meta

Το «μεταμοντέρνο» είναι, εξάλλου, το πρώτιστο παράδειγμα του τρόπου εννόησης που προκύπτει από ένα σύστημα στο οποίο η πραγματικότητα η ίδια
οργανώνεται με τρόπο ανάλογο εκείνου των δικτύων πολιτικών πυρήνων,
των οποίων τα μέλη δεν γνωρίζουν παρά τα αμέσως γειτονικά τους.

Οπότε, μέσα σε τέτοιες «έννοιες»,
η συνύπαρξη των διακριτών αναπαραστάσεων, που ήδη γνωρίζουμε μα που τη λειτουργία τους δεν έχουμε εκτιμήσει αρκετά,
μπορεί να συγκριθεί με τη σχιζοφρένεια, αν αυτή η τελευταία είναι πράγματι όπως την περιγράφει ο Πύντσον:

«Μέρα τη μέρα, ο Γουέντελ είναι όλο και λιγότερο
ο εαυτός του
και όλο και περισσότερο κατηγορία.
Μπαίνει σε μια συνεδρίαση προσωπικού και το δωμάτιο άξαφνα γεμίζει κόσμο»

[The Crying of Lot 49 (Κλήρος 49), Νέα Υόρκη 1982, σ.104].

JAMESON, Το μεταμοντέρνο, ή η πολιτισμική λογική του ύστερου καπιταλισμού (έκδ. Νεφέλη 1999, σ.207).