Παλαιοχριστιανικό θέμα που διατηρήθηκε και χρησιμοποιήθηκε σε όλους τους καλλιτεχνικούς τομείς, κυρίως όμως στον εξωραϊσμό των κτηρίων και στη διακόσμηση εσωτερικών χώρων. Από δω δέχτηκαν επιδράσεις οι Έλληνες καλλιτέχνες και το θέμα πέρασε τόσο στην ξυλογλυπτική όσο και στη μικροτεχνία.
Πρέπει να σημειωθεί ότι ο στριφτός κίονας μέχρι τα μέσα του 17ου αι. δεν φαίνεται να χρησιμοποιείται στα τέμπλα παρά μόνο σε τρεις θέσεις κι αυτό όχι συχνά: ...στην πήχη του βημόθυρου, στο επιστύλιο, στα θωράκια.
Οι στριφτοί κίονες, ιδίως εκείνοι τους οποίους ο Καλοκύρης αποκαλεί «Σολωμονικούς», θα χρησιμοποιηθούν ευρύτατα από τα μέσα του 18ου αι. στα περισσότερα τέμπλα του ελληνικού χώρου και σε όλα της Ρόδου σαν αποτέλεσμα της διείσδυσης του μπαρόκ και πρέπει να τονιστεί, ότι δεν έχουν απλώς διακοσμητικό χαρακτήρα αλλά τεκτονική σκοπιμότητα, γιατί βοηθούν στην συνένωση διαφόρων τμημάτων του τέμπλου και στην καθ' ύψος οργάνωσή του προσδίδοντας σ' αυτό ανάταση.
Χαρ. Κουτελάκης, Ξυλόγλυπτα τέμπλα της Δωδεκανήσου μέχρι το 1700 (διδ. διατριβή, έκδ. Δωδώνη, Αθήνα-Γιάννινα 1986, σσ. 134-135).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου