μερικές φορές το τέλος μιας ζωής

Δεν χορταίνεται το νόημα ενός γυμνού σώματος
Η φρεσκάδα που φέρνει η αγάπη στο χθεσινό ψωμί
Το κορμί μιας γυναίκας που κάνει θησαυρό το φτωχό κρεβάτι.*

Σημειώσεις ερασιτεχνικής αρχιτεκτονικής, α΄

Κάποτε δεν φτάνουν τα σπασμένα τζάμια σ' ένα
παλιό μακρινό κτήριο
Ούτε η ξεχασμένη ζακέτα σ' ένα πλοίο που φεύγει·
Μερικές φορές το τέλος μιας ζωής
Μερικές φορές το τέλος μιας ζωής χρειάζεται
Άφθονες σκονισμένες στέγες
Κι έναν αέρα που ξέχασε σιγά-σιγά
Πώς να ψιθυρίζει τ' αγαπημένο σπίτι.

*

Σύνθεση με ή χωρίς τίτλο

Ίσως κάτι καινούργιο να μπορεί να βρεθεί
Πέρ' από τη χειμωνιάτικη θάλασσα·
Αυτή την αρχαία θάλασσα που τις νύχτες
Σκάβει μες στα σιωπηλά λευκά σπίτια

τη μνήμη.

Σαν να χαθήκανε οι λέξεις απ' τον κόσμο,
Κι ένα ακυβέρνητο σκαρί σαν να γυρεύει
Τον λιγοστό ήλιο που απέμεινε.

*

Ο άνθρωπος με τ' αόρατα χέρια

Το απόγευμα φάνηκε πάνω απ' το λόφο το περιστέρι
παρατηρώντας τους κρυφούς ανέμους. Τη νύχτα
βαθιά στο όνειρο, μιλώντας ακατάληπτα,
χτυπούσε αδύναμα τα φτερά του μπροστά σε μια κιθάρα
που πάνω της είχαν αφήσει δυό γάντια.
Λίγο πριν χαράξει, στον ορίζοντα είχαν σπαρθεί
μισοσβησμένα κάρβουνα, μάταιες μνήμες
μιας λιτανείας που άργησε νά 'ρθει και χάθηκε.
Ο άνθρωπος με τ' αόρατα χέρια μίλησε σιγά:
«...Αυτή είναι η εποχή των λιγνών κεριών. Κατεβαίνοντας ψυχρές σκάλες, κοιτάζοντας ψευδεπίγραφους πίνακες σε φτηνούς διαδρόμους, ήταν επόμενο πως θα καλούσα το περιστέρι. Για να μην έρθει το μεσημεριάτικο φώς στο απάτητο ακρογιάλι και μείνει άγραφο. [...]»

Κώστας Λιννός, Μετασχηματισμοί Δ΄, (έκδ. Εκδόσεις των φίλων, Αθήνα 2018, σσ. 47, 57, 66). -Το motto εκ του ιδίου (ό.π., σ. 77).