Η νυκτερινή ήσυχη προσευχή πολύ βοηθάει με την ηρεμία της και είναι πιο αποτελεσματική και για την δική μας πνευματική ανάπτυξη, όπως η νυκτερινή σιωπηλή βροχή πολύ ωφελεί στην ανάπτυξη των φυτών.
Ενώ ο Θεός με τα σκουπίδια και την κοπριά τρέφει τα δένδρα, και μάς κάνουν τους ωραίους αρωματισμένους καρπούς και μάς προσφέρει πλούσια την ευλογία Του, εμείς οι ταλαίπωροι άνθρωποι με την αχαριστία μας, ενώ τρεφόμαστε από τους ωραίους καρπούς και τους κάνουμε κοπριά, έχουμε δυστυχώς και την υπερηφάνεια μας!
Στην αρχή της πνευματικής ζωής ο αγωνιζόμενος διώχνει τους κακούς λογισμούς με την μελέτη την πνευματική, την αδιάλειπτη προσευχή και την φιλότιμη άσκηση. Μετά έρχονται πια όλο καλοί λογισμοί. Αργότερα σταματάνε και οι καλοί λογισμοί και νιώθει ένα άδειασμα, και μετά έρχεται ο θείος φωτισμός στον άνθρωπο.
Ο άνθρωπος που σού ζητάει ειλικρινή συγχώρεση, όταν σφάλη, να τον συγχωράς, κάθε φορά που σφάλη, με καλοσύνη και να τον αγαπάς και από κοντά. Τον δε πονηρό που σού ζητάει δήθεν συγχώρεση, για να κάνη την δουλειά του και συνέχεια να σε μπλέκη στις υποθέσεις του, που βλάπτουν ψυχικά και άλλους ανθρώπους, συγχώρεσέ τον εβδομήντα επτά φορές μαζεμένες και στο εξής να τον αγαπάς από μακριά και να εύχεσαι γι' αυτόν.
Ο Θεός είναι άπειρος νούς, και ο άνθρωπος με τον νού συγγενεύει με τον Θεό και με τον νού Τον πλησιάζει.
Ο Θεός είναι άπειρη αγάπη, και με καθαρή καρδιά ο άνθρωπος ζή τον Θεό.
Ο Θεός είναι απλός, και με απλότητα πιστεύει ο άνθρωπος και αγωνίζεται ταπεινά και φιλότιμα και ζή τα μυστήρια του Θεού.
[...] οι αρειανοί επίσκοποι που μάς κατηχούσαν μού μίλησαν για το δάνειο φώς του Υιού, για την μεγαλύτερη λαμπρότητα και την μεγαλύτερη [sic] αρχαιότητα του Πατρός, για την άρρητη προτεραιότητα της χειρονομίας έναντι του χεριού, του Τίποτε έναντι του Λόγου, της κενής παντοδυναμίας έναντι του συμπαγούς ξύλου του σταυρού.
*
Οι Μανιχαίοι λένε πως ο Πατήρ είναι σκληρός, πως είναι περίλυπος, ότι δεν ξέρει. Μόνον ορφανά αφήνει, και τους γιούς του, αν τούς αγαπά, τούς ανεβάζει στον σταυρό.
*
Και υπήρχαν φορές που ο ήλιος ήταν τόσο κοντά ν' ανατείλει, το ουσιώδες τραγουδάκι τόσο σπινθιροβόλο στις άκρες των δαχτύλων μου, ώστε να πιστεύουν ότι το φθάνουν σχεδόν, που ήμουν ευτυχισμένος, ευτυχισμένος να μην επαρκώ, αλλά να πασχίζω δίχως ανάπαυλα προς εκείνο που θα ήταν επαρκές, αν υπήρχε κάτι τέτοιο.
'Ετσι, πιθανόν και ο Υιός, μέσα στον παροξυσμό του να μην είναι παρά δάνειο φώς, όλος αγάπη, όμως, για την πηγή κάθε φωτός, μάταια αναλώνεται να λάμπει σαν τον Πατέρα, να φανεί αντάξιός του, η χαμένη τούτη μάχη ίσως να είναι η μόνη του καταφυγή,
και τελικά μέσα στην δόξα του φωτός του σταυρού, των ακανθών και του αίματος, των συντετριμμένων οστών, μέσα στο παραλήρημα της ασφυξίας, αίφνης γελά και σκέφτεται πως είναι αυτός που λάμπει απ' άκρη σ' άκρη του κόσμου, σαν ένα μπηγμένο χρυσό καρφί, ο ίδιος και όχι ο ήλιος αυτός που τού κοπανίζει το κρανίο, τού ξεσχίζει το στόμα και τον τυφλώνει.
*
[...] ο γοργός τούτος ουρανός πάνωθέ μου, είναι αυτός της Λιπάρας που έχω να τον ιδώ εδώ και τριάντα χρόνια· ένα ηφαίστειο, λένε, ξυπνά εδώ πότε πότε· από τα νησιά αυτά, όπου βασιλεύει ο Αίολος, από τον άνεμο που φεύγει, το τραγούδι που σού σιγοψιθυρίζεται πάντα, ίσως μια μέρα να αναβλύσει το 'Αγιο Πνεύμα που θα ξεμπερδεύει μ' αυτές τις ιστορίες του Πατρός και του Υιού. Εμείς δεν θά 'μαστε πια εδώ.-
Από την πρώτη κιόλας μέρα κάθησα κοντά του στο μαρμάρινο πεζουλάκι· και, καθώς αγνάντευα κι εγώ τα καράβια, μιλήσαμε, όπως ήταν φυσικό, για ναυσιπλοΐα, για φίλους ναυτικούς και για πλεούμενα μαύρα, για ναυσιπλοΐα και ποίηση ελλληνική:
γιατί η μία δεν μπορεί να ειπωθεί δίχως την άλλη, σε σημείο που δεν ξέρει κανείς ποιά είναι το κείμενο της άλλης κι αν στην αρχή ρίχτηκαν εύθραυστες ξυλοδεσιές, κατραμωμένες ή μέτρα ορθά συνταγμένα στο καθαρά τυχαίο της θάλασσας ή των γλωσσών.
'Οσο γι' αυτόν, θεωρούσε ότι το ποίημα προηγείται του καραβιού, καθώς ο Πατήρ είναι πρότερος του Υιού· θυμήθηκα ότι μού είχε αναφέρει πως ήταν αρειανός.
Κοιτάζοντάς τον, είπα με νόημα πως στην θάλασσα και τις γλώσσες θα προσέθετα τα πλήθη και στο καράβι και το ποίημα, τους εξαιρετικούς ανθρώπους· οι ισχυροί που τα ονόματά τους ηχούν σαν στίχοι, είναι από μακριά ορατοί σαν τα πανιά.
Δεν απάντησε. Το σημαδεμένο χέρι του έπαιζε αργά με τα γένια του.
