Η ΚΑΤΣΙΚΑ
Κι αν στα έγκατα της γης η κόλαση είναι
μύθος
Εντός μου είναι αληθινή
Μαλέρμπ
Στην Οντέτ
Από την πρώτη στιγμή νιώθουμε τρυφερά στην ιδέα της κατσίκας, γι' αυτό που κουβαλά ανάμεσα στα λεπτά της πόδια, τον φουσκωμένο ασκό, που σέρνεται ώς το χώμα και τον μισοκρύβει η φτωχή με τον τρίχινο μανδύα, ριγμένο πάντοτε λοξά στη ράχη της σαν σάλι – τούτο το γάλα που παίρνει από τις πιο σκληρές πέτρες, βόσκοντας σπάνια βότανα ή κληματίδες.Ψιλοπράγματα όλα αυτά, καλά το λέτε, θα μού πείτε. Σίγουρα, μα όλο στριφογυρίζουν στο μυαλό μου.Και αυτό το αδιάκοπο κουδούνισμα![...]Μια κι ο λόγος για κατσίκες, θά 'πρεπε οπωσδήποτε να μιλήσουμε για σκοινί, και μάλιστα –τί τραβήγματα, τί γλυκό και πεισματικό τράνταγμα- για σκοινί εντελώς φθαρμένο, κι ίσως για φούντα μαστιγίου.Και το γενάκι, αυτή η βαρεία...Οι κατσίκες στοιχειώνουν τους βράχους.[...]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου