με κάτι σαν τρόμο ανάβω το φώς

ΤΑ ΦΤΕΡΑ

Πώς νύχτωσε πάλι
στο σπίτι, στο δρόμο,
με κάτι σαν τρόμο
ανάβω το φώς.

Ανάβω μιαν άλλη
ζωή με θαμώνες,
μια νύχτα με εικόνες,
μια γή του πυρός.

Της νύχτας τα κάλλη
με ράκη τα ντύνω,
τον έρωτα δίνω
με ξένο κορμί.

Βαθιά, με τη ζάλη,
σε κάτι ωραίο
πιστεύω και λέω
ν' ανέβω στη γή.

Ξημέρωσε πάλι
στην ίδιαν Αθήνα,
με κάποιου μαικήνα
το βρωμικό φώς.

Κοιτώ κι έχω βγάλει
φτερά, μα πονάνε,
του αγγέλου μου θά 'ναι
που φεύγει κι αυτός.

Δ. Καψάλης

*

ΤΡΑΓΟΥΔΙ

Δεν σηκώθηκα, σ' άφησα νά 'μπεις
σαν αγέρι που φέρνει δροσιά·
σ' είχε ο νούς μου γυμνή και να λάμπεις,
μα κρατούσα τα μάτια κλειστά

ως γδυνόσουν, και θά 'χες στο σώμα
του χορού σου δειλές ομορφιές·
δεν σηκώθηκα, λείπεις ακόμα,
κι ήταν όνειρο πού 'ρθες προχθές.

Δ. Καψάλης

*

ΣΠΟΥΔΗ ΣΤΟΝ Α.Κ.

Και με φώς και με θάνατο πάλι
δεν τολμώ να σηκώσω κεφάλι.

Κυκλοδίωκτος, πλην των ερώτων,
για σταυρό θα βουτήξω των Φώτων.

Μ' αρετήν και με τόλμη, με πάθος,
θα βουτήξω σ' αμέτρητο βάθος.

Μυρισμένα τα χείλη φιλούσι
της καλής μου - σπουδή στο γιουρούσι.

Και συμμέτρως χορεύουν, συμμέτρως
στην ακτή Τάκης, Χάρης και Πέτρος.

Μ' αρετήν, όπως είπα, και πάθος
θά 'χω πέσει - κι αυτό κατά λάθος.

Η. Λάγιος

Ανθοδέσμη. Ποιήματα και τραγούδια για μια νύχτα των Μιχάλη Γκανά, Διονύση Καψάλη, Γιώργου Κοροπούλη, Ηλία Λάγιου (έκδ. Άγρα, Αθήνα 1993, σσ. 20-21, 26, 28).