ακάνθινος στέφανος

[...]

Καθ' άπασαν την μεταξύ Στεμνίτσης και Καρυταίνης οδόν, ιδίως δε από του Μουλατσίου* και εντεύθεν, συναντά ο οδοιπόρος δασίδια, αποτελούμενα σχεδόν εκ Ράμνου της μελαίνης, του κοινώς παλιουρίου καλουμένου (Paliurus australis), δενδρυφίου θαμνώδους, ακανθοφόρου, ανήκοντος εις την τάξιν ή ομοιογένειαν, (κατά τον καθ. κ. Ηρ. Μουτσόπουλον), των Ράμνων.

[Σημ. Πρότερον εγένετο χρήσις των ελαιούχων του φυτού τούτου σπερμάτων κατά στηθικών νοσημάτων και της δυσουρίας, των δε στυπτικών αυτού ριζών και φύλλων κατά της διαρροίας. Οι νεαροί κλάδοι και τα φύλλα των παλιουρίων δίδουσι κίτρινα και κιτρινοπράσινα χρώματα, χρησιμοποιούμενα εις βαφήν υφασμάτων. 'Ωσπερ παρ' ημίν, τόσω και εν Γαλλία και Ιταλία, οι κλάδοι των παλιουρίων χρησιμοποιούνται εις κατασκευήν δυσυπερβλήτων φραγμών. Ο παλίουρος γαλλιστί καλείται Epine de Christ, γερμανιστί δε Judendorn (άκανθα των Ιουδαίων), διότι πιστεύεται ότι εκ του φυτού τούτου κατεσκευάσθη ο επί της κεφαλής του Χριστού τεθείς ακάνθινος στέφανος.]

Κορύλλος Π. Χρίστος (έζησε από του 1843 έως μετά το 1919), Πεζοπορία από Πατρών εις Σπάρτην [1889], (επανεκδ. Πανεπιστημίου Πατρών, Πάτρα 1997, σσ. 70 & 104-105). Το παρόν postάκι έπεται των δύο προηγουμένων και ανταποκρίνεται στην θεματική τους, πέραν του καίριου της μεγαλοβδομάδας! Βλέπε κατ' αρχήν εδωδά, το [Ι] και κατόπιν εδωδά, το [ΙΙ]. Ο ίδιος.-


-----
* Μουλάτσιον, τα νυν Ελληνικό, δηλαδή η αρχαία Γόρτυνα, δεξιά του Λούσιου ποταμού. Αντιστοίχως, η Καρύταινα εκαλείτο στα χρόνια πριν από τον αγώνα Παλαιόκαστρο, πίσωθέ της βέβαια και πίσω και από τον Ατσίχολο και τα τελευταία αρκαδικά υψώματα, η μυκηναϊκή τοποθεσία, στον έσω μυχό της εκείθεν 'Ηλειδος κοιλάδος, Παλαιόχωρα με μηκυναϊκούς τάφους και κτερίσματα στο Αρχ. Μουσείο Τριπόλεως! Ο ίδιος πάντοτε.