ανασκαφή

Κείνο το απόγευμα πέρασε μακριά
στην κουπαστή του δρόμου
ήτανε ώρα εσπερινού
πίσω το άνοιγμα του λιμανιού
και πέρα η θάλασσα κενή
χωρίς καράβι.*

...Πέρασαν τα χρόνια. Σαν ένα πείραμα
το αποφάσισαν έτσι αμοιβαία
τηλεφωνήθηκαν για να συναντηθούν.
Δεν είχαν χαθεί τόσον καιρό
ίδιες παρέες ίδιοι τόποι
κοιτάζονταν από μακριά ένευαν λίγο
χωρίς να συγκινούνται σαν άγνωστοι
πιο άγνωστοι μετά 'πό τέτοιο πάθος.
Έτσι δεν πρόσεχαν τις αλλαγές στα πρόσωπά τους.
Βλεπόντουσαν σα να μη βλέπονται.

Βρεθήκανε. Κάπου καθίσαν και τα είπαν.
Ήξεραν βέβαια λίγο πολύ τη νέα ζωή του άλλου

ο καθένας.

Πεζή κινήθηκαν σ' ένα τυχαίο τόπο
μες στο δωμάτιο γυμνώθηκαν
για λίγο παρατήρησαν τα σώματά τους:
η κόπωση των χρόνων οι απαλές ραβδώσεις
μια νιότη που λίγο λες και ταπεινώθηκε
έμεινε μόνο σαν ανταύγεια
μια χάρις μεσ' από τη φθορά.

Ύστερα πέσανε στον έρωτα σαν αδηφάγοι
αρχαιολόγοι γνωρίζοντας καλά
τους τρόπους και τις έξεις
σκάβοντας για παλιά κτερίσματα
φιλιά που βούλιαξαν χάθηκαν μες στο χρόνο
ή μείναν μόνον ίχνη μες στην ενθύμηση
σχεδόν σβησμένα.

Έψαχναν να ενώσουνε τα φύλα
το ίδιο αίσθημα ζητώντας
λίγο απ' το δέρμα παίρναν με το στόμα
να ξαναβρούν την ίδια γεύση
καθώς εχάιδευαν με βία τα πισινά τους ώμους
γυρεύοντας με όλα τους τα δάχτυλα
ένα χαμένο κόσμο στο άδειο χώμα.

Και όπως ψάχναν έβρισκαν απορημένοι
πιο χαλαρά τα μέλη πια λίγο καταστραμμένα
πιο τακτική όμως πιο έμπειρη τη χρήση των χειλιών
και πιο βαριά η ανάσα.
Πιο πλούσια τα στήθη
κλείνουνε ό,τι δέχονται και το νεκρώνουν
μια τόση δα μικρή αλλαγή
στο τρίψιμο πάνω στους όρχεις
-τότε πιο άγρια-
τώρα στην ίδια ένταση αλλά θλιμμένα
το πιο σημαντικό οι οργασμοί αλλεπάλληλοι
εύκολοι μεν αλλά βαθείς
σ' όλες τις στάσεις τις μορφές
-τότε πιο δύσκολοι-
πιο ακριβοί πιο δυνατοί
σε σύσπαση και νεύρο απελπισμένοι-
στο ανοιγμένο σκάμμα.

Όμως αυτές οι νύξεις που δηλώναν μιαν αδιόρατη αλλαγή
αντί να τούς ξενίζουν
ακόμη πιο πολύ τούς ερεθίζανε
τούς προκαλούσαν για πιο ενδιαφέρουσες ανακαλύψεις...

Μέσα στη νύχτα χωριστήκανε
λίγο μετά χωρίς υπόσχεση άλλη να συναντηθούν.
Έτσι χαμένοι χωρισμένοι
κείνη τη νύχτα ένιωσαν να περπατούν
(στην Όλυνθο την Άβυδο τη Βύβλο)
μες στα ερείπια νωπά κι αλλοιωμένα
πόλης ολόκληρης αρχαίας
που εκείνοι φέρανε στο φώς
μες απ' τα χώματα ενός έρωτα θαμμένου...

Ιούνιος 1983

Στρατής Πασχάλης, Ανασκαφή (έκδ. Ίκαρος, Αθήνα 1984, σσ. 7-9). -Το motto εκ του ιδίου, από το ποίημα "Ελβίρα" (ό.π., σ. 15).