά της. Μια παράσταση που δημοσιεύει πάθη. Τα κατά κόσμον Πάθη του Γ.Μ.Β. Σβήσαν τα φώτα και βυθίστηκα κι εγώ.

Την γύρευα πίσω από κάθε μιά λέξη, έτσι όπως τοξευόταν από τα χείλη των ηθοποιών. Κάθε μιά κίνηση και το ψιλό στολίδι ακόμη, στ' ακροδάκτυλα του (βυθισμένου στο δικό του τραγούδι) Αβαρικιώτη – Βιζυηνού. Πίσω από κάθε μουσικό στροβιλισμό, κάθε ένταση χρωματική των φωτισμών, εκείνην μελετούσα και τους συνεργάτες της. Διαχειρίστηκε σοφά το υλικό της. 'Eτοιμη από καιρό. Μεθόδευσε την ιεροτελεστία. Δουλειά καμωμένη με ψιλό βελονάκι, και γώ κάτι τέτοια τα γυρεύω. Κάπως, λέω, να ξεδιψάσω.

Αποζητώ το καλό θέατρο. Την σφιχτοδεμένη παράσταση, όπως μόνον η ισχυρή συγκέντρωση του νού μπορεί να δώσει. Συγκέντρωση του σκηνοθέτη νού, δοσμένη σ' αυτό που είναι να κάνει. Χωρίς να αφήσει τίποτε να πάει χαμένο. Συμπληρώνει ψήφο-ψήφο τον καμβά, μέχρι ν' αγγίξει την τελειότητα.

Αποδόθηκε το έργο του Μισέλ με πιστότητα. Είναι, πραγματικά, άλλο πράμα να βλέπεις τους χαρακτήρες ενός βιβλίου με σάρκα και οστά, πάνω στο σανίδι να μιλούνε. Λοξογέλασα όταν αντήχησε στα αυτιά μου μέχρι και κείνο το «Υ.Γ.», το οποίο αντέγραφα για το διαδικτυακόν και μόνο φώς, ανάμεσα στα σχόλια, εδωδά, από κάποια σελίδα του βιβλίου παρμένο.

Για την ίδια την παράσταση εκτενές υπόμνημα θα βρείς κι εδώ, ανάμεσα στα εν πολλοίς αδιάφορα σχόλια των θεατών στο athinorama.gr. Κάποια γιοβάννα (georgiosh) αποδίδει πιστά τα μεγέθη.

Εγώ γυρνώ στην άγρια χαρά που καμώνομαι πως με παρασέρνει, σχεδόν ακροπατώντας, στους ναούς... της τέχνης. Την άγρια χαρά που δίνει τον προσωπικό τόνο στον γλιτωμό. Από τις χίμαιρες. 'Οταν με συντυχαίνει στα λυγρά λαγούμια.

Ναί, πρέπει να είναι από τις καλύτερες παραστάσεις της φετινής χρονιάς. Εύχομαι να δοθεί παράταση. Να την παρακολουθήσει κι άλλος κόσμος. Ψαγμένος. Να την ξαναδούν και όσοι θα την διψάσουν πάλι.