Εκείνο το καλοκαίρι [του 1940] η Πέπυ ένιωσε σα να βγήκε ξαφνικά έξω από το ζεστό χρυσοκίτρινο κουκούλι που ύφαινε υπομονετικά ο μεταξοσκώληκας. 'Ενα νέο, άγνωρο, απειλητικό λεξιλόγιο είχε εισβάλει απότομα στη ζωή της. Τί σήμαινε «παγκόσμιος πόλεμος»; Τί σήμαινε «αρία φυλή»; Τί ακριβώς σήμαινε «έθνος»; Για το δικό τους «έθνος», τη δική τους «πατρίδα», την Ελλάδα, η Πέπυ είχε μάθει δύο πράγματα.
Πρώτον, ότι «ο ελληνικός ουρανός αίθριός εστι. Η Ελλάς παντοίους καρπούς εκφέρει και μέταλλα χρήσιμα εις τους ανθρώπους». Κάπως έτσι τα έγραφε το σχολικό βιβλίο. Αυτή η «Ελλάδα», όπως τούς έλεγε στην τάξη η κυρία Κυβέλη, είχε σχέση με τα αρχαία ελληνικά τα οποία έπρεπε να τα μάθουν.
Το δεύτερο, ήταν ότι αυτή η αρχαία Ελλάδα έπρεπε να ξαναγίνει «νέα», γι' αυτό όλα τα παιδάκια έπρεπε να τραγουδούν μαζί δυνατά:
Εμπρός για μιαν Ελλάδα νέα, εμπρός με ελληνική καρδιά,
Εμπρός περήφανα γενναία, με της Ελλάδος τα παιδιά,
Εμπρός η δόξα η παλιά μας να ξαναζήσει είναι καιρός,
Με τον γενναίο Βασιλιά μας, εμπρός, πάντοτε εμπρός!
Αυτό το τραγούδι το λέγανε «εμβατήριο». 'Ομως, στο σπίτι τους, δεν θέλανε ούτε να ακούσουν τη λέξη «βασιλιάς».
Τζίνα Πολίτη, “Ο δρόμος” στο: Επιστροφή. Τρία διηγήματα (έκδ. 'Αγρα, Αθήνα 2011, σσ. 51-52).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου