«το σκηνοθετημένο από τον Απόλλωνα
ταξίδι του Ορέστη
στη χώρα των Ταύρων
είναι στην ουσία η κατάβασις,
η “κάθοδός” του στη χώρα των νεκρών.
Όπως και άλλοι επικοί ήρωες,
οφείλει να αντιμετωπίσει και να ξεπεράσει
το θάνατο».*
Το τέλος της Ορέστειας διακήρυσσε ότι το πολιτειακό και δικαστικό σύστημα της αθηναϊκής δημοκρατίας μπορούσε με τη δυναμική εικόνα που είχε για την πόλη να αφομοιώσει και να υπερκεράσει το σύστημα αξιών, την αντίθεση των φυλών και το ανταποδοτικό δίκαιο του ηρωικού οίκου, που αντιπροσώπευε ο Ορέστης: αυτό σήμαινε και η συμβολική μεταμόρφωση των Ερινυών σε Ευμενίδες που ευλογούσαν την Αθήνα.
Στην Ιφιγένεια εν Ταύροις η διακήρυξη των Ευμενιδών αναιρείται με την εξήγηση ότι δεν πείστηκαν όλες οι Ερινύες στην αθωωτική απόφαση του Αρείου Πάγου για τον Ορέστη, και μ' αυτό τον τρόπο ο Ευριπίδης φαίνεται ότι καταγγέλλει την αποτυχία της δημοκρατίας, η οποία, παρά τις προθέσεις που διακήρυξε, στη διάρκεια του πολέμου επικαλέστηκε κατ' επανάληψη το δίκαιο των αντιποίνων και της ισχύος.
Βαλάκας Κ., «Όνειρα και τραγωδία: Το πρόβλημα των προρρήσεων στην Ιφιγένεια εν Ταύροις του Ευριπίδη», στο περιοδικό Αριάδνη (Επιστημονική Επετηρίδα της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Κρήτης, τόμ. 6ος, Ρέθυμνο 1993, σ. 125). -Το motto της K.V. Hartigan (ό.π., σ. 119).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου