Από τότε που πιάστηκα με τον ιστό (: πιάστηκα στον ιστό;) του Σκροβένι συνάντησα (: θυμήθηκα) κάμποσες ζωγραφισμένες ντούμπες με κουφάρια. Από την Ελευθερία που οδηγεί τον Λαό (ναι, αυτή τη γνωστή γυμνόστηθη του Ντελακρουά στο Λούβρο –αλίμονο, κοιτούμε το γυμνό στήθος και το ωραίο λάβαρο και δεν βλέπουμε καταγής τους σκοτωμένους- (ποιούς σκοτωμένους;) μέχρι τις αθώες εικόνες του Θεόφιλου Χατζημιχαήλ στην Ανακασιά του Πηλίου (όπου διάφοροι φουστανελάδες, παπάδες και λοιποί υψώνουν ένα λάβαρο πλάι σ' ένα βουνάκι με χαλασμένους Τούρκους και Εβραίους της Τριπολιτσάς).
Κάποτε χρειάζεται προσπάθεια για να μην συνηθίσεις – για να μην πείς έ τ σ ι ε ί ν α ι η ζ ω ή. Εξάλλου οι παλιοί αγαπημένοι σού το έχουν μηνύσει από καιρό: οι ντούμπες μάς είναι απαραίτητες διότι για να γυρίσει ο ήλιος, τάχα, θέλει νεκροί χιλιάδες νά 'ναι στους τροχούς, θέλει κι οι ζωντανοί να δίνουν το αίμα τους.
Κι εσύ; Ανάμεσα σε όλα αυτά εσύ πού είσαι; Ατέλειωτοι αιώνες φιλοσοφίας σου γνέφουν πως ό,τι γίνεται γίνεται για την επικείμενη αγάπη.
Ας πούμε πως πιστεύω στον ανθρωπισμό – λογικά σημαίνει πως πιστεύω σε τούτη την επικείμενη αγάπη;
Γράφει ο Θαν. Τριαρίδης, στο καλοκαιρινό τετράδιο ολικής αντιπαράθεσης: Πανοπτικόν (τεύχος 10, Ιούλιος 2007, σ. 54), με υπότιτλο: "Η ντούμπα με τα πτώματα ως προϋπόθεση της επικείμενης αγάπης". Το αποθέτω, ξεμοναχιασμένο, στο άωρον τετράδιό μου, για να διαβαστεί το ξημέρωμα.
5 σχόλια:
Λογικά όχι!
O ανθρωπισμός δε φτάνει και το ξέρεις!
Ελευθέρωσα το σχόλιό σου νωρίτερα και κατέβηκα για μιά βόλτα στο κέντρο. Τώρα που γύρισα -και χθές όμως γυρνούσα, με το φεγγάρι, απ' το χωράφι οπού είχα φυγαδευτεί- σχολιάζω κι εγώ...
Ο Τριαρίδης έτσι γράφει. Φαίνεται πως τον απασχολεί πολύ η σχετική θεματική, με το εκθετικό γινόμενο των πτωμάτων (σωρός) και η φωνή που (μάλλον) προπαγανδιστικά επενδύει στα πτώματα αυτά, φέροντας, ή επιφέροντας, την επικείμενη αγάπη. 'Εχει κάνει κάμποσες δημοσιεύσεις για το θέμα αυτό και την ανεκτικότητα ή μη των ανθρώπων και συνανθρώπων (ημών).
Αλλά νά και δυό λέξεις για το Σκροβένι και τον Τζιότο του, εδωδά.
Αν, λέω, άν "ο ανθρωπισμός δεν φτάνει (και το ξέρω)" τότε αναγόμαστε, ξέρεις, αλλού...
Εκείνος, πάντως, αν δέχεται κάτι, αυτό είναι... "(μάλλον) η ανάγκη του καθενός μας για μια μικρή αγάπη στη μικρή ζωή του κάτω από τον ήλιο" (στο ίδιο, σ. 57).
H ανεκτικότητα του καθενός απο εμάς
έχει να κάνει με το πόσο ευρύχωρα αισθανόμαστε εξ αιτίας πραγματικών δεδομένων.Για αυτό και οι περισσότεροι εξ ημών υποστηρίζουμε ιδεολογήματα των οποίων τις συνέπειες δεν γνωρίζουμε.
Αλλο πράμα να μιλώ για το Σταυρό κι άλλο πράμα να μιλώ ανεβασμένος στο Σταυρό!
Αναγόμαστε αλλού... το ξέρω και το ξέρεις, κι ο καθένας μας ματώνει κάτι για μια μικρή αγάπη στη μικρή ζωή του κάτω από τον ήλιο!
Ανθρωπισμός και παιδεία. Γιατί όλα τα συμπεράσματα να καταλήγουν πάντα σ'αυτό το συμπέρασμα;
Οταν θα μάθουμε πως δεν πρέπει να μεγαλώνουμε παρτάκηδες ανθρωποφάγους που για να επιβιώσουν πρέπει να γίνουν λαμόγια ίσως να υπάρξει ελπίδα. Κάποιες φορές σκέφτομαι μιά συζήτηση που είχα με έναν αναρχικό. Μου είχε πει τότε πως θα έπρεπε να παίρνουν τα βρέφη από τους γονείς για να μεγαλώσουν σωστά. Ακραίο το βρήκα. Ωστόσο καμμιά φορά αναρωτιέμαι. Μήπως είχε δίκιο;
Η μήπως θα έπρεπε να διδασκόμασταν φιλοσοφία από τα παιδικά μας χρόνια στο σχολείο; Δεν μπορεί, κάτι θα έμενε...
Πιστεύω πως τα πάντα είναι πλασμένα από αγάπη, ωστόσο αναρωτιέμαι αν μόνο εγώ το βλέπω αυτό και είμαι απλά αλαφροίσκιωτη.
Διφορούμενο το σχόλιό σας, ελληνίς. Μάλλον πρέπει να κάνω post για την ...πλάκα.
Δημοσίευση σχολίου