η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο *
[…] η επικριτική φωνή με σταματάει: «Το βουνό που τόσο αγάπησες δεν ήταν στην απαρχή του παρά ένα τυχαίο συμβάν του εδάφους που προκλήθηκε από κάποια σεισμική δόνηση. Τα Ιμαλάια που λες ότι εμπνέουν μια ιερή λατρεία προέκυψαν από την τρομερή σύγκρουση των ακυβέρνητων ηπείρων».
Σ' αυτή τη διαπίστωση η απάντησή μου θα είναι περισσότερο σύνθετη, με κίνδυνο να φανεί επιτηδευμένη: «Βλέπω το θέμα διαφορετικά. Ως καλός Κινέζος, πιστεύω στην πνοή, συμπεριλαμβανομένης και αυτής που διαπνέει τις τεκτονικές δυνάμεις. Και ευγνωμονώ την εμπνευσμένη πνοή των τεκτονικών δυνάμεων που δεν άφησε την επιφάνεια της γής επίπεδη και ίσια σαν σανίδα. Θα ήταν μια μονοτονία τρομερά πληκτική, μια τρομερή κοινοτοπία. Τής είμαι λοιπόν ευγνώμων που δημιούργησε αυτό το θαυμάσιο πράγμα που λέγεται βουνό, το οποίο ανυψώνει τη ζωή, και όπου γή και ουρανός μπορούν καλύτερα να ανταλλάξουν τις πνοές τους. Από τα σπλάχνα του βουνού αναβλύζει η πηγή, η οποία κυλώντας προς τα κάτω και πλαταίνοντας γίνεται ποτάμι. Έκτοτε βουνό και ποταμός ενσαρκώνουν κατεξοχήν τις δυο ζωτικές αρχές Γιανγκ και Γιν. Ο ποταμός κυλάει, γονιμοποιεί τις εύφορες κοιλάδες. Συμβολίζει έτσι τη ροή του χρόνου, μια φαινομενικά ευθεία γραμμή, χωρίς επιστροφή […]».
*
Δεν πρέπει να ξεχνάμε την ομορφιά του ανθρώπινου προσώπου: το γυναικείο πρόσωπο όπως το εξύμνησαν οι ζωγράφοι της Αναγέννησης· το ανδρικό πρόσωπο όπως το αποτύπωσαν ορισμένες βυζαντινές εικόνες.
κουτό πράγμα το σώμα
ξέρει μονάχα να πεινά και μπρος στην πείνα του δεν ξεχωρίζει λάθος και σωστό,
μόνο να φάει θέλει - σαν το σκυλί μαθαίνει ν' αγαπά αυτόν που το ταΐζει **
ξέρει μονάχα να πεινά και μπρος στην πείνα του δεν ξεχωρίζει λάθος και σωστό,
μόνο να φάει θέλει - σαν το σκυλί μαθαίνει ν' αγαπά αυτόν που το ταΐζει **
François Cheng, Πέντε στοχασμοί για την ομορφιά (μτφρ. Μ. Παπαδήμα-Μ. Λεοντάρη, έκδ. Εξάντας, Αθήνα 2011, σσ. 51-52, 29).
-----
* Το motto εκ του Ντοστογιέφσκι, Ο ηλίθιος (μτφρ. Ά. Αλεξάνδρου, έκδ. Γκοβόστης, Αθήνα χ.χ., 3ο μέρος, κεφ. V, σ. 65), εκ του ιδίου (ό.π., σ. 16).
** Η κατακλείδα όμως εκ της Αλεξάνδρας Κ*, γάλα, αίμα (έκδ. Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου - Νεφέλη, Αθήνα 2021, σσ. 57-58).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου