κυκλοτερώς ωσάν στρόβιλος (plus)

Γυμνόστηθους, πλέον, στις ταράτσες των σπιτιών μας, μάς βρίσκει η νύχτα και αλωνίζουμε με το βαρύ κομπολόγι ανά χείρας. Μόνοι, ψηλά εκεί, έξω από του κόσμου τη χλαλοή απαγγέλλομεν το τραγούδι το ανάκουστο. Και μυρικάζουμε της ημέρας τα μηχανήματα (του νοός που σκοντάφτει και πλέκεται, αν δεν φυλάττομε καθαρά καρδία) και τα κελεύσματα και το πικρό ποτήρι. Στην σαιζ-λόνγκ με το βλέμμα στραμμένο στα ουράνια, ατενίζοντες τ' άστρα, μελετώντας των σκοτεινών σωμάτων την αριθμητική, γητεύοντας και γητευόμενοι νιώθουμε την δροσιά... Σιωπηλοί, επιτέλους, σιωπηλοί, αναμένομεν μυστικές ελεύσεις, του άλλου κόσμου τα δάκρυα ωσεί δρόσος αερμών, καταβαίνουσα απά στο δασύτριχο στέρνο, το πρόσωπο και τις ανοιχτές απαλάμες. Από τα ενδότατα στης νεολιθικής κιόλας εποχής τα δώματα η σκαπάνη ανασύρει λατρευτικά ειδώλια της ευσώμου μαμμής και το γνωρίζουμε πως πιά είχαν οι ανθρώποι την ιδιωτική τους κατ' οίκον λατρεία. Ζητώντας να ενωθούν λατρευτικά με τον δεσπότη και κύριον του παντός. Προσευχόμενοι, από των πολλών δακρύων χαρίεντες, λύομεν τη ζέστα που μάς περιβάλλει τυπούμενοι τύποις εγκαύματα, από των τριών παίδων την περιπέτεια, ξεκοκκίζοντας το βαρύ κομπολόγι στα γόνατα. Και κοντά σε τούτα φρονώ και άλλα πολλά.