ελέους τε και δημοκρατίας

Νύχτα στο κελλί 

λευκή χωρίς κανέναν 

η κλίνη μόνη *

'Αλλωστε η θέση αυτή* είναι, αλλιώτικα, η βάση εκείνης της υπέροχης σύλληψης στο κοινωνικό πρόβλημα, που οι έλληνες την είπανε δημοκρατία.

[...]

Αυτή την πρωταρχική συμπεριφορά των ελλήνων, που προφταίνει να σε φυλάγει από τη διολίσθηση στο ηθικό χάος, ο Αριστοτέλης τη χάραξε σε μια πρόταση μαρμάρινη. Μοιάζει τις εξισώσεις που διατυπώνουν οι μεγάλοι φυσικοί: ο αλτρουϊσμός, λέει, είναι στον ίδιο βαθμό λανθασμένη προκατάληψη με τον εγωϊσμό.

Ο αλτρουϊσμός των χριστιανών όμως δεν είναι τέτοιο δώρο. Αλλά είναι η πρόφαση για να διαιωνίζεται ο εγωϊσμός τους. Σκέφτηκες ποτέ πόσο ατιμωτική είναι για σένα η στιγμή που ελεείς το διακονιάρη; Πώς επιτρέπεις, και πώς ανέχεσαι την υπεροχή σου απέναντί του; Η ελεημοσύνη σου τον φτύνει καταπρόσωπα.

Οι χριστιανοί ποτέ δεν θα μπορούσαν να ειπούν αυτό το λόγο του Αριστοτέλη. Γιατί έρχουνται να διακονήσουν την αρρώστεια. Δεν έρχουνται να στεφανώσουν την υγεία.

Δημήτρης Λιαντίνης, Τα Ελληνικά. Η γλώσσα μας και τα σχολειά. (έκδ. Βιβλιογονία, Αθήνα 1999, σσ.143-144).


-----
* Εδώ η συνέχεια του κειμένου από το προηγούμενο ακριβώς post. Στο motto και πάλι βέβαια ολίγος Συμεών, ιερομοναχός, εκ του βιβλίου του Συμεών μνήμα (έκδ. 'Αγρα, Αθήνα 1993.-Εδώ εγγραφή της 21ης Δεκεμβρίου 1991, με την επισημείωση: «Νύχτα στο Κελλί»).