Λέγει τοις μονασταίς η σαργάνη·
προσέχετε,
ου μόνον υμάς ανάγω από γης εις το όρος,
αλλά και εις ουράνια. *
[στην ερώτηση] γιατί γίνεται κάποιος μοναχός, αφού μπορεί να προσφέρει (και τα λοιπά γνωστά και συνηθισμένα) [...] ανέφερα το παράδειγμα του ερωτευμένου που προσπαθούν να τον απομακρύνουν από την κοπέλλα που ερωτεύτηκε.
Πέρασε η ώρα και με ρώτησε ο ίδιος κάτι για την αμαρτία. Είπα πως η Εκκλησία είναι ένας χορός. Κάποιος αφήνει τα χέρια που ήταν πιασμένος και φεύγει –να αμαρτήσει, δηλαδή. 'Υστερα προσπαθεί να ξαναπιαστεί. 'Η πάλι, πες πως ένα τρένο τρέχει με ταχύτητα. 'Ενα βαγόνι ξεκόβεται και βγαίνει. Τί θα γίνει; 'Ετσι περίπου είναι η αμαρτία.
Πορφύριος ηγούμενος, «γιαυτό κλαίω κι εγώ...» (έκδ. Εν πλώ, Αθήνα 2010, σσ. 69-70).
-----
* Υμνολογικό σχόλιο στην μετεωριτική μοναστική πολιτεία, όπως παραδίδεται στο: Σοφιανού, Δ.Ζ, Μετέωρα. Οδοιπορικό (έκδ. Ιερά Μονή Μεγάλου Μετεώρου, 1990, σ.11).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου