* Στη συνύπαρξη έρχεσαι με «κάτι», όχι μ’ άδεια τα χέρια. Τούτο το «κάτι» εξαργυρώνεις και συναλλάσσεσαι (trade) ως ίσος προς ίσον με τ’ 'Αλλο. Τον 'Αλλο.
* Το 'Αλλο πέρα από κάθε προσπάθεια ερμηνείας μένει ανερμήνευτο. Θα μπορούσε να βρίσκεται τόσον «εκτός» -ο έτερος, ο πλησίον είτε μακράν, αυτός που ατενίζουμε στον ορίζοντα να πλησιάζει- όσο κι «εντός» -ο άλλος μας εαυτός, το ίδιον είναι, που προβάλλει στη γωνία απροσδόκητα και ώρες-ώρες μάς ξετινάσσει. -Mάς πνίγει;
* Η άγνωστη τούτη χώρα, η χώρα του 'Αλλου, προσφέρεται στον έρωτα.
Για να καταστεί κάπως γνωστή. Να χαρτογραφηθεί.
Η άγνωστη τούτη χώρα, η χώρα του 'Αλλου, είναι έρωτας.
** Η οδός που οδηγεί σ’ αυτήν, είναι οδός ασκητική, δηλαδή, βαθειά ερωτική. Πολεμούμε, και το πολεμούμε συνεχώς, αφού επιθυμήσαμε να ενωθούμε μ’ Εκείνο. Πολεμούμε μέχρι θανάτου. Ετσι τ’ 'Αλλο γίνεται αγώνας, αγώνας επιβίωσης θα έλεγα, χωρίς να πάψει ποτέ να είναι μέθεξη του Απολύτου, του «εξ’ από ΄δώ», και συνάμα, η απόλαυσή του. Τούρκικα χείλη δέονται: ask ile gidilir…* και η προσωπική τού καθενός περιπέτεια στην άσκηση της ελευθερίας περιγράφει αυθεντικά αυτό το 'Αλλο.
* Μια 'Αλλη ιδέα, αίφνης, δίνει στη σκέψη πνοή, ζωή. Θερμαίνοντας εντός σου μιάν ετέρα παράσταση, μιάν Δευτέρα καυτή παρουσία, ζεσταίνεις τη μοναχική σου ύπαρξη. Τ’ 'Αλλο, κι η πάλη μαζί του, είναι ζωή... η καθημερινή μας ζωή!
** «Τα σώματά μας λάμπουνε περίφημα
Σε τέτοιες οάσεις»
Γιώργος Σαραντάρης, στη δόξα των πουλιών, ('Ικαρος 1997, σ. 13).
--------------
* μ’ έρωτα περπατιέται
Τρίτη 21 Μαρτίου 2006
τ’ aλλou
18 σχόλια:
Καλημέρα!
Με αφορμή τον τίτλο, αδράχνω την ευκαιρία να πω πως το ψευδώνυμό μου τονίζεται στη λήγουσα και ουδεμία σχέση έχει με θεωρίες περί "Άλλων"! :)
Μεγάλη η χάρη του του Σαραντάρη αλλά θα διαφωνούσα.
Οχι με "κάτι" άλλα ώς "είσαι" .
Βαθύνους ο Σαραντάρης!
Εύγε τραγί για το κείμενο!
Να μου επιτρέψεις να διαφωνήσω Olyf. Το "κάτι" είναι το "εν δυνάμει" μέσα μας. Άγνωστο και κρυμμένο ακόμη κι από μας. Μέχρι που να 'ρθει κάποιου είδους αφύπνιση. Δεν ερχόμαστε "ως είμαστε" για να είμαστε, αλλά για να γίνουμε. Όσο τα καταφέρουμε. Αμέτρητη η έκταση του "κάτι". Όσο και το άπειρο. Αχαρτογράφητη και ουρανομήκης.
(μου θύμισε σε κάποια σημεία και κάτι από Ρ. Μπαρτ)
Κυκλοδίωκτον ΑpeiroVlhto: χαίρομαι που τό πάς παραπέρα, το "ως είσαι" το εννοώ ως γνώση συγκατοικησης με το θάνατο, η όπως το έλεγε καποτε ο αντώνης Ζέρβας ως " η γύμνια των σκοπών που μασκαρεύουν το παρόν και θεοποιούν το μέλλον" . Το ως είσαι υπό την έννοια του ενδεούς εν δυνάμει και της συνείδησης αυτής της ενδειας. Δεν εισαι αν δεν συνειδητοποιείς τό ενδεες. Και υπό τήν εννοια αυτή του ενδεούς μά εν δυνάμει νομίζω οτι τελικά συμφωνούμε ...
Xm! xmm!
Πάντως μόνον ο τελευταίος στίχος είναι του Σαραντάρη. Τα υπόλοιπά δεν. Δεν.
ttallou, σού κλείνω το ματάκι ;-). Μ' άρεσαν οι θεωρίες περί των "'Αλλων".
Στους άλλους: το "κάτι" αυτό, ακριβώς γι' αυτό το έβαλα σε εισαγωγικά και πλάγια γραφή. 'Ερχεται να υπονοήσει διάφορα. Κατιτίς. 'Ο,τι τέλος πάντων αποτελεί και το εισιτήριο για την είσοδό σου στο συνεταιρίζεσθαι, ή στο γάμο, στη συντροφία ή όπου αλλού γυρεύεις την συνύπαρξη.
Καιρό είχα να σε ακούσω olyf. Και σύ κυκλοδίωκτον να υποθέσω πως βρίσκεσαι στο apeirovlhto?
to protimas kauto moro mou?
Όπως λέει ο Γιουνγκ για το βγάλσιμο της περσόνας Olyf; Ή ο Ελύτης: "Αυτός που γύρευα είμαι" και φυσικά όπως το 'πες, δεν μπορείς να είσαι αν δεν συνειδητοποιήσεις τό ενδεές.
Μια παράκληση Τραγί! Την επόμενη φορά, να διαχωρίσεις καλύτερα τα δικά σου κείμενα από τα εμβόλιμα. Μην έχοντας διαβάσει το κείμενο του Σαραντάρη, έψαχνα να βρω ποια είναι δικά σου και ποια αντεγραμμένα, αλλά με μπέρδεψαν οι αστερίσκοι. Υπέθεσα πως ο διπλός αστερίσκος θα 'ταν αναφορά στον Σαραντάρη, αλλά και ίσως όχι...
(Όχι, δεν είμαι στο απυρόβλητο - απλώς ένα άπειρο βλήτο!)
Aγαπητό μου βλήτο, το κυκλοδίωκτον, αν και περιττεύουν οι διευκρινήσεις:
είναι ξεκάθαρα δοσμένο στο ποστ ποιός γράφει τί. Γιαυτό και δόθηκε στον σχηματισμό των ούτω πώς αριθμημένων με αστερίσκο παραγράφων. Γιαυτό και τόνισα με την πλάγια γραφή και τα εισαγωγικά τον στίχο, με πλήρη παραπομπή. Οφείλουν πάντοτε οι ενδιαφερόμενοι να είναι πιό προσεκτικοί.
Ωστόσο σάς έθεσα στο apeirovlhto για να μήν πεί κανείς πως σάς σημάδεψα στο απυρόβλητο είτε σάς αποκάλεσα άπειρο βλήτο. Το λιγότερο που μπορούσα να κάνω. Δεν επιθυμώ αψιμαχίες. Θα δυστροπίσουν και οι όψιμοι αναγνώστες μου, οι ομολογουμένως έχοντες μίαν κάποια ηλικία (γνώσεως)...
Με φιλικούς χαιρετισμούς
ο ίδιος
χωρίς πρόθεση
thalassίτσα, τί να πώ, δέν ξέρω. Εύχομαι ό,τι καλύτερο δι' υμάς.
Από τα γραφόμενά στα ποστ σου Τραγί, σε εκτιμώ πολύ για να σκεφτώ έστω και την πιθανότητα αψιμαχίας.
Μπορείτε να με αποκαλέστε και βλήτο και απειρόβλητο και να πυροβολήστε στο απυρόβλητο μου. Δεν θα το θεωρήσω προσβολή.
Ούτως ή άλλως, αυτό το δικαίωμα απορρέει (αυτοφυώς) από το δηλωτικό "ApeiroVlhto"
(κατά το "ουκ οίδα")
Πράγματι, είχα την εντύπωση ότι διαβάζω αποσπάσματα απο κάποιο απο τά κείμενα του ποιητή περι τέχνης, πάντως. Στα μπλόγκ -και συγχωρήστε με για το χώρο που καταλαμβάνω μακρηγορώντας θείο τραγί-, η οπτικη του κειμένου δεν είναι η ίδια μ εκείνην που εχει κανείς στην σελίδα ενός βιβλίου η μιάς εφημερίδας -σε μένα τουλάχιστον- έχετε δίκιο για την προσοχή. Κυκλοδίωκτον δεν μπορω να σας πω με βεβαιότητα -είναι μιά πολυχρονη συζητηση άλλωστε- αν το "κάτι" σύμφωνα με τον οικοδεσπότη μας, η το "είναι" κατα τήν ταπεινή αντίληψη μου αποτελεί εν και αμετάβλητο (Γιούνγκ) ή μηδεν και μεταβαλλόμενο .
Ωστόσο, κανείς μπορεί να προσκομίσει απλά και μόνον ένα καλά περιτυλιγμένο κουτί με φοντάν. Εννοώ να το προσκομίσει για να εισέλθει εκεί όπου τέλος πάντων ζητεί την συνύπαρξη. Ναί, ναί (και συγγνώμη για την προσγείωση)!
Στις πέντε αράδες μου, πιό πάνω (στο αρχικό, δηλαδή, post), μίλησα για την συνύπαρξη, το κλειδί που έχουμε ως «κατεξοχήν οδό» για την επιφάνειά της, που είναι ο έρως, την χαρτογράφηση της άγνωστης χώρας του "έξ' από 'δώ", χαρακτηριστική μου φρασούλα για να μιλήσω για τον Θεό (βλ. και εδωδά πως μίλησα στο παρελθόν μου ως: άωρον). Ως εκ τούτου έφτασα να μιλήσω μέχρι και για την Δευτέρα Παρουσία, με εκείνες τις λέξεις που ξεδιπλώνουν κάπως την πραγματικότητά της, και αποτελούν σχήματα που διαπίστωσα ποτέ σε ραμφικά κείμενα.
Ακόμη και ο τουρκικός στίχος προέρχεται από χείλη που θεολογούν: Γιουνούς Εμρέ, Πνοές (έκδ.Δόμος).
Σε κάθε περίπτωση δέχτηκα και απόλαυσα την φράση του Ζέρβα (σάς την χρωστώ):
"η γύμνια των σκοπών που μασκαρεύουν το παρόν και θεοποιούν το μέλλον".
Σάς ευχαριστώ.
(Ζητώ μόνον ένα ακόμη φοντάν και την αλοιφή μου για τούτον τον πόνο που με σφάζει, μέρες τώρα, στη μέση και με κάνει να ξεχνώ τί πραγματικά ήθελα να προσθέσω με τούτο το έσχατό μου σχόλιο).
ttallou, δεν ξέρω, σε ευχαρίστησα; Να σε ευχαριστήσω λοιπόν ξανά, για την παρέμβασή σου. (:τρείς και μία μείνανε!).
Αντί να παραθέσω περισσότερα σχόλια περί έρωτος και "εξ από 'δω" ως το θείο, θα ήθελα να σας παραπέμψω (ευελπιστώ πως έχω την άδεια του Τραγιού να βάλω το λινκ στο σχόλιό μου), σε ένα άρθρο που είχα ανεβάσει πρόσφατα και που αναφέρεται σχεδόν στο ίδιο θέμα:
http://blogs.gr/elegeia/articles/103144.aspx
Ίσως κατανόησα η, απλώς, παρανόησα το έσχατο σχόλιο (ανάγνωση, παραλλήλα, του «κοιτάσματος» και του κυκλοδίωκτου άρθρου). Παίρνω όμως το χώρο, που, θαρρώ, μου αφήνετε κάπως μ’ αυτό, και φέρω μια, -διόλου παραβολική-, ιστορία, με φοντάν πού βοηθά τους συνειρμούς (μου): Ένα πρωί, ένα πρόσωπο, υπέστη σοβαρό υπογλυκαιμικό σόκ, ώστε , για ώρα πολύ, ήταν αδύνατον να συνέλθει από τέτοιο θάνατο, παρά τα επαναλαμβανόμενα χαστούκια, χάδια, ή εκκλήσεις. Ένα υπο γλώσσιο φοντάν (κι όμως), ήταν εκείνο που, τελικά, το επανέφερε στον αισθητό του κόσμο. Πραγματική τ ρ ο φ ή πήρε πολλές ώρες αργότερα.
Από εκεί πού είναι λοιπόν, από κάποιο/ως μηδέν (κοίτασμα) ξεκινάει κανείς. (Ακόμη κι αν μέλλει, στο κοίτασμά του, να αντικρύσει μόνο την έλλειψη ιδίου κοιτάσματος: αυτό το ως είναι λίγο/τίποτα, τη «γύμνια» ως πραγματικότητά του, ως το «ρούχο» , το δεύτερο δέρμα, που οφείλει να απεκδυθεί, τη γύμνια αντί της καθαρότητας.)
Κι είναι παράξενο, που αυτό το μηδέν, καθώς ενέχει την ίδια του την εκδίπλωση, συμβαίνει να είναι τόσον μ ή τ ε έ ν, όσο και όν: Όν, μη(δ’)έν (σαν το άλλο και τ’ αλλού, με το ίδιον και το εδώ να είναι, να συνυπάρχουν, διαρκώς, σε κίνηση κι ακινησία με/και κάτι ακόμα που διαφεύγει). Σε πόλεμο λέτε ; ποιο το νεκρό; Δε θα θελα να ναι μονόδρομος, δεν ξέρω…. Ευχαριστώ σας, πάλι, Θείο τραγί, Κυκλωδίοκτον.
'Ω, εγώ σάς ευθαριστώ. Το πολεμήσατε αρκετά, το παλέψατε, θέλω να πώ και τού δώσατε να καταλάβει. Αναμείξατε όλες τις λέξεις σε έναν νέο κύκλο που μάς κυκλώνει έτσι ως είναι, αυτό θέλω να πώ.
(Θα μπορούσα να προσθέσω κάτι ακόμη για το ύφος της γραφής και το πόσο "σφιχτή" πρέπει να είναι, αλλά είναι ώρα για φαγητό και συνάμα αισθάλομαι ως λίγος).
Καλήν όρεξη, λοιπόν. Και πάλι: ευχαριστώ!
Δικός σας ο ίδιος.
Χμ! "ευχαριστώ" είναι εκεί στην αρχή και "αισθάνομαι" προς το τέλος. 'Αλλα παρεισέφρυσαν.
Δημοσίευση σχολίου