όπως, στο τέλος του φθινοπώρου...

[...]

'Οπως, στο τέλος του φθινοπώρου

'Ενα μικρό μήλο πέφτει από το δέντρο

Στη γη, μόνο απ' τη δύναμη

Της ωριμότητάς του, και διαλύει

Σε μια στιγμή, κι ερημώνει, και θάβει

Τις όμορφες κατοικίες των μυρμηγκιών

Σκαμμένες τακτικά στον απαλό πηλό

Και τα έργα και τον πλούτο

Που είχε η φωλιά προνοήσει να μαζέψει

Το καλοκαίρι, με τόσο κόπο

'Ετσι εκτοξεύονται βαθιά στον ουρανό

Κι από ψηλά πέφτουν, μαύρα σαν νύχτα

Ερείπια στάχτης, σκόνη και πέτρες

Βγαίνοντας από μήτρα βροντερή

Με διάσπαρτα ρυάκια που κοχλάζουν

Κι έτσι, στου βουνού την πλαγιά

Μια τεράστια πλημμύρα

Από μάζες υγρές

Μέταλλα και καυτό χώμα

Κυλώντας αγριεμένη μες στα χόρτα

'Ελιωσε και διέλυσε και σκέπασε

Μέσα σε λίγες στιγμές, τις πολιτείες

Που αγκάλιαζε η θάλασσα, και τώρα

Πάνω από αυτές βόσκουν κατσίκες

Κι απ' την άλλη μεριά νέες πόλεις φυτρώνουν

Πατώντας πάνω στις θαμμένες

Ενώ σκεπάζονται οι πεσμένοι τοίχοι

Απ' το σκληρό βουνό.

Η φύση δεν έχει για το σπόρο του ανθρώπου

Εκτίμηση ή φροντίδα περισσότερη

Απ' ό,τι για του μυρμηγκιού, κι αν συμβαίνει

Πιο σπάνια η σφαγή κι η εκμηδένισή μας

Ο λόγος είναι πως οι άνθρωποι

Δεν έχουν απογόνους.

[...]

Τζιάκομο Λεοπάρντι, Η νύχτα απομένει (μτφρ. Λένα Καλλέργη, έκδ. Γαβριηλίδης, Αθήνα 2013, σσ.98-101).