Η βιβλική εικόνα του «λύτρου» και της «καταλλαγής», η οποία θέλει να σημάνει την ελεύθερη κενωτική πρωτοβουλία του Θεού, προσέλαβε στη δυτική θεολογία της απολύτρωσης, από τον Αυγουστίνο και τον Άνσελμο έως τον Λούθηρο και τον Καλβίνο, την έννοια του δικανικού ανταλλάγματος και της τιμωρίας για την ικανοποίηση της οργισμένης θείας δικαιοσύνης και την εξιλέωση της αμαρτωλής ανθρωπότητας μέσω της θυσίας του Μονογενούς Υιού του Θεού.
Στην Ορθόδοξη Παράδοση όλη η πορεία και ο σκοπός της ενανθρώπησης, ακόμη και οι πλέον οδυνηρές όψεις του Σταυρού και του πάθους, πραγματοποιήθηκαν εκουσίως και από αγάπη.
Η δε ευδοκία του Πατρός ουδεμία σχέση μπορεί να έχει με την δικανικού, ψυχολογικού και ανθρωπομορφικού τύπου ικανοποίηση της θεϊκής δικαιοσύνης.
Ο Πατήρ ευδοκεί το μυστήριο της ενανθρώπησης, αλλά δεν «τέρπεται» από το πάθος και τη θυσία του Μονογενούς Υιού του πάνω στον Σταυρό.
Ο Θεός δεν είχε ανάγκη από τη θυσία του Χριστού. Ανάγκη είχε ο άνθρωπος και το έργο αυτό το πραγματοποίησε ο ενανθρωπήσας Υιός ελευθέρα και αγαπητικά κατά θεία συγκατάβαση.
*
Αν και η ψυχή του Χριστού χώρισε τοπικά κατά την τριήμερη ταφή του σώματός του, ωστόσο παρέμεινε ενωμένη υποστατικά διά του Λόγου. Ο θάνατος της ανθρωπότητας του Χριστού, ενώ προκάλεσε τον χωρισμό της ψυχής από το άχραντο σώμα, δεν υπήρξε παρά προσωρινή ύπνωση. Γιατί όχι μόνο δεν προκάλεσε διαφθορά και διάλυση στο σώμα, αλλά η τριήμερη νέκρωση και ταφή έδωσε την ευκαιρία στον μόνο ελεύθερο από τα δεσμά του θανάτου Χριστό να κατέλθει στην Άδη.
Σταύρος Γιαγκάζογλου, «Ο Σταυρός και η Ανάσταση του Χριστού - Ένα ερμηνευτικό σχόλιο για τη διαχρονική σημασία τους», εν periou (4.5.2024), απ' εδωδά!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου