Κοριτσάκι μου,
Θαλασσωμένο απόψε το Αιγαίο.
Θαλασσωμένο απόψε το Αιγαίο.
Το ίδιο κι εγώ... *
Η Θεία Αγάπη κατέβη πάλι στα Πράγματα. Επλημμύρισε τα φύλλα του ανοιχτού βιβλίου, του πηλού τη μαλακήν ύλη και του μαρμάρου την αδάμαστη σκληράδα. Με θείο φως έντυσε του λύχνου την αδύνατη λάμψη. Στην παρουσία της ακτινοβολούν οι γήινοι τοίχοι, το ταπεινό κατώφλι. 'Ενα φως περνάει τα σκοτάδια της νύχτας, και οι άνεμοι βουίζουν για τη δόξα Της.
Βάλσαμο θείο στην πονεμένη ψυχή σταλάζει, παρηγοριά, ειρήνη. Τις χρυσές ελπίδες αναφτερώνει. Και συγγνώμην όλη γεμάτη, στην περασμένη ζωή, στα έργα της Λήθης ρίχνει για μια στιγμή την απάτη της Αιωνιότητας.
Δημήτρης Πικιώνης, Κείμενα [και δη και από τα "Πεζά Ποιήματα (1918)"](έκδ. ΜΙΕΤ, Αθήνα 1985, σ.49).
-----
* Στο motto ενάμισης στίχος - απόσπασμα από το ποίημα 'Ερωτικό γράμμα' του Κόλια (τουτέστιν, του Νίκου Καββαδία), ο οποίος προς το τέλος της ζωής του ερωτεύθηκε μια κοπέλα, την Θεανώ, και της έστελνε γράμματα. Απ' εδωδά παρμένο, όπου και το πλήρες όνομά της, καταχωρισμένο στα ανένταχτα εκειδά ποιήματα.
Υ.Γ. Το πεζό ποίημα του τρυγητή της φυλής, κυρ-Δημήτρη του Πικιώνη, έστω δοσμένο στον εσπερινό της αγάπης, δοσμένο στο τέλος (ή την αρχή, να πω) της πιο ερωτικής εβδομάδος των ενιαυτών με τις κουτσουπιές πλουμισμένες ένα γύρω. Ερωτική εβδομάδα την Μεγάλη λέω, στην οποία, άλλωστε, έχει άρτι καταχωρισθεί και ημέρα μνήμης σχετικής (την Μεγάλη Τετάρτη, εννοώ) "ότε και μνείαν ποιούμεθα της αλειψάσης μύρω πολυτιμήτω τον Κύριον πόρνης γυναικός, της σωφρονεστέρας πάντων αναδειχθείσης", κατά την σύγχρονη πατριαρχική ρήση (βλ. εδωδά), με μόνη απτή απόδειξη τον... "εκ του πολλού προς τον Χριστόν αυτής πόθου"!. Στην ίδια κατεύθυνση και το ευαγγέλιο της προηγουμένης Κυριακής, των Βαΐων, όπου ελέχθη, απ' αφορμή άλλης αλειψάσης (της πονεμένης Μαρίας, εκεί, αδελφής του αναστημένου Λαζάρου, που γεύτηκε την ανάσταση του δικού της ανθρώπου στο πετσί της και άρα απέδωσε τιμές με το πολύτιμο μύρο "και εξέμαξε ταις θριξίν αυτής τους πόδας αυτού" -πράξη σαφέστατα ηδονική γι' αυτόν που την αποδέχτηκε-): "η δε οικία επληρώθη εκ της οσμής του μύρου"... (Ιωάν. ιβ'3). Χωρίς αιδώ τα σημειώνω εδωδά, στο άωρον τετράδιό μου, κι υπογράφω, ο ίδιος.-
Υ.Γ. Το πεζό ποίημα του τρυγητή της φυλής, κυρ-Δημήτρη του Πικιώνη, έστω δοσμένο στον εσπερινό της αγάπης, δοσμένο στο τέλος (ή την αρχή, να πω) της πιο ερωτικής εβδομάδος των ενιαυτών με τις κουτσουπιές πλουμισμένες ένα γύρω. Ερωτική εβδομάδα την Μεγάλη λέω, στην οποία, άλλωστε, έχει άρτι καταχωρισθεί και ημέρα μνήμης σχετικής (την Μεγάλη Τετάρτη, εννοώ) "ότε και μνείαν ποιούμεθα της αλειψάσης μύρω πολυτιμήτω τον Κύριον πόρνης γυναικός, της σωφρονεστέρας πάντων αναδειχθείσης", κατά την σύγχρονη πατριαρχική ρήση (βλ. εδωδά), με μόνη απτή απόδειξη τον... "εκ του πολλού προς τον Χριστόν αυτής πόθου"!. Στην ίδια κατεύθυνση και το ευαγγέλιο της προηγουμένης Κυριακής, των Βαΐων, όπου ελέχθη, απ' αφορμή άλλης αλειψάσης (της πονεμένης Μαρίας, εκεί, αδελφής του αναστημένου Λαζάρου, που γεύτηκε την ανάσταση του δικού της ανθρώπου στο πετσί της και άρα απέδωσε τιμές με το πολύτιμο μύρο "και εξέμαξε ταις θριξίν αυτής τους πόδας αυτού" -πράξη σαφέστατα ηδονική γι' αυτόν που την αποδέχτηκε-): "η δε οικία επληρώθη εκ της οσμής του μύρου"... (Ιωάν. ιβ'3). Χωρίς αιδώ τα σημειώνω εδωδά, στο άωρον τετράδιό μου, κι υπογράφω, ο ίδιος.-
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου