στο Αγιονόρος περπάτησα γυμνός
απ' τη μάταιη θεολογία μου
αναζητώντας το δρόμο της Ανατολής
που λαμπυρίζει τα βουλιαγμένα μυστικά
τα βουλιαγμένα μυστικά των πατέρων μας
να κείτονται όλο μάτια κι αχούς
στις κρυφές μνήμες του αίματός μας. *
Εχθές, παραμονή της Πρωτοχρονιάς, ήμουνα ξαπλωμένος στο κουβούκλι μας περασμένα τα μεσάνυχτα, και συλλογιζόμουνα. Είχα δουλέψει νυχτέρι για να τελειώσω μια Παναγία Γλυκοφιλούσα, και δίπλα μου καθότανε η γυναίκα μου κι έπλεκε. 'Οποτε δουλεύω, βρίσκουμαι σε μεγάλη κατάνυξη, και ψέλνω διάφορα τροπάρια. Σιγόψελνα λοιπόν εκεί που ζωγράφιζα την Παναγία, κι η Μαρία έψελνε και κείνη μαζί μου με τη γλυκεία φωνή της. Βλογημένη γυναίκα μου έδωσε ο Θεός, ας είναι δοξασμένο τ' όνομά του για όλα τα μυστήρια της οικονομίας του. Τον ευχαριστώ για όσα μου έδωσε, και πρώτο απ' όλα για την απλή τη Μαρία, που μού τη δώρισε συντροφιά στη ζωή μου, ψυχή θρησκευτική, ένα δροσερό ποταμάκι που γλυκομουρμουρίζει μέρα νύχτα δίπλα σ' έναν παλιό καστρότοιχο.
[...]
Ξημέρωμα 1ης Ιανουαρίου 1950
κυρ Φώτης Κόντογλου: "Καρδία συντετριμμένη και τεταπεινωμένη...".
(Απόσπασμα από την Εφημερίδα ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, της Κυριακής/Δευτέρας, 1-2 Ιανουαρίου 1984. Διαδικτυακώς απ' εδωδά αντλημένο).
-----
* Στο motto, άρα και στον τίτλο του παρόντος, οι καταλήγοντες επτά στίχοι του Πάνου Λιαλιάτση, από το ποίημα «Φωνή των Πατέρων» της συλλογής «Χαρμολύπη» (1991), περιεχόμενη στον τόμο Ποιήματα 1965-1995 (έκδ. Ελλέβορος, 'Αργος 2002, σ. 126).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου