[...] οι αρειανοί επίσκοποι που μάς κατηχούσαν μού μίλησαν για το δάνειο φώς του Υιού, για την μεγαλύτερη λαμπρότητα και την μεγαλύτερη [sic] αρχαιότητα του Πατρός, για την άρρητη προτεραιότητα της χειρονομίας έναντι του χεριού, του Τίποτε έναντι του Λόγου, της κενής παντοδυναμίας έναντι του συμπαγούς ξύλου του σταυρού.
*
Οι Μανιχαίοι λένε πως ο Πατήρ είναι σκληρός, πως είναι περίλυπος, ότι δεν ξέρει. Μόνον ορφανά αφήνει, και τους γιούς του, αν τούς αγαπά, τούς ανεβάζει στον σταυρό.
*
Και υπήρχαν φορές που ο ήλιος ήταν τόσο κοντά ν' ανατείλει, το ουσιώδες τραγουδάκι τόσο σπινθιροβόλο στις άκρες των δαχτύλων μου, ώστε να πιστεύουν ότι το φθάνουν σχεδόν, που ήμουν ευτυχισμένος, ευτυχισμένος να μην επαρκώ, αλλά να πασχίζω δίχως ανάπαυλα προς εκείνο που θα ήταν επαρκές, αν υπήρχε κάτι τέτοιο.
'Ετσι, πιθανόν και ο Υιός, μέσα στον παροξυσμό του να μην είναι παρά δάνειο φώς, όλος αγάπη, όμως, για την πηγή κάθε φωτός, μάταια αναλώνεται να λάμπει σαν τον Πατέρα, να φανεί αντάξιός του, η χαμένη τούτη μάχη ίσως να είναι η μόνη του καταφυγή,
και τελικά μέσα στην δόξα του φωτός του σταυρού, των ακανθών και του αίματος, των συντετριμμένων οστών, μέσα στο παραλήρημα της ασφυξίας, αίφνης γελά και σκέφτεται πως είναι αυτός που λάμπει απ' άκρη σ' άκρη του κόσμου, σαν ένα μπηγμένο χρυσό καρφί, ο ίδιος και όχι ο ήλιος αυτός που τού κοπανίζει το κρανίο, τού ξεσχίζει το στόμα και τον τυφλώνει.
*
[...] ο γοργός τούτος ουρανός πάνωθέ μου, είναι αυτός της Λιπάρας που έχω να τον ιδώ εδώ και τριάντα χρόνια· ένα ηφαίστειο, λένε, ξυπνά εδώ πότε πότε· από τα νησιά αυτά, όπου βασιλεύει ο Αίολος, από τον άνεμο που φεύγει, το τραγούδι που σού σιγοψιθυρίζεται πάντα, ίσως μια μέρα να αναβλύσει το 'Αγιο Πνεύμα που θα ξεμπερδεύει μ' αυτές τις ιστορίες του Πατρός και του Υιού. Εμείς δεν θά 'μαστε πια εδώ.-
Pierre Michon, Ο αυτοκράτορας της Δύσης (μτφρ. Ξ. Κομνηνός, έκδ 'Ινδικτος, Αθήνα 2003, σσ. 14, 42, 50-51, 76).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου