[...]
Μόνο από τα τέλη του 7ου αιώνα (και συγκεκριμένα με την Πενθέκτη εν Τρούλλω Οικουμενική Σύνοδο, το 692) αρχίζει μια ραγδαία αύξηση του αριθμού των Κανόνων που αναφέρονται σε γενικές περιπτώσεις ατομικών αμαρτημάτων, σε διαβλητές εκδηλώσεις κοινωνικής συμπεριφοράς (κληρικών και λαϊκών), στον καθορισμό επιτιμίων για κοινωνικά εγκλήματα, στη συσχέτιση της φυσικής ζωής (ιδιαίτερα της σεξουαλικής) με τη μετοχή στη ζωή της Εκκλησίας.
[...]
Και με την αγαθότερη διάθεση αν αντιμετωπίσει κανείς τέτοιους Κανόνες, δεν μπορεί να μη διακρίνει τη σκιά ενός καινούργιου Νόμου, σε πολλά ανάλογου με τον Μωσαϊκό, να απειλεί τη ζωή της Εκκλησίας. Ωσάν να μην προηγήθηκε ο αγώνας της γενιάς των Αποστόλων για την άρνηση της δουλείας στον Νόμο, ωσάν να μην είναι η Εκκλησία το τέλος, η υπέρβαση και κατάργηση της θρησκευτικής εκδοχής του Νόμου, επαναφέρουν οι Κανόνες διακρίσεις «καθαρών» και «ακάθαρτων» αντικειμένων, «καθαρών» και «ακάθαρτων» ανθρώπων. Και καθόλου παράδοξο που υπάρχει τελικά και κανόνας «περί του μη οδοιπορείν άνευ ανάγκης εν Κυριακή ημέρα» (κανών α' εκ των Ζ' Νικηφόρου Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως) κατά πιστή αντιγραφή του Νόμου των Εβραίων.
[...]
γενιές ανθρώπων, χιλιάδες ή εκατομμύρια ανθρώπων, που έζησαν τη μία και μοναδική ζωή τους πάνω στη γη σε κόλαση φαντασιωδών ενοχών, απωθημένων επιθυμιών, αδυσώπητου άγχους, ναρκισσιστικού αυτοβασανισμού. Γενιές ολόκληρες παγιδευμένες αθέλητα στον βασανισμό του νομικισμού, στην αναπηρία του ανέραστου βίου. Ταύτισαν τον έρωτα με τον τρόμο της αμαρτίας, την αρετή με την απέχθεια για το ίδιο τους το σώμα, την αισθητή έκφραση της στοργής με τη σιχασιά της ταπεινωτικής παραχώρησης στο κτήνος.
'Ολα αυτά για να υπηρετηθεί η ορμέμφυτη ανάγκη εξασφάλισης βεβαιοτήτων ατομικής σωτηρίας, αιώνιας κατασφάλισης του εγώ.-
Χρήστος Γιανναράς, Ενάντια στη θρησκεία (έκδ. 'Ικαρος, Αθήνα 2006, σ. 114, 115-116, 117-118. -Περισσότερα για τους κανόνες, σσ. 108-118.). Της αγίας Φωτεινής σήμερα της Σαμαρείτιδος, της και άνδρα μη εχούσης. Ο ίδιος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου