επί απεψιλωμένων ορέων

[...]

Επειδή δε ανωτέρω εμνήσθην των μεγάλων δένδρων, των σωζομένων εν τη θέσει ταύτη, πληροφορώ τους μέλλοντας να επιχειρήσωσιν εκδρομάς εν τω εσωτερικώ της Ελλάδος ότι, όπου αν ίδωσιν επί απεψιλωμένων ορέων δένδρον ή δένδρα υψίκομα, ας ερωτήσωσι τον οδηγόν αυτών τι άγιος είνε εκεί; Διότι μόνον τα αφιερωμένα τοις αγίοις ή ταις μοναίς δένδρα εισίν ανεκτά παρά τοις 'Ελλησιν, ουχί εξ ευλαβείας, αλλ' εκ φόβου μη τιμωρηθώσιν υπό του θείου∙

(αν δε θέλωσι να μάθωσι πότε πλησιάζουσιν εις χωρίον, ας παρατηρήσωσι τα παρακείμενα όρη και όταν ίδωσι ταύτα εντελώς απεψιλωμένα δένδρων τε και θάμνων, έστωσαν βέβαιοι ότι προσεγγίζουσιν εις χωρίον Ελληνικόν, διότι του 'Ελληνος τα όμματα δάση δεν υποφέρουν).

Πόσον καλόν θα ήτο εάν και τα δάση διενέμοντο τοις κατοίκοις, ως εθνική γή, υπό τον όρον να φυλάττωνται ως δάση και να χρησιμοποιώνται καθ' υπόδειξιν επιστημόνων δασονόμων, ή εάν ταύτα παρεχωρώντο υπό τους αυτούς όρους εις μονάς ή ναούς, διότι μόνον δια τοιούτων μέτρων κατορθωθήσεται η σωτηρία των εισέτι υφισταμένων και εν οικτρά καταστάσει διατελούντων δασών και η αναδάσωσις της Ελλάδος∙

(τούτοις προσθετέον το και ουσιωδέστερον, «την από προσώπου της Ελλάδος εξαφάνισιν της αιγός», του παραβλώπος και πωγονοφόρου εκείνου σατανά, όστις ουδέποτε κύπτει επί της γης ίνα ζητήση την τροφήν αυτού, αλλ' αναρριχάται πάντοτε επί των δένδρων και θάμνων και κατατρώγει τους τρυφερωτέρους αυτών βλαστούς, παρακωλύων ούτω την περαιτέρω αυτών ανάπτυξιν.

Καθ' άπασαν την Ευρώπην, μόνη η Ελλάς και η Τουρκία διατηρούσιν εισέτι το ζώον τούτο, εις ένδειξιν του βαθμού του πολιτισμού εις ον προήχθησαν και προάγονται οσημέραι! Εν τοις πεπολιτισμένοις έθνεσι, μόνον εν τοις ζωολογικοίς κήποις δύναταί τις να ίδη το ζώον τούτο, ως και τον ελέφαντα και τον λέοντα και τον λύκον και τα λοιπά θηρία.

Γερμανίς αοιδός, ης εθεράπευόν ποτε το πάσχον τέκνον, δεν επείθετο να δώση αυτώ προς τροφήν γάλα αιγός, εν ελλείψει ετέρου, διότι ενόμιζεν ότι ήθελε το μαγαρίσει δίδουσα αυτώ γάλα ακαθάρτου ζώου (απορούσα δε επί τη επιμονή μου όπως πείσω αυτήν περί του εσφαλμένου της γνώμης αυτής με ηρώτησεν: «Είδες που της Γερμανίας τοιούτου είδους ζώον»[;]).

[...]

Κορύλλος Π. Χρίστος (έζησε από του 1843 έως μετά το 1919), Πεζοπορία από Πατρών εις Σπάρτην [1889], (επανεκδ. Πανεπιστημίου Πατρών, Πάτρα 1997, σσ. 28-30). Το παρόν postάκι θα ημπορούσε να φέρει τίτλον και το εξής παίγνιον∙ αίγαις τε και αγίοις! Ο ίδιος.