απ' αφορμή το μόνο ίσως κείμενο της κ. Μυτιληναίου που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο: Οδηγίες… κρίσης
Θέλω να πιστεύω πως από το άλλο Σάββατο, πρώτο του Οκτώβρη, θα ξαναβρώ την γνώριμη φωνή της Μαριάννας Κορομηλά στη γνωστή από δεκαετίες ραδιοσυχνότητα. (Κι αν, όμως, την ξαναβρώ, πόσο θα διαρκέσει μιά νέα ενδεχομένως σύμβαση;) Παρακολουθώ με ενδιαφέρον τα σχόλια ακροατών που πληθαίνουν στο radiofono.gr. Ανάμεσά τους σίγουρα κάποια ξεχωρίζουν. Παρακολουθώ και τις επισκέψεις που έχουν ξεπεράσει κάθε προηγούμενο. Ξεπέρασαν τις 4 χιλιάδες και αβγαταίνουν συνεχώς! Το θέμα έχει πια περάσει και στις εφημερίδες. Εναγωνίως περιμένουμε τις εξελίξεις.
Στο μεσοδιάστημα της (από 2 πλέον μηνών) ανοιχτής μας διαμαρτυρίας μού γνωστοποιήθηκε με mail, η μόνη ίσως γραφή που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο και φέρει την υπογραφή της κ. Μυτιληναίου (:η ίδια μού είναι εξίσου συμπαθής στην παρακείμενη φωτογραφία).
Πήρα να το διαβάζω και ενώ κυλούσε άνετα η γραφή, ξάφνου στραβοκατάπια. Mind the gap, επαναλαμβάνει μια άλλη γνώριμη φωνή, στους σταθμούς του Ηλεκτρικού, π.χ. στο Μοναστηράκι κ.α... Προσοχή στο διάκενο, λοιπόν, διότι γράφει η κ. Μυτιληναίου:
"δεν έχω συμφιλιωθεί με την αίσθηση της σιωπής. Τη φοβάμαι. Και νομίζω πως δεν είμαι η μόνη.
Προσπαθήστε να μείνετε πέντε λεπτά στη σιωπή. Στην αρχή θα νιώσετε μια περίεργη αμηχανία. Μετά θα ψάξετε να βρείτε έναν τρόπο να την κουμαντάρετε• αυτή την επικίνδυνα ενοχλητική ησυχία. Αν είστε στο αυτοκίνητο, θα βάλετε το ραδιόφωνο να παίξει δυνατά. Αν είστε σπίτι, θα θυμηθείτε να τηλεφωνήσετε σε κάποιο φίλο.
Μεταξύ μας, καλά θα κάνετε να τη σπάσετε τη σιωπή! Από το να σας σπάσει αυτή, καλύτερα είναι".
'Ετσι εξηγούνται όλα, λοιπόν! Η σιωπή, η κατ' εξοχήν σύμβαση δημιουργίας, αντιμετωπίζεται από την διευθύντρια του Δευτέρου ως κάτι το οβελισταίο από την προσωπική μας ζωή! "Από το να σάς σπάσει αυτή, καλύτερα να τη σπάσετε εσείς", φέρεται να μάς συμβουλεύει. Η ίδια προτίμησε να κωφεύσει στα άπειρα mail διαμαρτυρίας που έλαβε κατά την καλοκαιρινή περίοδο αδρανείας – απολύσεως της Μαριάννας Κορομηλά, φτάνοντας δε να καταργήσει την ηλεκτρονική της διεύθυνση (τα mails γυρνούσαν πίσω ανεπίδοτα). Δηλαδή, προτίμησε να σωπάσει. Οδηγίες κρίσης... λοιπόν;
_________
Την γνώμη της θα βρείτε εδωδά. Την διοικητική της πράξη εδωνά.
16 σχόλια:
Τα 'χε πει ο Godard (στο περίπου): "Une vraie minute de silence peut durer une éternité".*
Φίλε kuk, ένας πνευματικός άνθρωπος, που παραδέχομαι με τα μπούνια, μού γράφει: "δυστυχώς ο χρόνος είναι ανεπαρκής και οι φροντίδες πολλές. Πέραν τούτου η πνευματική μας αναγέννηση γίνεται με αργό ρυθμό και ο χρόνος της ζωής μας είναι μικρός!!" [Διάβαζα το γράμμα του ακούγοντας ξανά τον Cave].
Είμαι, ξέρεις, από αυτούς με τις στομαχικές διαταραχές... και όλο θλίβομαι (και 'γώ πια δεν ξέρω με τί και γιατί! Μάλλον θα είναι η γεροντική μου άνοια και ανία που με έχει καταβάλει...)
Συνέρχομαι μόνον για να επαινέσω την ζεστή φιλία που σάς συνδέει με τον πολύ μας κύριο Θας, τον εορτάζοντα.
Εύχομαι να μείνει στην αιωνιότητα η φιλία σας. 'Ισως είναι το μόνο που θα μάς δώσει ξανά κουράγιο. Για ο,τιδήποτε παραπέρα... Στη ζωή.
Τί ωραία, βρε αθεόφοβε, τα linkάκια σου που μάς σερβίρεις στο άψε-σβήσε σε μιάν γωνίτσα καταχωνιασμένα!
Σχεδόν άσχετο: Ο χρόνος είναι και για μένα το σημαντικότερο. Κι είναι ειρωνικό γιατί πρόκειται για τεχνικό κι όχι για ουσιαστικό ζήτημα. Θέλω να πω ότι τα ανθρώπινα προβλήματα (ηθικά, συναισθηματικά, κοινωνικά) είναι ίδια είτε είμαστε πέντε είτε εκατό πέντε χρονών. Έλα όμως που όταν είσαι 105 το βίωμα είναι απολύτως διαφορετικό.
Ο * ήμουν εγώ. Πώς έγινε το λάθος δεν ξέρω.
Θέλω να πω ότι ένα λεπτό μετράει περισσότερο ένα λεπτό πριν τον θάνατο σου απ ότι όταν είσαι πέντε χρονών.
Ακριβώς! 'Οποιος κι αν είσαι kuk, τα λές πολύ ωραία. 'Εχει μεγάλο βάρος το "λεπτό" εκείνο της βιωτής που απέχει πολύ (όσο πιό πολύ γίνεται) από το οποιοδήποτε "λεπτό" κατά την έναρξη του βίου.
μάλλον η κυρία Μ. δεν έχει τραγουδήσει ποτέ της το enjoy the silence και σπάει μονίμως τη σιωπή, μολονότι δεν έχει τίποτα να πει. καλό σ/κ, τραγάκι.
Ολο προσπαθώ να πάρω κόκκινο μελάνι, αλλά δεν το δέχεται ο blogger. Ολο μαύρο βγαίνει... :-(
..και.. αφού δε βρίσκω κόκκινο, ε, θα σχολιάσω με μαύρο: Σα δε ντρεπόμαστε λέω'γώ καλύτερα!!!
..είναι και χαριτωμένη κοπελίτσα να πάρει!
Είναι, Ροδιά μου, είναι! που να πάρει!!!
Ξύπνα υπναρά, Πολύβιε, ξύπνα να μάς βάλεις το τραγουδάκι ;)
Ακόμη κοιμάσαι βρέ; Πέρασες καλά χθές βράδυ;
Ο καιρός έχει πολλά γυρίσματα. Και η κυρία Μυτιληναίου αργά ή γρήγορα θα καταλάβει ότι τη σιωπή είναι ανθρωπίνως αδύνατον να την κουμαντάρει κανείς, πολύ περισσότερο να την σπάσει. Γιατί ο τόπος προέλευσής της δεν είναι ποτέ το έξω. Μόνο το μέσα.
Κρίμα.
Ή μήπως να πω περαστικά;
τραγάκι μου, θα σας το στείλω λίαν συντόμως. κατά τ' άλλα, μια χαρά ήτο. το αυτό ευχόμεθα και δι' υμάς. καλή εβδομάδα να 'χουμε.
κι εγώ με τη ροδιά παίζω. και με τις εφηβικές μου αναμνήσεις που κάτι άλλο συλλάμβαναν από τις τότε εκπομπές της τώρα κας διεθύντριας.
σας χάσαμε πάλι αγαπητέ Που είστε
'Οπως διαπιστώνω από τις συζητήσεις που γίνονται στο
radiofono.gr η κυρία Μυτιληναίου προέβη σε μία κάποια κίνηση όταν (και προς τιμήν της) κατά την 24η μηνός Οκτωβρίου απάντησε με mail προς αυτούς που παραπονέθηκαν προς αυτήν. Την απάντηση αυτή θα βρείτε ανάμεσα σε άλλα λόγια εδωδά.
Δημοσίευση σχολίου