επαν οδος

...κατεβαίνοντας την κοιλάδα του Λούρου, οι κλεισούρες ανάμεσα στα πυρρόχροα στη σειρά βραχώδη περάσματα, η 'Αρτα -άλλοτε πολιτεία διάσημη στη πέτρα γυρισμένη, ο γύρος του Αμβρακικού κι οι λίμνες. Αιτωλικό και να, η απέναντι αχαϊκή ακτή, οι στιγμές πάνω στη Γέφυρα και η τελική ευθεία - άνοδος για την Αθήνα.

Στα κορινθιακά πια παράλια κι ενώ μέχρις εδώ ήταν η ακαρνανική ακτογραμμή, με τα κωνικά υψώματα του Αντιρρίου και της Ναυπάκτου η βίγλα που μέ συνόδευε, τώρα σα να χάνονται οι φωκιδικές ακτές, ενώ τα ψηλά βουνά πάντα δεσπόζουν. Φέρνω κατά νού τον όρμο της Ιτέας με τις πολλές εγκολπώσεις του, όπως τον αγνάντευα από ψηλά... Από τους νυχτερινούς Δελφούς απάνω ήταν που κοιτούσα στα πόδια του σε μιά ευθεία τα νυχτερινά φώτα της Ιτέας και του Γαλαξιδιού, έτσι όπως έχουν πιάσει απ' ένα άκρο εντεύθεν κακείθεν του όρμου.

Σταματώ σε κάθε μικρό ελεύθερο άνοιγμα κατά μήκος της εθνικής οδού, μόνο και μόνο για ν’ αγναντεύσω τον λευκανθή Παρνασσό και τα πλάγια του. Απομαντεύω τη ρότα των πλοιαρίων που κατευθύνονταν στον μυχό του ιερού ελαιώνα της Κρίσας. Ανασχηματίζω την θαλασσία τούτη οδό, που ακολουθούσαν οι προσκυνητές (έστω προερχόμενοι από τις πέρα για πέρα ιονικές ακτές, -αυτές της Μεγάλης Ελλάδος, λέω). Μετά τα μεγάλα νησιά στην είσοδο του κόλπου, εισέρχονταν πιά στον κορινθιακό, ταξείδι ανάμεσα σε βουνά και προσάραζαν στον κλειστό όρμο της Ιτέας. Κατόπιν ανάβαιναν το μονοπάτι της Κρίσας που τούς έφερνε στο κατώφλι του μαντικού ομφαλού, κρυμμένου απ' εδώ λόγω των βουνών της Δεσφίνας. Προσκυνητές από την οικουμένη που γύρευαν να προκριθούν στην βουλή του κρυμμένου μές στην αχλύ των Φαιδριάδων, Θεού.

Απ’ εδώ κι εγώ, λοιπόν, αναφωνάω: μ’ αρέσουν τα αντικείμενα. Μέρη, τόποι που διάβηκα. Να τούς γυροφέρνω κι από δώ κι από κεί. Αντι-κείμενα...

Αλλά τώρα, τις βέργες των ανθισμένων προύνων και τα τραγούδια των Χαιρετισμών ζητάω.