στην μνήμη του Θεού η συνοχή κι ο μετεωρισμός στη λήθη του

Μπορεί ίσαμε την τελευταία πνοή, ίσως και μετά που κι αυτή θα εκπνεύσει,
να υψωθεί [μια φωνή] από τα έγκατα των αβύσσων της καρδιάς,
από τότε που ακόμα το παιδί ήταν κρυμμένο στη μητρική γάστρα
και λίγο λίγο γινόταν...
Από τότε που το παιδί ήταν το άζυμο πρόσφορο...
Μπορεί να υψωθεί και να φτάσει ώς εκεί που η νεκρή μητέρα
συνεχίζει την πορεία της μόνο στα μάτια του Θεού *

Κυριακή έκτης Εβδομάδος

Στην δεκαετία του 1970, σ' ένα δοκίμιό του για την «Τύχη του Χριστιανικού Πολιτισμού» ο Ευγκένι Μπαραμπάνωφ έγραψε: Μυστήριο δεν είναι μόνο η θεία λειτουργία και η ενατένιση, μυστήριο είναι και η ίδια η ανέγερση του Ναού. Τα χρονικά αφηγούνται ότι, όταν κτιζόταν ο ναός της Θεομήτορος στη Σάρτρ, οι πλούσιοι ζεύονταν μαζί με τους αγρότες στα καροτσάκια που έφερναν τα οικοδομικά υλικά. Και κανείς δεν τολμούσε να αγγίξει την πέτρα που ανήκε στην Θεοτόκο, αν προηγουμένως δεν είχε εξομολογηθεί και δεν είχε συμφιλιωθεί με τους εχθρούς... Μήπως η μεγαλειώδης αρμονία του Ναού οφείλεται στην εθελοντική και ανώνυμη αυτή θυσία;

*

Τρίτη εβδόμης Εβδομάδος

Αγιογραφία: το βρέφος στην αγκαλιά που το περιπτύσσεται φανερώνει την εμπιστοσύνη που το γαλουχεί. Η εμπιστοσύνη δεν το τρέφει μόνο, το καθιστά ζωντανό όπως ένα δέντρο που απλώνει τις φυλλωσιές του σε όλους τους καιρούς, ενώ ο κορμός του βαθαίνει διαρκώς όσο και υψώνεται. [...]
Το βρέφος στην αγκαλιά που το περιπτύσσεται, συνθέτει στην αγία εικόνα μιαν Ενότητα και για το ακαριαία φρέσκο δηλαδή νέο και για το ιστορικώς βραδυφλεγές...

*

Τετάρτη εβδόμης Εβδομάδος

«Όπερ συμβαίνει τω ιχθύι εξεληλυθότι του ύδατος, τούτο και τω νοΐ συμβαίνει εξεληλυθότι της μνήμης του Θεού και μετεωριζομένω εν τη μνήμη του κόσμου... Αύτη η χώρα νεφέλη εστί της δόξης του Θεού εις ήν μόνοι οι καθαροί τη καρδία εισελεύσονται του θεάσασθαι το πρόσωπον του Δεσπότου αυτών». Ισαάκ του Σύρου: Περί λογισμών.

[...] τα αρνητικά πάθη και το κακό υπό όλες τους τις μορφές δεν είναι πράγματα, ούτε υλικά ούτε πνευματικά. Είναι σχέσεις και έξεις προς ένα περιβάλλον που δεν εναρμονίζεται με τη «μνήμη του Θεού», έξω από την περιρρέουσα θεϊκή ατμόσφαιρα. Στην ορθόδοξη θεολογία, τη λόγια και την απλή ασκητική δεν συναντά κανείς αφηρημένα σχέδια ή αναβάσεις σε διαφορετικούς ριζικά από τον δικό μας κόσμους.

Η θεολογία περιγράφει το σώμα του ανθρώπου, τις λειτουργίες του, τις έξεις της ψυχής, το περιβάλλον και την καταστασή του. Στην περιγραφή αυτή διαπιστώνει ή ενότητα και ευστάθεια όλων των λειτουργιών με ηγεμόνα την καρδιά, τον λόγο και τον νού, ή διασκορπισμό και μετεωρισμό των λογισμών και των λειτουργιών. Η συνοχή βρίσκεται στη μνήμη του Θεού, ενώ ο μετεωρισμός στη λήθη του.

Τί θα έγραφε ο Ν. Ματσούκας της «Δογματικής και Συμβολικής Θεολογίας» του 1985, σήμερα που η συναίνεση στη γενικευμένη θραυσματικότητα έχει πάρει τις διαστάσεις δόγματος;

Νατάσα Κεσμέτη, Ερωτήματα σε ανάλγητους καιρούς (έκδ. Παρασκήνιο, Αθήνα 2018, σσ. 75, 94, 95, 95, 96-97). - Το motto εκ της ιδίας (ό.π., σ. 72).