Απ' αφορμή μία συζήτηση στου Χοιροβοσκού την στάνη.
Εύμαιος καγώ τη προθέσει, προσκομίζω την μαρτυρία μου:
'Ηταν κάποτε κάτι παιδιά, παλιά, σαββατόβραδο στο τελευταίο λεωφορείο να απομακρύνεται τρέχοντας από το κέντρο της Αθήνας, κι αυτά πίσω στο βάθος της «φυσαρμόνικας» να προχωρούν σε αποκαλύψεις. Ο ένας, κυρίως, να λέει στους άλλους πως, ο Τσαρούχης –τού τό είπε ο πατέρας του- ναι, είναι αδελφή. Λίγα μόλις χρόνια νωρίτερα, στην Β’Λυκείου, κάποιος πετάχθηκε στη μέση του μαθήματος και είπε: -Γιατί σπουδάζουμε αυτόν τον π... τον Καβάφη!!! Δεν μπορώ να καταλάβω τί προσπαθούμε να μεταδώσουμε στα παιδιά με τέτοιες «ψευτοαποκαλύψεις»... Εμένα ο σχωρεμένος ο πατέρας μου -καλή του ώρα εκεί που βρίσκεται- ποτέ δεν μού 'χε πεί τέτοια πράματα.
Ο Γεώργιος Χοιροβοσκός από χθές καταθέτει μαρτυρίες από τα βιβλία του μακαρίτη, στηρίζοντας την αλήθεια πως αυτός τουλάχιστον ο θείος "έρωντας" ήταν άντρας.
Συγκινητικές και οι φωτογραφίες σε καρυώτικο κελλί. Κι απ' ό,τι παρατηρώ, μόλις ένα χρόνο πριν να βρεθώ και 'γώ πρώτη φορά στο ίδιο λημέρι.
Περισσότερα καταθέτω εκεί. Μόνον δυό λέξεις ακόμη:
Το γνωστό περιστατικό με τον Τσαρούχη και το εμπορικό κατάστημα λαμβάνει προθεωρία στο ποίημα του Καβάφη: "Ρωτούσε για την ποιότητα". Ετσι ενδύεται και την πορφύρα. Το δε ποίημα μπορεί κάλλιστα κανείς να φρεσκάρει στην μνήμη του, επισκεπτόμενος την έκθεση χαρακτικών του David Hockney στο Μουσείο Μπενάκη. Το τερπνόν όμως μετά του ωφελίμου... Σαν πεινάσετε λάβετε φάγετε μελιτζάνες με γέμιση από κιμά, αυτού απάνω. Είναι να γλείφεις τα δάχτυλά σου! Κι έτσι γυρίσαμε εκεί απ' όπου ξεκινήσαμε...
Μ' όλον τον σεβασμό, επόμενος τοις αγίοις πατράσι, παίδες, καλώ σας, προσκυνήτε αυτόν...
Ότι μνήμην ποιούμεθα του οσίου πατρός ημών Χείρωνος του Κενταύρου και των συν αυτώ παίδων, ήτοι Ιάσωνος και Αχιλλέως γωνία.
ΣΗΜ. Η λεξούλα έρωντας, είναι παρμένη από το διήγημα "Ο έρωτας στα χιόνια " του Μεγαλέξαντρου της νεωτέρας παράδοσης. Τον Σκιαθίτη λέω.
3 σχόλια:
Θα γράψω βέβαια και απάντηση στο blog μου, τουλάχιστον έχω μια παρηγοριά, ότι δεν διαβάζω μόνος την Ελληνικήν Μυθο-Ανδρο-Λογίαν.
Ναι έχεις δίκηο,το ομολογώ και εδώ το κουσούρι μου με την στίξη και την παρουσία των κειμένων.
Προς Θεού, σεβάσμιε. Να ξεχάσουμε τούτες τις λέξεις, τις πνιγηρές. Ακου εκεί κουσούρι! (-Θέ μου, συχώρεσέ με!).
Να τις βάλουμε στην πάντα τούτες τις κακόηχες λέξεις, παρακαλώ. Τις αδόκιμες. Τις τόσο, μα τόσο άδειες. Είναι και πού τις πρωτολάνσαραν τα χείλη των ασεβών...
Βλέπετε, άγιοι πάντες, οι δικοί μας οι οχτροί δεν είν' αόρατοι. Μον' ορατοί είναι.
Αναρωτιέμαι, αν ο συντάξας τούτο το postάκι (-δεν ξέρω πια αν ήμουν εγώ ο ίδιος αυτός, μετά και την επιδέξια αντιστροφή του 8ου κατά σειράν ως άνω σχολίου-)...
...δεν ξέρω, λοιπόν, αν ο συντάκτης που έβαλε τίτλον εδώ: του οσίου ημών πατρός Χείρωνος του Κενταύρου (πολύ γουστόζικο αλήθεια, και πώς τού 'ρθε να γράψει τέτοια αρλούμπα) ...είναι ένας χριστιανός με ελληνίζουσες καταβολές, ή ένας ελληνιστής με διάθεση ν' αποθεώση τον ελληνισμό του.
Δες και εδωδά με τα νέα, πρόσθετα σχόλια.
Σε κάθε περίπτωση ενδιαφέρον αποκτά το ποιόν τελικά αποκαλούμε χριστιανό στις μέρες μας...
Φανερώνεται στα μάτια γύρω μας μιά δήθεν εκκλησία, και αναγνωρίζουμε απ' την άλλη σε λίγα ίσως πρόσωπα κάτι τις το τέλεια αλλοιωμένο, που πολύ γουστάρουμε.
Αναζητώ κι εγώ εκείνην την αλλοτινή -σήμερα σπανίζει- αλλοίωση που μπορεί να κομίζει η άλλη παράδοση, η κρυμμένη στις πέτρες του τόπου μας, και σε κάτι ιστορημένα ντουβάρια.
Στην εκκλησία της Λέσβου, για παράδειγμα, βρήκαμε σε πέτρες τ' όνομά της: ΨΑΠΦΑ και αραδιάζω από μνήμης έναν της στίχο πολύ γνωστόν:
"καί ποθήω καί μάομαι".
- Κάνει ζέστη, έ;
Την εκκλησία που οι πολλοί εννοούν, σάς την χαρίζω.
Επιτέλους στους ναούς, η μαγιά, ας εισβάλει με καρύδια στις φούχτες...
(Έ, ψίτ! Την γλωσσίτσα δεν την βγάζω σε σένα).-
Δημοσίευση σχολίου