εποχή

Αυτό που επέρχεται δεν είναι κυρίως το, λιγότερο ή περισσότερο ακίνητο, φως του είναι, ούτε ένα αόριστο γενικό γίγνεσθαι. Αυτό που επέρχεται περιέχει το ίδιο την αντίφασή του, ξετυλίγεται αρμονικά όσο και πολεμικά.

'Ενα πλανώμενο άστρο προορισμένο στην καταστροφή –ο πλανήτης μας- γνωρίζει παραγωγικές μεταμορφώσεις και διατρέχεται από καταστροφές. Το 'Ολον συναντιέται με το κενό, με το τίποτα. Αυτό που επέρχεται γνώρισε εποχές. Στην ελληνική, κυριαρχούσε η ένθεη φύση. Στην εβραιοχριστιανική, ο ένας Θεός, στη μοντέρνα ευρωπαϊκή, ο άνθρωπος και στην υπέρμοντέρνα, η τεχνική.

Η φύση εξοντώνεται, οι θεοί πέθαναν και ο τόσο υπερδραστήριος άνθρωπος ξαναγίνεται αυτό που ήταν πάντοτε. Ο Πίνδαρος, με όλο το βάθος της στοχαστικής του ποίησης, τον είδε σαν «σκιάς όναρ». Η τεχνική παραμένει ακόμη αίνιγμα. Η υπέρβασή της δεν φανερώνεται. Αλλά ας μην ξεχνάμε ότι εποχή σημαίνει αυτό που επέχει, δηλαδή αυτό που αναστέλλει, αυτό που μένει μετέωρο.

Κώστας Αξελός, Το άνοιγμα στο επερχόμενο και το αίνιγμα της τέχνης (έκδ. Νεφέλη, Αθήνα 2009, σσ. 18-20).