το αγαπάτε αλλήλους

Τρέμει στον κήπο 

με όλα τα φύλλα του 

ο ευκάλυπτος *

Η πρόταση του Αριστοτέλη είναι ο λόγος ο φυσικός και ολόκληρος. Αντίθετα, το αγαπάτε αλλήλους των χριστιανών είναι η θέση η μισή και η αφύσικη. Γιατί ο άνθρωπος δεν αγαπά μόνο, αλλά εξίσου μισεί. Πράγμα που είναι και το φυσικό και το καθημερινά συμβαίνον.

Το περίφημο odi et amo, αγαπώ και μισώ, πέρα από την ερωτική κυριαρχία του στην ποίηση του Κάτουλλου και του Ντοστογιέβσκι, έχει και την κοινωνική του εγκυρότητα. 'Ενας άνθρωπος που δεν ημπορεί να μισήσει ποτέ μοιάζει τη σκύλα που δε μάχεται το λύκο, σαν έρχεται επίβουλα στο μαντρί, αλλά ζευγαρώνει μαζί του. 'Ετσι όμως ποιός θα φυλάξει τα πρόβατα;

*

Επειδή η διδασκαλία των χριστιανών αγνόησε ή παράβλεψε αυτό το δεύτερο φυσικό μισό, η φύση και τα πράγματα την ετιμώρησαν με τη χειρότερη τιμωρία. Την έκαμαν στα λόγια να γίνεται διδασκαλία απλότητας και αγάπης, και στην πράξη να παραμένει συμπεριφορά πονηριάς και μίσους.

Αυτό το αναποδογύρισμα στα σκοτεινά το περιγράφει η περίφημη υποκρισία των χριστιανών, που συνέχεια τη βλέπουμε γύρω μας, και συνέχεια την παραβλέπουμε αδιάφορα.

Δημήτρης Λιαντίνης, Τα Ελληνικά. Η γλώσσα μας και τα σχολειά. (έκδ. Βιβλιογονία, Αθήνα 1999, σ.144). Η συνέχεια ακριβώς από το προηγούμενο post.


----- 
* Στο motto και πάλι ολίγος Συμεών, ιερομοναχός, εκ του βιβλίου του Συμεών μνήμα (έκδ. 'Αγρα, Αθήνα 1993.-Εδώ εγγραφή της 2ας Μαρτίου 1993, με την επισημείωση: «Νύχτα στο Κελλί»).