όταν μένω ξάγρυπνος αργά την νύχτα
μελετώντας
τότε μού λείπεις το πιο πολύ...
(για ποιόν τα κάνω εγώ όλα αυτά;)
Για τον ίδιο λόγο (: επειδή είναι μέγιστη τιμή να είσαι πολίτης, να μετέχεις στο κοινό άθλημα πραγμάτωσης του λόγου-τρόπου της αλήθειας), είναι και αδιανόητη στις ελληνίδες πόλεις κάθε σωματική τιμωρία, κύρωση, ποινή, κολασμός, βάσανος του πολίτη. 'Ολοι οι σύγχρονοι και γείτονες με τους αρχαίους 'Ελληνες λαοί τιμωρούσαν τους παρεκτραπόμενους με μαστιγώσεις, φραγγελώσεις, ακρωτηριασμούς. Για τους 'Ελληνες το σώμα του πολίτη ήταν ιερό, αδύνατο να θιγεί και βεβηλωθεί, αφού χάρη σε αυτό γινόταν πράξη και φανέρωση το κατόρθωμα μετοχής στον κατ' αλήθειαν βίο. Ο Σωκράτης καταδικάζεται από την Εκκλησία του Δήμου σε θάνατο –αφού και στη δημοκρατία ίδια είναι (και θα είναι πάντοτε) η φύση των ανθρώπων, ατελής και εμπαθής. Αλλά δεν υπάρχει δήμιος να εκτελέσει την ποινή, ο Σωκράτης είναι ελεύθερος να φύγει από την πόλιν ή, πειθαρχώντας εκούσια στους νόμους-όρους του πολιτικού αθλήματος, να πάρει μόνος του την κύλικα με το κώνειο και να το πιεί.
Χρήστος Γιανναράς, 'Εξι φιλοσοφικές ζωγραφίες (έκδ. 'Ικαρος, Αθήνα 2011, σσ. 39-40).
-----
Το motto ολοδικό μου. Για ιδές! Ο ίδιος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου