Είναι κι αυτοί μοναχικοί,
χωρίς όμως να νιώθουν μοναξιά,
αφού τη θεωρούν αυτονόητη. *
[...] και γαρ ηυτύχει η πόλις τότε και είχεν έτι απόρθητον το του Σωτήρος ιερόν...
Μαρίνος, Πρόκλος ή περί ευδαιμονίας (29).
Στην ως άνω φρασούλα γίνεται ευθεία αναφορά, αναμεμιγμένη με πικρία, από έναν εθνικό, τον Μαρίνο, μαθητή του νεοπλατωνικού διδασκάλου της φιλοσοφικής σχολής των Αθηνών Πρόκλου (410-485 μ.Χ.), στην μη μετατροπή (για όσο διάστημα ζούσε, ακόμη, ο δάσκαλός του Πρόκλος) του γνωστού ιερού του Ασκληπιού Σωτήρος (θεού, ο οποίος θεωρούνταν ιαματικός της μαλακίας* και πάσης ασθενείας) στην νότια κλιτύ της Ακροπόλεως, σε χριστιανικό ναό και δη, αντίστοιχα, του Σωτήρος Χριστού! Σώζει γαρ ο Σωτήρ! Εκειδά, στο πλάι, και η σπηλιά με το εκκλησάκι της Ζωοδόχου Πηγής, που εορτάζει (και συνήθως άπαξ του έτους λειτουργεί) μεθαύριο, Παρασκευή της Διακαινησίμου.
1. Το αρχαίο παράθεμα-καημός του Μαρίνου εκ του Ν. Γκιολές, Η Αθήνα στους πρώτους χριστιανικούς αιώνες. Πολεοδομική εξέλιξη (Αθήνα 2005, σσ. 53-54 και σημ. 132).
2. Μαλακία, φυσικά, η ελαφρά ασθένεια. Αρρώστια δε, η βαρειά ασθένεια, αυτή δηλαδή που ελαττώνει την ευρωστία του σώματος.
3. Το motto, ψηλά, εκ του Γ. Σακελλαράκη, Ανασκάπτοντας το παρελθόν (έκδ. 'Ικαρος, Αθήνα 2006, σ. 34), πάνυ ενδεικτικό της φύσεως του αρχαιολογικού έργου, του τόσον μοναχικού!
4. Ο τίτλος, πάλι, του παρόντος είναι στίχος εκ του Προοιμιακού, που πολύ μ' αρέσει. Ο ίδιος.-
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου