μια φωνή γυναίκας σπαρταρά

τσαγκάρης ο καλός ο μάγερας
κάνει πετούμενα ό,τι πετούν οι ουρανοί
τις όρνιθες και τις βροχές
που συντηρούν κοιλάδες

Ο ποδηλάτης (από Τα γεγονότα)

Ποδηλατώ σ' ένα δρόμο έξω από την Κόρινθο. Στη στροφή,
κατεβαίνω σ' ένα αμπέλι με κατακόκκινα σταφύλια. Είμαι
διψασμένος. Βάζω στο στόμα μου την πρώτη ρόγα που
αρπάζω. Στο δάγκωμά μου τρέχει ποτάμι, το αίμα. Μια
φωνή γυναίκας σπαρταρά.

*

Τα σταφύλια

Ο παππούς μου καθόταν στη μέση του χωριού
είμασταν όλοι γύρω του
παιδιά των γιών των ανηψιών και των γειτόνων
μες στη τελευταία αχτίνα ενός βλέμματος
που ολοένα βασίλευε την κόψη του
ξεραμένη πίσω από τους καταρράχτες.

Η μαύρη μάλλινη φορεσιά του.
Μπροστά του απλωνόταν ό,τι δε θα μπορούσε τώρα
πια να δεί, ό,τι ίσως είχε κάποτε δεί
όσα είχαν περάσει·
πίσω του βρίσκονταν όσα δε θά 'βλεπε
ό,τι δε θα μπορούσε ποτέ να δεί
το τέλος του καλοκαιριού που απομακρυνόταν
μες στο μέλλον.

Μάς άγγιζε αν άπλωνε το μπαστούνι του
αν σηκωνόταν απ' την παλιά ξύλινη καρέκλα
ορθός μες στο σώμα του ήλιου·
σε λίγο θά 'γερνε η δροσιά
καθόμασταν κουρασμένα στο χώμα
η κάθε μια του μυρουδιά τσιμπημένη
από αεικίνητες κότες.

Τού 'φερναν σταφύλια να δροσιστεί·
σ' ένα τοσοδά πιατάκι
πιο μικρό απ' το άλφα του Αύγουστου
ένα μικρούτσικο τσαμπί ρόγες·
ίσως να τό 'νιωσε απ' το θρόισμα των ματιών μας
που άγγιζαν λαχταριστά τα λίγα σταφύλια
τά 'κοψε ήσυχα ένα ένα και μάς τα μοίρασε
ακουμπώντας τα στις απλωμένες παλάμες.

Γρήγορα θα περνούσαν οι μέρες του καλοκαιριού.
Πίσω μας τα φτυσμένα κουκούτσια των σταφυλιών
τσιμπολογούσαν οι σκοτεινές κότες της ηλικίας του·
μπροστά μας οι παραλίες του μέλλοντος πλημμύριζαν
με τα σκληρά κύματα των τρυφερών μας βλεμμάτων.

Γιώργος Χουλιάρας, Η άλλη γλώσσα (έκδ. Ύψιλον/Βιβλία, Αθήνα 1981, ποιήματα από την υποσυλλογή «Η άλλη γλώσσα», σσ. 56, 52-53). -Το motto εκ του ιδίου, νο 5 (από Τις τηγανιές, από την υποσυλλογή «Του μάγερα» (1973-75), ό.π., σ. 39).