φλόγα δροσίζουσαν οσίους, δυσσεβείς δε καταφλέγουσαν...
Τον δεκαπενταύγουστο στις εκκλησιές ακούγεται ο περικαλλής αυτός στίχος (από τις καταβασίες: 8η ωδή του κανόνος) που μ' αρέσει πολύ για την νηπτική του αντίληψη. Εκπλήσσει με την διπλή λειτουργία της φλόγας. Τα κανάλια, ωστόσο, επιμένουν πως είχαμε καύσωνα! Ενδιαφέρουσα και τούτη εδώ η οπτική για την διατύπωση της "αρχής της αβεβαιότητας"...
4 σχόλια:
Όλα έχουν την εξήγησή τους. Και τα κανάλια και οι καύσωνες. Δεν συμφωνείτε?
...Μυστήριον παράδοξον, η Βαβυλώνος έδειξε κάμινος, πηγάσασα, δρόσον...
Μπά, τα κανάλια τα αφήνω κατά μέρος, αφού μόνον παρενθετικά τα χρησιμοποίησα. Στέκομαι κυρίως στην φλόγα που θα (αν) μάς δροσίσει!
Θυμάμαι τον Πεντζίκη που έλεγε για κείνον τον αγιορείτη με την μακρυά γενειάδα, που τον είδε κάποτε να την σηκώνει και να φέρνει στο στέρνο του την φλόγα από πολλά αναμμένα κεριά. Κι όταν τού είπε, τί κάνεις αυτού γέροντά μου, θα καείς! κείνος τού απαντούσε: 'Οχι! Δροσίζομαι!
Καλησπέρα, αδέρφια.
Πάνο, δεν είναι το χιούμορ που με πείραξε όσο ότι στον σχολιασμό σου αυτόν περίσσεψε η φρονιμάδα. Το να ξεμοναχιάσεις τα νοήματα και να αποδώσεις στέγνια ψυχής και μοναχοφαγιά(!!!)... μάλλον στέκεις εκτός της δίκαιης εκδοχής. Γιατί αρέσκεσαι να ομιλείς για εκλεκτούς; 'Οχι είσαι αδικαιολόγητος. Πώς είναι δυνατόν να "βλέπεις" κι εδώ μιάν ρετσέτα (στου αγνωστικισμού σου δήθεν την φορά πλεγμένος) και να μην διακρίνεις την περιπέτεια ενός εκάστου εξ ημών, την προσωπική του καθενός περιπέτεια -εν δακρύοις- για να προσανατολιστεί, να κατευθυνθεί και να φτάσει εν τέλει, ν' αρπαχθεί για ν' απολαύσει την "δροσιά". Τί "προορισμένους" προορισμούς μού τσαμπουνάς; Και τι μοναχοφάγηδες; Καταλαβαίνω ωστόσο πως παγιδεύεται κανείς σε κείνο το... οσίους. Ποιούς να εννοεί; Σηκώνει εδώ νέο ποθτάκι;
'Αβελ, γιατί άραγε να διάλεξες αυτό ειδικά το ερώτημα για να αποτελέσει απαρχή στην όποια από διαδικτύου επικοινωνία μ' έναν ξένο; Πόσο απέχουμε, αλήθεια απ' τα μωρά του κόσμου που λαλούν απάνω στο παιγνίδι -ανυποψίαστα: -Θέλεις να γίνουμε φίλοι;
Πόσων χρονών να είμαι, ξέρω κι εγώ; Και τί να απαντήσω (και σε ποιόν); Αίφνης μού 'ρθε τα κλάματα θα βάλω.
Σε κάθε περίπτωση ισχύει η απόκριση της Ιοκάστης [στιχ.742] στον Οιδίποδα Τύραννο, εκεί που λέει: "χνοάζων άρτι" και τα λοιπά.
Ο ίδιος.
Είναι τραγί, είναι και θείον...τι περιμένεις; Είναι απλά χωρίς ηλικία.
Με άλλα λόγια, όπως λέει και ένα τραγύδι που ιδιαίτερα αγαπώ, for ever young.
Δημοσίευση σχολίου