Οι κυρίαρχοι του κόσμου -Ρωμαίοι, Πάρθοι και Κουσάν- δεν είχαν δκή τους ιδεολογία και προσαρμόζονταν με όλες τις θρησκείες (στον βαθμό, βεβαίως, που αυτές δεν αμφισβητούσαν την εξουσία τους). 'Ετσι, ο βουδισμός δεν περιορίστηκε στην Αυτοκρατορία των Κουσάν αλλά επεκτάθηκε στο Σινκιάνγκ και την Κίνα και διείσδυσε μέχρι τη Δύση.
Ο άγιος Κλήμης ο Αλεξανδρεύς (150-218 μ.Χ.) γνώριζε τον Βουδισμό όπως και ο μεγάλος Βαρδεσάνης (γεννηθείς το 155) που περιέγραψε με αυθεντικές λεπτομέρειες τη ζωή σε ένα βουδιστικό μοναστήρι και ο οποίος φαίνεται πως εντυπωσιάστηκε ιδιαίτερα από την εικόνα ενός Σίβα Αρνταναρισβάρα (ανδρόγυνου) που είδε μέσα σε μια σπηλιά της δυτικής Ινδίας.
Πιθανώς, εκείνη την εποχή, ο Μποντισάτβα Γκαουτάμα εισήλθε στο χριστιανικό «πάνθεον» με τα χαρακτηριστικά του αγίου Ιωσαφάτ, για να περιλφθεί τελικώς στο μαρτυρολόγιο του Γρηγορίου του 13ου, το σωτήριο έτος 1582...
Σημ.τ.Μτφρ.: Στον Ιωάννη Δαμασκηνό αποδίδεται το θρησκευτικό μυθιστόρημα «Βίος Βαρλαάμ και Ιωσαφάτ», το οποίο είχε τη μεγαλύτερη κυκλοφορία, σε όλες τις γλώσσες, κατά τον Μεσαίωνα. Αναμφίβολα, η βάση του έργου αυτού βρίσκεται στον πολύ γνωστό μύθο του Βούδα. Είναι πάρα πολύ πιθανόν η ιστορία αυτή να αποτελεί μια έκδοση της ζωής του Βούδα, την οποία υιοθέτησαν οι Χριστιανοί της Ανατολής για δική τους χρήση. Ο ίδιος ο συγγραφέας αναφέρει ότι η ιστορία του είναι ινδικής προέλευσης.
Κώστας Παπαϊωάννου, Η κληρονομιά του Αλεξάνδρου (μτφρ. Χριστίνα Σταματοπούλου, έκδ. Εναλλακτικές εκδόσεις, Αθήνα 2013, σ. 57 & σημ. 39).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου