Τρίτη 26 Δεκεμβρίου 2006

εγκαύματα 9, 1


περιπέτεια *


'Ανδρας ως πάνω
γεμάτος με θλίψη.



* η μεταβολή του σκοπού της δράσης στο αντίθετό της, η εις το εναντίον των πραττομένων μεταβολή. (Μαρκαντωνάτος, Βασικό Λεξικό Λογοτεχνικών 'Ορων).


Κυριακή 24 Δεκεμβρίου 2006

όλα έχoυν νόημα


αν η γνώση είναι ερωτική εμπειρία


"Να ξεχωρίσουμε, σαν στοιχειωδώς έντιμοι άνθρωποι, τι ακριβώς "γιορτάζουμε" τα Χριστούγεννα. Την ηδονή της αργίας, της ανάπαυλας από το μεροδούλι; Τα ξεχωριστά εδέσματα, τα πατροπαράδοτα, και το ποτό; Την επιδερμική ευεξία που χαρίζουν τα δώρα; Την τεχνητή (και παιδαριωδώς ανακυκλούμενη) "ατμόσφαιρα" με τον διάκοσμο των δρόμων και των μαγαζιών, τα τυποποιημένα τραγούδια της δήθεν γιορτινής χαράς;

Τουλάχιστον, έστω και με το μυαλό μας μόνο, να τα ξεχωρίσουμε όλα αυτά από την πραγματική αιτία που μπορεί να γεννήσει μέσα στον άνθρωπο την έκρηξη της χαράς. Την αιτία που κάνει τον άνθρωπο να θέλει να γιορτάσει – να τραγουδήσει, να χορέψει, να παίξει σαν μικρό παιδί, να πει τη χαρά του με όλες τις δυνατότητες έκφρασης που διαθέτει.

'Οχι να κάνει κέφι, αλλά να δηλώσει χαρά, εκείνο το είδος της χαράς που αλλάζει τη ζωή σε Γιορτή. Και αυτή η χαρά, στην εκκλησιαστική Γιορτή των Χριστουγέννων, γεννιέται μόνο με την ψηλάφηση εμπειρικής ελπίδας να είναι ο θάνατος κατώφλι ερωτικής συνάντησης ελεύθερης από χρόνο, χώρο και φθορά.

Με εραστή «μανικώτατον», υπαρκτικά ελεύθερον να νηπιάζει στη φάτνη, ενώ ταυτόχρονα παραμένει η ασύλληπτη Αιτιώδης Αρχή της ύπαρξης και των υπαρκτών. Πέρα από προκαθορισμούς φύσης και αναγκαιότητας «τον περί ημάς αυτού παρίστησιν έρωτα»"
.


Χρ. Γιάνν.
(από την αποψινή Καθημερινή)


Σάββατο 23 Δεκεμβρίου 2006

αλλήλων κλήρος λυγρός


Εδώ ας σταθώ.
Μιάς και δυσκολεύομαι να συνοδοιπορήσω με το πνεύμα των ημερών. Ούτε τις ευχές αισθάνομαι. Ούτε τις ποικίλες αγορές και τα κάλπικα δώρα. Με νοιάζει το βίωμα περισσότερο. Αυτό και με στενεύει περισσότερο.


Την ώρα που κλείνουνε τα μαγαζιά (κατά τις 18:00) και ερημώνει η πόλη, ανοίγει και σήμερα η έκθεση των δώδεκα (blind date # 12), στο παλιό εργοστάσιο της Palco, στα Πετράλωνα. 'Οπου ο Αντώνης Βολανάκης ξενοδοχείται έξι συγγραφείς, τη συνοδία και συμβολή έξι εικαστικών. Στο ένα δωμάτιο μελετάς γραφές τις Μαρίας Λαϊνά, στο άλλο του Γιώργου Συμπάρδη. Παραπέρα βρίσκεις την Αλεξάνδρα Πλαστήρα, ή τον heimkurst. Τον Θανάση Χειμωνά και τον Παναγιώτη Ιωαννίδη.

Τα κείμενα αυτών ξεδιπλώνονται μέσα από την ιδιαίτερη οπτική των έξι εικαστικών. Ανάμεσά τους η Μαρία Κόντη, η Λία Πέτρου και ο ίδιος ο Βολανάκης. Ο γραπτός λόγος των πρώτων στηλώνεται στον... τοίχο. Οι εγκαταλελειμμένοι τοίχοι και τα σφραγισμένα δωμάτια αποκτούν... φωνή, χρώμα. Με έξυπνα, ευφάνταστα installations, ξαπλωμένα ακόμη και στο δάπεδο, τα οποία καλούμαι να μεριστώ. Οι καλλιτέχνες με καλούν σε μετοχή.

Τις επαινώ τέτοιου είδους καταλήψεις. Σε αντίθεση, για παράδειγμα, με τις καταλήψεις των σχολείων, τις οποίες δεν μπορώ καθόλου να αποδεχτώ. (Είναι χρόνια τώρα που τις δυσφημώ). Με τους ξεχασμένους βιομηχανικούς χώρους είμαι πιό εξοικειωμένος. 'Οταν κατά το παρελθόν κατέλυσα σε μιάν ξεχασμένη αποθήκη σιτηρών (σιλό) πίσω από τον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό του Amsterdam, θαύμασα, τότε, τον τρόπο με τον οποίο τα παιδιά εκείνα αξιοποίησαν τον όλο χώρο. 'Ενα μεγάλο χάλασμα, επικίνδυνο, όπως τόνιζαν πολλές σημάνσεις στην είσοδο, που διαχειρίστηκαν όμως με αξιόλογο τρόπο και ως κατοικία. Τη δική τους αιρέσει. Τέτοιου είδους καταλήψεις, ανοικτές στην τέχνη, ευλογάω.

Εδώ, βέβαια, με την άδεια των ιδιοκτητών ξενοδοχείται το όλο παίγνιο, στο οποίο καλούμαστε και μείς, οι τρίτοι, να συμμετάσχουμε, με χαρτί και μολύβι. Την πιστότητα του εγχειρήματος βεβαιώνω. Αυτό μόνον.

Ανοικτά και αύριο 18:00 με 22:00, παραμονές και λήγει.

Εφορμήστε.

Καλή διάδραση, να ευχηθώ!


Πέμπτη 21 Δεκεμβρίου 2006

αλητoγραφία


Για το θείο τραγί και τραγάκι σου, σού είπανε διάφορα. 'Ενα θα σού πώ εγώ. Και είναι η αλήθεια. Το θείο τραγί είναι ένας αλήτης. 'Ενας βλογιοκομμένος που δεν τον κάνεις ζάφτι.

Μια ενδιαφέρουσα επιστημονική ανακοίνωση για το τραγάκι σου και τον γλυκύ αλητισμό του, εδωδά.

Μη νομίζεις, μπορεί να έρχονται Χριστούγεννα, αλλά εγώ τον είδα ψες αργά να κρέμεται από τα κάγκελα ένα γύρω, στον αρχαιολογικό χώρο του Κεραμεικού μ' ένα χαμένο βλέμμα – νυχτιάτικα. Ιδού το παρελθόν του.


Δευτέρα 18 Δεκεμβρίου 2006

πυρκαϊά - η αγωνία της μορφής


"Με τον Θεοφάνη η φωτιά του θεόμορφου ματιού απλώνεται σαν πυρκαϊά στο σώμα και ο άνθρωπος ολόκληρος αρπάζει όπως η θημωνιά – στηλίτης, μοναστής ή ερημίτης. Η αίσθησι του θείου φωτός προκαλεί έντασι τόσο ανατρεπτική, ώστε το μάτι να μην βλέπη μόνο αλλά και ν’ ακούη. Μήπως η ζωγραφική και η λογοτεχνία δεν είναι σαν μουσική; Δεν μεταδίδουν μαζί με τα πλάσματά τους και τον ψίθυρο που τα τυλίγει; Εξ ου και ο ζωγράφος ή ο συγγραφεύς ζη με αυτό που κάνει, δημιουργεί τον χρόνο αντί να τον υφίσταται...

Ο Θεοφάνης εγνώριζε πως τον διψασμένο για Θεό περιμένει οπωσδήποτε ανάφλεξι και το αποτύπωσε στις μεγαλοφυείς του εικόνες, όπου η απλότης αυγάζει τα σκαμμένα πρόσωπα σαν άγιο φώς. Στην τέχνη του οι μορφές προβαίνουν από το βάθος των, χωρίς να εκπίπτουν στο ψυχολογικό περιεχόμενό τους, οπότε διχάζομε τον άνθρωπο σ’ εκείνον του αισθήματος κι εκείνον του τύπου.

Η ενότης του ανθρώπου επιτάσσει να ιδούμε στην μορφή μίαν εσχάτη δύναμι ζωής και όχι κάποιο σχήμα της".

Στέλιου Ράμφου, Η μυθολογία του βλέμματος, έκδ. Αρμός 1994, σ.60. H εικόνα από τη σ.59 του ιδίου.


Το καθαρογράφω εδώ, διότι κέντρισε την προσοχή μου ποτε και μ' έκανε να αναγνωρίσω κατιτίς όταν εστράφηκα
εδωδά. Αφιερωμένο στη γέννηση (Νatalia) αυτής της ματιάς, της έστω χαραματιανής.

Σημ.: Στο link της λέξης "ζωγραφική" η μορφή της Παναγίας είναι επίσης του Θεοφάνη, του έλληνα δασκάλου του Αντρέϊ Ρουμπλιώφ. Κάνε κλικ για να την ξεμοναχιάσης από το υπόλοιπο λήμμα.


Σάββατο 16 Δεκεμβρίου 2006

τριπάκι (-άkια)


* Μ' αρέσει τούτες τις ηλιόλουστες μέρες, με τα ζεστά τα μεσημέρια, να κατεβαίνω στο λιμάνι κάτω της πόλης. Κάνει κρύο, ναί! Αλλά ο ήλιος με ζεσταίνει κι αυτό μού αρκεί. Κλέβω λίγο χρόνο απ' τη δουλειά και με το παλιό τραινάκι βγαίνω στον Πειραιά, για μια γύρα στην Καστέλλα. Το ζητώ πάντα, τέτοια εποχή. Ν' αγναντεύω τη θάλασσα και τα καράβια που φεύγουν. Πριν δύσει ο ήλιος.

* 'Αλλοτε βγαίναμε στην αυλή, στης γιαγιάς τη γειτονιά. Μάς κατέβαζε ο πατέρας στη δική του μάνα. Και λιαζόμασταν. Εκείνη μάς έδινε γκαζόζα στο μικρό μπουκάλι ή πορτοκαλάδα χωρίς ανθρακικό. Πέρναγε κι ο γέρος με ένα σαραβαλιασμένο τρίκυκλο και πουλούσε φρέσκα γιαουρτάκια στον κεσέ. Ο παππούς αγόραζε καμπόσα. Είχαν κρούστα τότε. Τουλάχιστον ήτανε γιαούρτια. Αγελαδινό και πρόβειο. 'Αλλη εποχή. Ωραία ήταν.

* Για τον ήλιο, μεταξύ άλλων, διαβάζω και αλλού.

* Η πόλη κρύβει ομορφιές. Ανεβαίνοντας τις κυλιόμενες σκάλες στην έξοδο Δράκου στο ΦΙΞ (πρώτη φορά νομίζω, ναί πρώτη! απ' αυτή τη πλευρά, βγαίνοντας για Κουκάκι) ένιωσα κάτι λίγο σα στη Ναpoli, κάπου εκεί στη Vanvitelli, στο Vomero ψηλά, πίσω από το Sant' Elmo. 'Ενα παράξενο αίσθημα που σκόρπισε μόλις βγήκα επάνω.

* Τετραχηλισμένος.

* Μ' αρέσει το νέο βιβλιοπωλείο του ΜΙΕΤ στην οδό Αμερικής (στο 13). Πολυτελές, άνετο, γεμάτο τόμους-τόμους τα βαρύτιμα βιβλία. Δικές τους εκδόσεις και πλήθος τα πρακτορευόμενα ιδρύματα (Ψάχνω ένα θεατρικό των εκδόσεων της Σχολής Μωραΐτη, από χρόνια εξαντλημένο. 'Αραγε να τό 'χουν;). Η κοπελιά στον πάγκο, η μελαχρινούλα, θύμιζε κορίτσι πού 'ξερα παλιά. Καλά ενημερωμένη. 'Ισως γι' αυτό. Τη χάζευα μέχρι να μού κάνει τον λογαριασμό. Και τη χαιρόμουν. Πάντα τοις μετρητοίς πληρώνω, από πιστώσεις και κάρτες δε σκαμπάζω και πολλά.

* Από καιρό μού τραβάνε την προσοχή δυό τόμοι-λευκώματα που ξανακάνουν το ταξείδι του Δυσσέα. Με μπόλικες φωτογραφίες. Νά δώρο που μού θέλω.

* Hotel Memory. Βλέπω το Πορφυρό Δωμάτιο να πυκνώνει. Η 'Ολια Λαζαρίδου γράφει τώρα. Μέρες πού 'ρχονται. Χαρείτε την. Ενοίκους δε βλέπω. 'Ενας ένας, μού φαίνεται, την κοπανάει. Ελπίζω αυτό να αλλάξει. Η ιστοσελίδα του Μισέλ δέχεται τα σχόλια των επισκεπτών της εδωδά.

* blind_date_#12 press release. 'Ενας bloggerάκος που την κοπάνησε απ' εδώ, με καλεί στην έκθεση στην οποία συμμετέχει, στον Βιομηχανικό χώρο Κειριαδών και Σφηττιών γωνία, στα Κάτω Πετράλωνα. Μέχρι τις παραμονές των Χριστουγέννων. Θέλω να πάω. Μόλις πέσει το σκοτάδι.


Τρίτη 12 Δεκεμβρίου 2006

Παρασκευή 1 Δεκεμβρίου 2006

εγκαύματα 4, 3


μικρό δοξαστικό


- Πορφυρέ Αρκτούρε. *



__________
* σχόλιον: «τον Κιθαιρώνος τόπον / ο μεν διπλοίσι ποιμνίοις, εγώ δ' ενί /
επλησίαζον τώδε τανδρί τρείς όλους / εξ ήρος εις αρκτούρον
εκμήνους χρόνους. / χειμώνι δ' ήδη ταμά τ' εις έπαυλ' εγώ /
ήλαυνον
». (Σοφοκλή, ΟΙΔΙΠΟΥΣ ΤΥΡΑΝΝΟΣ, στ. 1134-9).