νταμουζλούκι

Είπα: θα βγώ!
Πήρα μαζί μου την τελευταία μου φράση και έκλεισα πίσω την πόρτα.
'Οπου με βγάλει.
Τραβάει κανείς ώρες-ώρες για όπου τον βγάλει. Ο καιρός νά 'ναι καλός. Η μπόρα να έχει περάσει. Η μπόρα; Μα βγάζει αυτό πουθενά;
Με ταλάνιζε αυτή μου η φράση' την έκλωθα γύρω-γύρω με τη γλώσσα μου σαν όπως πειράζω ξεχάρβαλο δόντι. [Μία μου φράση].
Στην πρώτη βιτρίνα-καθρέφτη μ' απάντησα ανήσυχον και τα μαλλιά ανάκατα. 'Ημουν εγώ;
Αξύριστος, ασουλούπωτος, μες στην πολλή μου τη θλίψη έφερνα πάλι και πάλι κείνη τη φράση, τη φράση μου, και αναμάσαγα πώς να τη χτίσω.
Το βλέμμα σκοτεινό, γυρισμένο ασπράδι, ανασηκώνεται και βλέπει ό,τι στον ορίζοντά μου προβάλλει ανάκατα.
Τό 'κοψα από Βουρνάζου, Γέλωνος και Δεινοκράτους 'σα πέρα. Φυλλωσιές μού έκρυβαν τον ουρανό. Και από κάτω κρυβόμουνα. Την λύπη μου περιέφερα. Λύπη που γελάστηκα, που με γέλασες. Και την πολλή μου θλίψη. Κάτι πάλι μού έφταιγε. 'Ολο κάτι μού φταίει. Και μία φράση ανάμεσα. 'Οχι έτσι, πρώτα εκείνο, ή, ακόμη καλύτερα [για τη φράση...] χωρίς αντικείμενο.
Δε μπορεί. Θα έφταιγε και το άλλο.
Εκ νεότητός μου πολλ ...
Κατεβαίνω τα σκαλιά της Πινδάρου με την ίδια μου σκέψη. 'Επιασα την Αλεξάνδρου Σούτσου και βγήκα από Αμερικής στη Σταδίου. 'Α! Μάλιστα!

Νωρίτερα είπα: θα βγώ! Και είμαι μέσα ακόμη. 'Ως το λαιμό. Μέσα καλά-καλά. 'Ομως μέσα. Το δίχως άλλο, το πράμα με βάραινε. Και δεν έκανα βήμα.
Κρύο αεράκι με φλόγιζε. Σφίγγω το πέτο στο λαιμό. Να φυλάξω το στέρνο. Κρύγιο.
Μια γύρα τώρα στην Ευριπίδου. Κυριακή απόγευμα και το μπαχάρι κανέλλα ανέπαφο.
Μέ γέλασες. Γέλασες; Μπά! Δεν ακούστηκε. Ποιόν βρίζεις;
Γυρίζω αμέτοχος. Κολωνού και Αγησιλάου γωνία. Χώθηκα μέσα [για μία μου φράση...]. 'Ο,τι πιο φτηνό.

'Εστρωσα ξανά το υποκάμισο πάνω μου. Αρχινώ πάντα από τα πάνω στα κάτω. Ημίφως. Τόσο μικρά τα κουμπάκια! Δεν είναι για μένα.
'Εξω η νύχτα, υγρή, ραίνει το μέτωπο. 'Εως θανάτου περίλυπος. Είπα γυρνώ; Μπά, στα ίδια κυλάω.

[Από μιά λέξη και πρόταση μαζί του Χοιροβοσκού. Δημοσιεύτηκε στο Hotel memory, μαζί με ένα σκίτσο του Νίκου Αγγελίδη.]