μια πρoσωπική ιστoρία

Απόψε σα να γέρνει ωραία το φεγγαράκι πάνω από τις σκεπές. 'Ομως εγώ για άλλο πράμα θέλω να πώ.

Για τα εγκαύματα, που σε κάθε περίπτωση αποτελούν μιά προσωπική ιστορία. Δεν έχουν να κάνουν με τρέχοντα γεγονότα. 'Εφτιασα μιάν Ραψωδία από δαύτα και κατά καιρούς τα συλλογίζομαι. Είχα μάλιστα επιλέξει κάποτε, ως motto, μιάν αράδα του Λάμπρου Καμπερίδη, που κάπως τα έδενε όλα μαζί. 'Εγραφε τότε, ο Λ. Κ.:

Είχε επινοήσει μιά αβλαβή
ρομαντική πλοκή, όπου τα πρόσωπα που τη βίωναν
χάνονταν σε αναλύσεις των πράξεών τους
και σε διανοητικές εσωτερικότητες.

Μπορεί να μοιάζει άσχετο αλλά δεν είναι. Τούς δίνει αυτό που τούς έλειπε. Το είχα αλιεύσει από ένα του κείμενο, δημοσιευμένο πριν από πολλά χρόνια στη ΣΥΝΑΞΗ (τευχ. 32, σ. 101 κεξ.). Το κείμενο έφερε τον τίτλο: άθεος έρως. Μού άρεσε, μού είχε κάνει εντύπωση και το κράτησα.

Τα εγκαύματα είναι καμπόσα και πολλών ειδών. Είναι συναρμοσμένα σε τρίπτυχα, σειρές εικοσιτέσσερεις και βάλε. 'Αλλα φέρουν τίτλους και άλλα όχι. 'Αλλα συνοδεύονται από μικρές λεξούλες, άλλα από φράσεις αρχαίες της ελληνίδας φωνής που ταίριαξαν με το κυρίως σώμα ή στάθηκαν αφορμή για το πλάσιμό του. Κάθε έγκαυμα είναι συνήθως α', β' ή γ' βαθμού.

Το παροξύτονο στο προηγούμενο post που παίζει με την λατινική λέξη vespa είναι approvato, δηλαδή ανταποκρίνεται με κάθε λεξιλογική του αναδίπλωση στην πραγματικότητα. Ωστόσο το αφιέρωσα στον provato, πέρα για πέρα, για τον καλό και προσηνή του χαρακτήρα. Νομίζω πως είναι μία διαδικτυακή φυσιογνωμία που ξεχωρίζει για την ειλικρίνεια και την χαρά του Θεού.

Περιττό να αναφέρω πως έχω λατρεύσει τον ανεψιό του.