στις πρώτες στάλες της βροχής

ΣΕΠΤΕΜΒΡΗΣ

Χύθηκε η νύχτα απ' τα μαλλιά κι απλώθηκε

στα δίχτυα

στα χίλια ψάρια του βυθού που βράζουνε στον ήλιο.

Κι είχε ο Θεός λίγο απ' τα γαλανά σου μάτια

πριν ξεχαστεί λαθραία πριν κοιμηθεί σε κάποια

βάρκα-

στην τελευταία λιτανεία προσκυνητής

σ’ ένα μετέωρο φιλί

και το απέραντο μπροστά να πλέει-

κι αδειάζει η ψυχή κι αρχίζει να κρυώνει

στις ξέρες εκεί στ' ανοιχτά θα κρυφτεί και θα σωπάσει.

'Oσα μας χωρίζουν δεν αλλάζουν κι άδικα ψάχνεις

το καλοκαίρι-

με τα πουλιά τα τελευταία έφυγε κι αν δεν το είδες

σε κάποιο πρωινό μες στο χειμώνα ριζωμένη.

Και στη γραμμή του ορίζοντα και στη σελήνη

και σ' όλα τ' άστρα τ' ουρανού η προδοσία

και γύρισε ο πόνος προς τα μέσα πάλι και γνέφει

την καρδιά

κι είπες θ' ανταμώσουμε∙ κάπου στον άνεμο

καθώς τα φύλλα χάμω ρίχνει

κάπου στις πρώτες στάλες της βροχής

που πέφτουν στο περβάζι.

Φαίδρα Μαγκριώτη, Τα σαλιγκάρια πεθαίνουν το καλοκαίρι (έκδ. Οδός Πανός, Αθήνα 2013, σ. 43).