βaρέθηκα τiς πρόστυχες ματιές σoυ...*

απ' αφορμή τις πρόσφατες απολύσεις στην ΕΡΤ!

Διαβάζω από την επιστολή της ερευνήτριας κυρίας Μαριάννας Κορομηλά:

Έτσι όπως μεθόδευσαν την απόλυση, δεν μου έδωσαν κάν την ευκαιρία να αποχαιρετήσω τους φίλους ακροατές (με ορισμένους έχουμε διανύσει τριάντα τόσα χρόνια ραδιοφωνικής πορείας, που μεταφράζεται σε περισσότερες από 2.000 εκπομπές). Αυτό με στενοχωρεί βαθύτατα.

Δεν αντέχω στην ιδέα ότι μπορεί να σκέφτονται πως τους εγκατέλειψα απροειδοποίητα για να πάω διακοπές ή για να βρω καλύτερα πληρωμένη δουλειά, χωρίς να τους χαιρετήσω και να τους ευχαριστήσω για όλα αυτά τα χρόνια που μοιράστηκα μαζί τους.

[...]

Κοντολογίς, η ώρα της αιφνιδιαστικής απόλυσης μου διά εξευτελισμού είχε φτάσει. Στις 27 Ιουνίου μου τηλεφώνησε μία υπάλληλος από το γραφείο της κ. Μαργαρίτας Μυτιληναίου για να μου πει ότι η σύμβαση μου έληγε σε τρεις ημέρες και ότι δεν μπορούν να την ανανεώσουν.

Ανάμεσα στα άλλα που ψέλλιζε το ταλαίπωρο κορίτσι, είπε και το αμίμητο "να της τηλεφωνήσω γύρω στις 20 Σεπτεμβρίου, για να δουν αν μπορούν να μου κάνουν σύμβαση για τον Οκτώβριο" (αυτό θα πει έγκαιρος προγραμματισμός).

Σχόλιο:

Μένω άναυδος στο άκουσμα αυτής της είδησης. Το να απολύσεις έναν περισσευάμενο άντε πες ότι το καταλαβαίνω. Πές, λέω, πως το καταλαβαίνω. Το να απολύεις μιάν ερευνήτρια του βεληνεκούς της Μαριάννας Κορομηλά, είναι πράξη που δεν μπορώ να την δικαιολογήσω ή να την ερμηνεύσω. Πράξη που δεν συγκρίνεται ούτε κάν με την ομόλογη π.χ. απόλυση, τα προηγούμενα χρόνια, της παρουσιάστριας της Eurovision...

Από τα χρόνια τα πολλά της συντροφιάς που βαστάει σε μένα και την οικογένειά μου με τις εκπομπές της την έχουμε ξεχωρίσει στην καρδιά μας ως τον δικό μας άνθρωπο που μας ταξιδεύει εκεί που δεν μπορούμε εμείς να ταξιδεύσουμε. Πρόκειται για ερευνήτρια μοναδική στο είδος της, με περισσά χαρίσματα στην ραδιοφωνική της εκπομπή. Γυναίκα αναντικατάστατη.

Όχι, πείτε μου, εσείς εκεί στην ΕΡΑ: ποιάν θα βάλετε τώρα να παρουσιάζει τέτοιους θησαυρούς;

Δεν την πρωτακούσαμε πέρυσι. Αλλά πριν από 31 ολόκληρα ΧΡΟΝΙΑ. Και είναι ΜΟΝΑΔΙΚΗ.

Λυπούμαι γιαυτούς που πρόκριναν την απομάκρυνσή της.

ΘΕΛΟΥΜΕ ΤΗΝ ΜΑΡΙΑΝΝΑ ΣΤΟ ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ. ΚΑΙ ΤΗ ΘΕΛΟΥΜΕ ΧΩΡΙΣ ΤΕΛΕΙΩΜΟ.


Για την αρχόντισσα αυτήν της ερεύνης γράφω κι εδωδά, αλλά κι εδώ (χαμηλά).


__________
* σύνθημα στους τοίχους της Αθήνας, Αριστοτέλους και Κορδιγκτώνος γωνία.
Θα χαρώ να δώ το σύνθημα αυτό, που έδωσα τίτλο στο αποψινό μου ποστάκι, να πολλαπλασιάζεται στο monitor της μπλογκοσφαιράς, ως ελάχιστη αντίδραση στα τελευταία γεγονότα στην ΕΡΤ.

Στρατηγέ, τους προβολείς στήσε! Άπλετο φώς στη ράμπα να πέφτει... (παραφράζοντας τον Μαγιακόβσκη).

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ:
Η παρούσα είδηση (κι απογοήτευση μαζί) αναδημοσιεύεται από πολλούς bloggers και μη:

Laughing Sheep - πρόβατος

ttallou - Γερμανία

naftilos - A Nemos - Θεσ/νίκη

xoirovoskos

oistros

kukuzelis

Και:

αθήναιος - greekgastronomer

northaura

mindstripper

Mισέλ Φάϊς

rodia

ovi greek stories - Φινλανδία

phoivos - Γαλλία

κι ο Νίκος Δήμου σχολιάζει την είδηση


Και μετά το πρώτο ξέσπασμα:

kukuzelis ξανά

Πετεφρής

Δύων Ανατέλλων - Κύπρος

la carabella


Η δημοσιογραφική έρευνα δίνει σ' αυτό το σημείο κάποια επιπλέον στοιχεία:

Δύων Ανατέλλων - Κύπρος


Ετοιμάζουμε κι εμείς δεύτερο ποστ για την Μαριάννα.

[Διαβάζουμε όλα τα links, ήτοι τις πρασινισμένες λεξούλες! Πάνω τους κάνουμε ΚΛΙΚ!]

έ ϊτς Μέμορη

Columbarium ή, έστω Αντέρως, καίριον

σ' εκείνους τους/τες ενοίκους που εις έτι διψούν
τούτο το καλοκαιράκι
μα πρώτα απ' όλους για σένα

Είπες: - Ακολούθα με!

- Τραβώ γι' αλλού, είπα.

Βγήκα με τα καράβια στη θάλασσα
να γυρέψω τη δροσιά στα πέλαγα
τα γαληνιόντα. Κι έπαψαν να μάς χωρίζουν.
Μάς ενώνουν.

Γύρεψα
Να φύγω από τον τόπο μου
Να φύγω από την πετρώδη γή μου μακρυά.
Να φύγω από σένα.

'Οχι πια Οδυσσέας. 'Οχι. Δεν με περιμένουν
εκπλήξεις πιά. 'Ο,τι ήτανε να 'ρθεί, ήρθε.
'Ο,τι ήταν να γινεί, γίνηκε. Το αφήσαμε στον κλήρο.
'Ο,τι λάχει. Κορώνα - γράμματα.
Γίναμε εμπόροι κι εμπορευόμαστε τη σάρκα μας.
'Ολα πουλιούνται και αγοράζονται. 'Ολα ανα-
λώσιμα είναι, λαμπαδιάζουν, φλέγονται
Σαν τα φλεγραία πεδία.

Πήρα κι έστησα τις πέτρες
τη μιά πάνω στην άλλη.
Ετούτη πως
κάπως παράταιρα εξέχει. Την άφησα ως έχει.
Εις μνήμην.

Βάλθηκα έπειτα καταμεσής του θέρους
τις πλάκες να σηκώνω.
Τη μιά μετά την άλλη.
Κόκκαλα σαλεύουν και κρανία
ομιλούντα βλέπω.

Στέκω χωλός, κουτσός να σέρνομαι
πάνω σ' ένα πατίνι καθιστός χαμαί
με τα χέρια κωπηλατώ
στα χέρια τ' άρβυλα φορώντας.

Και στον εσπερινό
μόλις το δείλι έρθει
-πώς γνωρίζουν-
τα χελιδόνια όλα
λάμνουν
θρασύτατα
αλήτικα
σχίζουν μία πάνω
μιά κάτω τα στενά σοκάκια.
Πάνε έρχονται στριγγά.
Τις αρχαίες συνοικίες
κατοικώντας
αφυπνούν
ό τι περί λύχνων αφάς.

Τον ρυθμό της ταραντέλλας
τα λιόδεντρα συντρέχουν
με πλοκάμους πεταχτούς
γεροδεμένα οπλισμένα
καλοκλαδεμένα φοινικιές
κάνουν το βλέμμα να κοχλάζει
στα βλέφαρα έκνομο
να πλαταγίζει.

Ce mila, mila dodeca
citonia decatria

::::::::::::::::::::

Ο θεός φιδοσέρνεται στον έρημο ναό του.
Τι η Σίβυλλα απομίλησε.
Περιστέρα τα ενδότερα
φυλάσσει. Στα ενδότερα ενοικεί.
Με περιμένει.

- Εδώ να 'ρθείς, στη Ρώμη,
τον Χριστό φαντάρο για να δείς... Re.


Κατόπιν
Διεπέτασα προς σέ
τας χείρας μου.

Κι ενώ εσύ κοιτούσες τον θείο Αντωνίνο Πίο
εγώ κοιτούσα εσένα.

'Οτι
η ψυχή μου ως γη άνυδρός σοι*...




____________
* το «σοί» θέλει να πεί «για σένα».

[Πάνω σε μιά πρόταση του Μισέλ Φάις. Δημοσιεύτηκε στο Hotel memory, συνοδευόμενο από ένα εικαστικό της Μαριλ. Ζαμπούρα.]

il pellegrino

a onofrio

- 'E, dove vai? 'E, tu, dove vai...

- Io? Io vado a Massafra e dopo a Mottola.

- A piedi?

- Si si! A piedi.

- Ma, e lontano.

- Si! e lontano, ma Io voglio vedere gli affreschi...